Το πρόσωπο Η Δημοκρατική Αριστερά αποτελεί μία από τις πλέον χαρακτηριστικές περιπτώσεις κόμματος – ενός προσώπου. Αν δεν υπήρχε ο Φώτης Κουβέλης κανένας Χατζησωκράτης, πολύ περισσότερο κανένας Γεωργάτος, δεν θα έπαιρνε την Ανανεωτική Πτέρυγα του ΣΥΝ και θα έφτιαχνε το δικό του κόμμα. Έτσι, ο Φώτης Κουβέλης ήταν αυτός που το Ιούνιο του 2012 αποφάσισε η ΔΗΜΑΡ να αποτελέσει την τρίτη ρόδα στο τρίκυκλο της κυβέρνησης του Σαμαρά, παρόλο που η πλειοψηφία της Εκτελεστικής Επιτροπής του κόμματος ήταν υπέρ της «φίλα προσκείμενης στην κυβέρνηση προγραμματικής αντιπολίτευσης». Και κάπως έτσι, τον Ιούνιο του 2013 ο Φώτης Κουβέλης ήταν αυτός που αποφάσισε η ΔΗΜΑΡ να αποχωρήσει από την κυβέρνηση, μετά το «μαύρο» στην ΕΡΤ, παρόλο που στο εσωτερικό του κόμματος οι 12 μήνες της συγκυβέρνησης είχαν σχηματίσει, για «βιοποριστικούς» λόγους, ένα ισχυρό φιλοκυβερνητικό μπλοκ. Με λίγα λόγια, αυτό το κόμμα χωρίς αυτό το πρόσωπο, του Κουβέλη, δεν μπορεί να υπάρξει.
Οι βουλευτές Η Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΔΗΜΑΡ, μαζί με τα μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής, αποτελεί ουσιαστικό το μόνο όργανο του κόμματος, καθώς τόσο η Κεντρική Επιτροπή όσο και οι Νομαρχιακές Οργανώσεις έχουν ξεκάθαρα διακοσμητικό χαρακτήρα και μηδενικές δυνατότητες να παρεμβαίνουν στις εξελίξεις. Σε αυτή τη φάση τόσο η Κ.Ο. όσο και η Ε.Ε. είναι σπασμένες στα τρία: Σε μία, σχετικά, συμπαγής προεδρική – «Κουβελική» – πλειοψηφία και σε δύο μειοψηφίες, στην καθαρά φιλοκυβερνητική, με τον τόνο να δίνουν ο Οικονόμου και ο Ψαριανός και σε αυτήν που κοιτάζει προς τον ΣΥΡΙΖΑ, όπου κεντρικό ρόλο θέλει να αναλάβει ο Γιάννης Πανούσης. Σχετικά απομονωμένος, και με σαφή τοποθέτηση υπέρ της ένταξης στην «Ελιά» είναι ο πρώην γραμματέας του κόμματος, Σπύρος Λυκούδης, που ήταν και ο μεγάλος χαμένος στο πρόσφατο συνέδριο του κόμματος. Με και, με κάποιες προϋποθέσεις, χωρίς Κουβέλη, η συνεννόηση της πλειοψηφίας με αυτούς που κοιτάζουν προς τον ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με το περισσότερο πιθανό σενάριο, που θα σημάνει την αποχώρηση της φιλοκυβερνητικής μειοψηφίας και την ένταξη του Λυκούδη στην «Ελιά».
Οπότε; Το βασικό με τις εξελίξεις στη ΔΗΜΑΡ, μετά τη συντριβή της στις ευρωεκλογές, είναι ότι επιβεβαιώθηκε πως όποιος μπλέκεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες. Η ΔΗΜΑΡ μπήκε στην κυβέρνηση Σαμαρά για να της δώσει… προοδευτικό πρόσημο και βγήκε μετά από ένα χρόνο καθώς ο Φώτης Κουβέλης «κατάλαβε» πως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο. Στη συνέχεια πόνταρε στη, διαφαινόμενη, μεγάλη φθορά του ΠΑΣΟΚ και εκφώνησε ένα σχέδιο για τη ανασυγκρότηση αυτού του φθαρμένου χώρου. Από τη μία έλεγε πως αποτελεί το θεματοφύλακα της «ανανεωτικής Αριστεράς» και από την άλλη εντάχθηκε στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Με λίγα λόγια μέσα σε δύο χρόνια έχασε παραπάνω από επτά, πολιτικές, ζωές και η συντριβή του 1,2% ήταν απόλυτα λογική και θα έπρεπε να είναι αναμενόμενη στην Αγίου Κωνσταντίνου. Οι Άγγλοι λένε πως δεν ωφελεί να κλαις πάνω από ένα ποτήρι γάλα που έχει χυθεί, το θέμα όμως με τη ΔΗΜΑΡ είναι ότι δεν κλαίει κανένας. Οργανωτικά και σε επίπεδο εμπειριών αποτυχίας η ΔΗΜΑΡ έχει κάποια, στενά, περιθώρια για να ανασυγκροτηθεί, με την προϋπόθεση όμως πως όσοι και όσες απομείνουν θα αποφασίσουν να κλείσουν οριστικά τον κύκλο που άνοιξαν το καλοκαίρι του 2010.
Π.Ρ.