Δήλωση- διευκρίνιση του δημοσιογραφου Γιαννη Ανδρουλιδάκη για την φωτογραφία με πρόσφυγες από την Ουγγαρια.
“Πριν από λίγες μέρες είδα να περνάει από τον τοίχο μου, εδώ, μια φωτογραφία από προσφυγικό καταυλισμό στην Ουγγαρία που μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Ηταν η διάσημη πλέον φωτογραφία του ζευγαριού των προσφύγων που φιλιέται μέσα στη σκηνή. Την βρήκα υπέροχη -όπως και είναι- και αφού την παρατήρησα για να βεβαιωθώ ότι δεν είναι φώτοσοπ, την έκανα ”φώτο εξωφύλλου”, όπως λέμε στα social media, με το σχόλιο «Οι πρόσφυγες θα νικήσουν, η ζωή θα νικήσει».
Για λόγους που έχουν να κάνουν με την αναγνωσιμότητα των σελίδων του facebook, η φωτογραφία κοινοποιήθηκε κατά συρροή από τον τοίχο μου. Αυτό οδήγησε κάποιους στο να νομίσουν ότι η φωτογραφία είναι δική μου. Όπου είδα τέτοια αναφορά, έσπευσα αμέσως να τη διορθώσω. Προχθές με ενημέρωσαν ότι αναφέρομαι ως ο φωτογράφος σε μια διεθνή σελίδα, όπου και πάλι σχολίασα ότι αυτό είναι λάθος, προσθέτοντας το όνομα του φωτογράφου.
Σήμερα το πρωί είδα το ίδιο πράγμα να αναφέρεται στο TVXS (!), κάτι που διορθώθηκε σχετικά γρήγορα. Και γυρνώντας σήμερα το μεσημέρι σπίτι, βρήκα πολλά μηνύματα που με ενημέρωναν ότι στο μεσημβρινό του δελτίο, το Mega Chanel ανέφερε ότι «το γύρο του κόσμου κάνει μια φωτογραφία του Γιάννη Ανδρουλιδάκη από προσφυγικό καταυλισμό» (!!!!).
Εξηγούμαι και από εδώ και ελπίζω να υπάρξει μεγαλύτερη προσοχή στο μέλλον: Η σχέση μου με τη φωτογραφία είναι τραυματική. Είμαι πολύ κακός φωτογράφος, σε βαθμό που κάθε φορά που τραβάω φωτογραφία τη σύντροφό μου μού γκρινιάζει γιατί έχω κόψει κάτι σημαντικό και έχω τραβήξει κάτι άχρηστο στο φόντο. Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε σε προσφυγικό καταυλισμό στην Ουγγαρία και όχι στην Αθήνα όπου, στο μέτρο του δυνατού, δραστηριοποιούμαι στο κίνημα αλληλεγγύης με τους πρόσφυγες. Ο φωτογράφος που κατέγραψε αυτή την απίστευτη σκηνή (”πίνακα του Ντελακρουά” την χαρακτήρισε εύστοχα κάποιος φίλος), ονομάζεται Zsiros Istavan και είναι από την Ουγγαρία.
Καταλαβαίνω ότι τέτοιου τύπου παρεξηγήσεις μπορεί να δημιουργηθούν στα social media και να προκαλέσουν μια ροή παραπληροφόρησης. Η δικαιολογία αυτή ωστόσο ΔΕΝ ισχύει για τα ελληνικά media. Η Ελλάδα δεν είναι καμιά τεράστια χώρα, εγώ είμαι δημοσιογράφος, οπότε θα ήταν εξαιρετικά απλό να επιχειρήσουν στοιχειωδώς να διασταυρώσουν την «πληροφορία», να τους τη διαψεύσω, πριν τη διακινήσουν. Καταλαβαίνω ότι εμπορικά βολεύει η είδηση «ελληνική φωτογραφία κάνει το γύρο του κόσμου» και ότι ο παλιός δημοσιογραφικός νόμος «μην αφήνεις ποτέ την πραγματικότητα να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία» παραμένει ελκυστικός για πολλούς. Παρόλα αυτά, καμιά φορά δεν πειράζει να τηρούμε τη δεοντολογία και να ελέγχουμε τι λέμε.
Αν το Mega Chanel είχε ασχοληθεί ελάχιστα με τους πρόσφυγες και το κίνημα αλληλεγγύης σε αυτούς, θα γνώριζε ίσως ότι τέτοιος καταυλισμός δεν υπάρχει στην Ελλάδα και ότι αυτή η φωτογραφία δεν τραβήχτηκε εδώ. Ο έλεγχος της πληροφορίας δεν μπορεί να περιλαμβάνεται στη μείωση του λειτουργικού κόστους από την οποία υποφέρουμε εδώ και χρόνια όλοι οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ.
Ελπίζω να βρεθεί κάποιο από τα ελληνικά Μέσα να προβεί σε διόρθωση, αναφέροντας το όνομα του Zsiros Istavan, του φωτογράφου που κατέγραψε με τέτοιο απίστευτο τρόπο το πάθος για ζωή μέσα στα ερείπια, που είναι η πραγματική ουσία του αγώνα των προσφύγων και όσων έστω ελάχιστα σταθήκαμε ή στεκόμαστε στο πλευρό τους. Σε όλον τον κόσμο οι επαγγελματίες φωτογράφοι υπήρξαν όλα αυτά τα χρόνια σημαντικότατοι αρωγοί στην προσπάθεια δημοσιοποίησης κάθε αγώνα για ζωή, ελευθερία και αξιοπρέπεια, ενάντια στον θάνατο και την απομόνωση. Στην Ελλάδα για τη δράση τους αυτή υπήρξαν συχνότατα θύματα καταστολής, με πρώτο τον ίδιο τον πρόεδρο των Φωτορεπόρτερ της Ελλάδας Μάριο Λώλο. Τουλάχιστον, οι συνάδελφοί τους δημοσιογράφοι ας μην τους στερούμε το έργο της δουλειάς τους.
Παρακαλώ θερμά να διαδοθεί η πραγματικότητα όπου τυχόν διαπιστωθεί η επανάληψη της ανακρίβειας.
Νίκη στους πρόσφυγες! Νίκη στην αλληλεγγύη!