Την πλατεία Ελευθερίας ως πάρκο υψηλού πρασίνου και μνήμης διεκδικούν πολίτες της Θεσσαλονίκης μέσα από την πρωτοβουλία πολιτών, συλλογικοτήτων, ομάδων και οργανώσεων «Π.(α)Μ. Ε. πλατεία; Πράσινο-Μνήμη-Ελευθερία». Μάλιστα, το πρωί της Κυριακής πραγματοποίησαν μια γιορτή διαμαρτυρίας με μία ιστορική περιήγηση γύρω από την πλατεία από τον συγγραφέα Γιάννη Γκλαρνέτατζη.
Οι πολίτες αντιδρούν στην μετατροπή της πλατείας σε ένα ακόμη parking στο κέντρο της πόλης τονίζοντας πως η πόλη έχει ένα από τα μικρότερα ποσοστά πρασίνου ανά κάτοικο. Η ανάγκη για πράσινο είναι διαρκής και, όπως επισημαίνουν, κατά τη διάρκεια της πανδημίας έγινε ακόμη πιο εμφανής.
«Δεν έχουμε ανάγκη από ένα ακόμα parking στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Ούτε υπόγειο, ούτε υπέργειο, ούτε υποθαλάσσιο» σημειώνουν υπενθυμίζοντας πως η πλατεία Ελευθερίας αποτέλεσε τόπο συγκέντρωσης των Εβραίων της πόλης μας το καλοκαίρι του 1942 από τους Ναζί κατακτητές.
Ήταν 11 Ιουλίου του 1942 όταν οι Ναζί συγκέντρωσαν 9.000 Εβραίους Θεσσαλονικείς στην πλατεία Ελευθερίας. Οι συμπολίτες μας υπέστησαν εξευτελισμό και βασανιστήρια. Κάποιοι μαστιγώθηκαν, άλλοι λιποθύμησαν και άλλοι βρήκαν τραγικό θάνατο. Είναι το «Μαύρο Σάββατο της πόλης».
«Η Πλατεία Ελευθερίας μπορεί και χρειάζεται να αποτελέσει έναν χώρο πρασίνου, αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να είναι ένα πάρκο μνήμης ώστε να μην ξεχάσουμε ποτέ όσα συνέβησαν εκείνο το “Μαύρο Σάββατο”» αναφέρουν.
Να σημειωθεί πως σε ενημερωτικό φυλλάδιο που μοίραζαν, υπενθύμιζαν πως η πλατεία Ελευθερίας λειτουργεί ως χώρος στάθμευσης από το 1950 και τα δραματικά γεγονότα που συνέβησαν μόλις 8 χρόνια πριν έμοιαζαν να είχαν ξεχαστεί. Ωστόσο το 2012 ανακοινώθηκε η πρόθεση μετατροπής της από πάρκινγκ σε πάρκο μνήμης και υψηλού πρασίνου. Το έργο έμοιαζε να προχωράει στην τελική ευθεία το 2019 με την υπογραφή Σύμβασης μεταξύ του Δήμου Θεσσαλονίκης και αναδόχου εργολάβου με συγχρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων και του Πράσινου Ταμείου. Η χρηματοδότηση του τελευταίου φορέα ισχύει μέχρι και σήμερα. Στο μεταξύ οι λαμαρίνες εγκαθίστανται, η άσφαλτος απομακρύνεται, όμως το έργο σταματά. Ο ανάδοχος εργολάβος κηρύσσει πτώχευση και η νέα διοίκηση Ζέρβα χωρίς σχεδιασμό παύει τη διαδικασία και ανακοινώνει τη δημιουργία υπόγειου χώρου στάθμευσης. Το 2021, επί δημαρχίας Ζέρβα οι λαμαρίνες αφαιρούνται, πάρκο δεν υπάρχει και η πλατεία αποδίδεται ξανά ως χώρος στάθμευσης αυτοκινήτων. Πρόκειται, όπως αναφέρει η Πρωτοβουλία, για έναν φαύλο κύκλο με τον οποίο ερχόμαστε συνεχώς αντιμέτωποι.
Όσον αφορά στον υπόγειο πάρκινγκ τονίζουν πως πρόκειται για ένα ιδιαίτερα κοστοβόρο και χρονοβόρο έργο με μια προδιαγεγραμμένη αδυναμία περάτωσης. Ταυτόχρονα, η πόλη δεν χρειάζεται έναν ακόμη χώρο στάθμευσης, που οδηγεί στην προσέλκυση επιπλέον οχημάτων στο κέντρο.
Κατά τη διάρκεια της ιστορικής περιήγησης μέλη της Πρωτοβουλίας σήκωσαν πανό με το σύνθημα «Διεκδικούμε το πράσινο πάρκο γιατί μας ανήκει», κίνηση που χειροκροτήθηκε από πολίτες που συμμετείχαν στο Μαραθώνιο δρόμο και από πεζούς.
Της ιστορικής περιήγησης ακολούθησαν μουσικά και εικαστικά δρώμενα.
