(Anna, weine nicht)
Bertolt Brecht
Μετά, η Άννα, που φορούσε κοντά φουστάκια και κοντά μπλουζάκια γιατί έτσι γούσταρε αλλά δεν ήταν κόμματος ούτε μπριζόλα, κατέδωσε τον σαλιάρη εργοδότη της και ορκίστηκε να φτύσει στα μούτρα τον επόμενο που θα έδινε δίκιο στον βιαστή, αλλά δεν τον έφτυσε, τον μαχαίρωσε, και τη βρήκαν λάθος, της ρίξαν το άδικο, την πέταξαν σ’ ένα κελί και την έκαναν έκθεμα.
Τώρα μπορούν όλοι να τη λιγουρεύονται, να τους τρέχουν τα σάλια, να απλώνουν τα χέρια, να της λεν ό,τι τους κατέβει, δεν την πειράζει καθόλου όπως είναι βαλσαμωμένη, δεν τους χαλάει το κέφι, της ζωγράφισαν και ένα δεκτικό ύφος, είναι εντάξει.
Η Άννα κλάπηκε και βρέθηκε βιασμένη σε αποθήκη, ο ιδιοκτήτης είπε να την πετάξουν στα σκουπίδια, «κούκλα είναι», κάποιος της έκλεψε τις μπότες, κανείς δεν της έκλεισε τα μάτια.
Ακόμα και έτσι, είναι μια κούκλα.
[Το μικρο-διήγημα αντλείται από ένα βιβλίο που γράφουν, εδώ και καιρό, ο Χρήστος Κολτσίδας και η Γιώτα Τεμπρίδου. Στο βιβλίο, που θα κυκλοφορήσει από τις Ακυβέρνητες Πολιτείες, συνυπάρχουν ποιήματα και μικρο-διηγήματα που γράφτηκαν με αφορμή διάφορες φιλοσοφικές έννοιες.]
