Σε πορεία υποστήριξης και αληλλεγγύης στις εξεγερμένες στο Ιράν καλεί η συλλογικότητα «Stop War On Migrants» το Σάββατο 8 Οκτωβρίου στις 12 μ.μ. στο άγαλμα Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη.
«Θέλουμε να βρεθούμε μαζί στους δρόμους της πόλης μας, στην οποία θέλουμε να είμαστε ελεύθερες και όχι γενναίες, γιατί και εδώ η ασφάλεια μας δεν είναι δεδομένη και κανείς δε μας φυλάει από τους φύλακες. Τα σώματά μας εκτίθενται καθημερινά στον έλεγχο και στη βία: Γυναικοκτονίες, έλεγχος εκτρώσεων, βιασμοί , κακοποιήσεις στα σύνορα και στα κέντρα κράτησης, σεξιστικός λόγος πάντα και παντού, με τον φεμινισμό πάντα να εκκρεμεί και την πατριαρχία εκεί, εκεί και εκεί» σημειώνεται στο σχετικό κάλεσμα που υποστηρίζεται και από την συλλογικότητα “Ανάρες”-Ομάδα Δράσης και Αλληλεγγύης.
«Η εξέγερση στο Ιράν δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Οι παγκόσμιες εξεγέρσεις που ήταν στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας πριν την πανδημία, δείχνουν πως επιστρέφουν ακόμη πιο δυνατές. Από τη Χιλή ως τα κίτρινα γιλέκα, μέχρι και το Ιράν όπου ήδη από το 2019 κλιμακώνεται ένα πολύπλευρο κύμα αγώνων και διεκδικήσεων ενάντια στην Ισλαμική Δημοκρατία που διακόπτεται μόνο όταν με αφορμή το ξέσπασμα της πανδημίας παίρνονται ραγδαία μέτρα αντιεξέγερσης, και αφού έχει ήδη κοστίσει τη ζωή σε εκατοντάδες αντιφρονούντες αγωνιστές και αγωνίστριες» σημειώνει μεταξύ άλλων η συλλογικότητα στο κάλεσμά της τονίζοντας πως «Στηρίζουμε τον αγώνα στο Ιράν, στηρίζοντας τις αγωνιζόμενες μετανάστριες εδώ».
Η «Stop War on Migrants» υπενθυμίζει πως στις 13/9 η 22χρονη Μαχσά Αμινί έπεσε σε κώμα μετά τα χτυπήματα που δέχθηκε από την αστυνομία ηθών, αφού συνελήφθη νωρίτερα στην Τεχεράνη διότι εξείχαν τούφες από τα μαλλιά της, πίσω από το χιτζάμπ της. Τρεις μέρες αργότερα επιβεβαιώθηκε ο θάνατός της. Την ημέρα της κηδείας της ξεκίνησαν οι πρώτες διαδηλώσεις και ξέσπασαν οι πρώτες συγκρούσεις. Λίγο αργότερα, ολόκληρο το Ιράν κατακλύστηκε από ένα τεράστιο κύμα πορειών, οι πρώτες στιγμές μιας εξέγερσης που ακολούθησε.
«Από την πρώτη στιγμή πραγματοποιήθηκαν επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, γυναίκες έκοψαν τα μαλλιά τους (και έκαψαν τα χιτζάμπ τους), ενώ πραγματοποιήθηκαν απαλλοτροιώσεις και απεργίες. Η απάντηση του ιρανικού κράτους ήταν άμεση. Ο αριθμός των δολοφονημένων διαδηλωτ(ρι)ών παραμένει αδιευκρίνιστος (κάποιες πηγές μιλάνε για πάνω από 130), ενώ οι συλληφθείσες/έντες είναι χιλιάδες» αναφέρει.
«Και εδώ; Δεν έχουμε παρά να βοηθήσουμε να φέρουν οι μετανάστριες την εξέγερση εδώ. Εδώ που οι εξώσεις από τα σπίτια τους από τις ΜΚΟ, ο εγκλεισμός σε ΚΥΤ και κέντρα κράτησης και οι παρενοχλήσεις από την αστυνομία είναι καθημερινές για αυτές. Η αλληλεγγύη μας απευθύνεται στις γυναίκες στο Ιράν, αλλά είναι αλληλένδετη με την αλληλεγγύη στις μετανάστριες και τους μετανάστες, που βιώνουν τον αντιμεταναστευτικό πόλεμο του ελληνικού κράτους στο εδώ και στο τώρα. Παράλληλα, οι διάφοροι δημοκράτες, δημοσιογράφοι, ανθρωπιστές, οπαδοί του πνεύματος και του ορθολογισμού και φιλελεύθεροι προσπαθούν να δημιουργήσουν μια βαβούρα απόψεων έτσι ώστε να αναδυθεί η σιωπή. Μια σιωπή που θα σβήσει το φόβο τους για αυτό που ακούνε, την πολεμική ιαχή των εξεγερμένων γυναικών και των εξεγερμένων προλετάριων. Μια σιωπή που θέλει να αγνοήσει τα συνθήματα σε μια γλώσσα που λίγοι εδώ καταλαβαίνουν, να σβήσει τις εικόνες των νεκρών που το συλλογικό ασυνείδητο θέλει να απωθήσει. Μια σιωπή που αγκαλιάζει το μόλις σημερινό έγκλημα του ελληνικού κράτους με τουλάχιστον 16 νεκρές νέες γυναίκες σε ναυάγιο στη Λέσβο, ενώ μια μέρα πριν σε ναυάγιο έξω από τα Κύθηρα αγνοούνται 15 άνθρωποι από Ιράν, Αφγανιστάν και Ιράκ…
Τη στιγμή αυτή δεν χρειάζονται άλλα λόγια. Τη στιγμή αυτή δημιουργούνται οι νέοι τόποι συνάντησης αυτών που στην εξέγερση στο Ιράν βλέπουν μια εικόνα από ένα μέλλον που ονειρεύονται, δημιουργώντας ταυτόχρονα και τις δυνητικότητες που κάνουν αυτό το μέλλον πιο πιθανό».
