Μια γυναίκα πρόσφυγας από τη Συρία φωνάζει σε γερμανούς δημοσιογράφους στην Κω. «Δεν θέλουμε να μείνουμε Ελλάδα». Η είδηση κυκλοφορεί γρήγορα από στόμα σε στόμα και από οθόνη σε οθόνη.
Μια συγχορδία από ανάσες ανακούφισης βγαίνει ταυτόχρονα από τα στόματα χιλιάδων Ελλήνων. Ουφ! «Ευτυχώς» κάποιοι λένε από μέσα τους. «Πάλι καλά» μουρμουρίζουν κάποιοι άλλοι. «Γλυτώσαμε από τόσα στόματα» λένε στους διπλανούς τους. Η ταλαιπωρία μας θα είναι προσωρινή, θα μπορούσε να γράφει η επιγραφή στα πάρκα, στις πλατείες, στις αλάνες και στα πεζοδρόμια. Σαν τις ταμπέλες που βάζει η ΔΕΗ και η ΕΥΔΑΠ όταν ανοίγουν τρύπες στους δρόμους και ζητούν κατανόηση για την ταλαιπωρία. Κάντε λίγο υπομονή πατριώτες και θα φύγουν. Θα μας αδειάσουν τη γωνιά όπου να ΄ναι και τα νησιά μας θα επιστρέψουν στην κανονικότητα του ολομέθυστου ξανθού τουρίστα να κατουράει στα πάρκα, στις πλατείες, στις αλάνες και στα πεζοδρόμια
. «Δεν θέλουμε να μείνουμε Ελλάδα» φωνάζει η γυναίκα από τη Συρία και κανείς δεν αισθάνεται άσχημα. Κανείς δεν αντιλαμβάνεται την προσβολή που περιέχει η κραυγή της. Όλοι εμείς που χρόνια τώρα βαυκαλιζόμαστε πως ζούμε στην ομορφότερη χώρα του κόσμου δεν ενοχλούμαστε που αυτή η γυναίκα μας λέει κατάμουτρα πως δεν θέλει να ζήσει στον παράδεισό μας.
Αυτή η γυναίκα που σε ολόκληρη τη ζωή της γνώρισε μονάχα τη Συρία, κάτι λίγους μήνες την Τουρκία και εδώ και λίγες μέρες την Ελλάδα. Αυτός είναι ο κόσμος της όλος. Άφησε πίσω της έναν πόλεμο, βόμβες και αίμα. Διέσχισε την αφιλόξενη Τουρκία του Ερντογάν βάζοντας συνέχεια το χέρι στην τσέπη για να τελειώσουν επιτέλους τα χιλιόμετρα ως τα παράλια του Αιγαίου. Τι να ζηλέψει; Η βάρκα την έβγαλε στην ακτή ενός νησιού με κορμιά να λαμπυρίζουν την πλήξη τους κάτω απ τον ήλιο και βλέμματα θαμπά να αποστρέφονται την αγωνία των δικών της ματιών. Η ανακούφιση της πρώτης στιγμής σύντομα πνίγεται στον ιδρώτα και την αγωνία. «Δεν θέλουμε να μείνουμε Ελλάδα» ξαναλέει βλέποντας τα απαξιωτικά βλέματα γύρω της αλλά κανένας δεν δείχνει να θίγεται καθώς όλοι δεν βλέπουν την ώρα που θα τους αδειάσει τη γωνιά.
Το ράδιο παίζει στη διαπασών τους ανατολίτικους σπαραγμούς του Notis και μερακλωμένοι ελληνόψυχοι υπογράφουν για την σωτηρία του DNA τους από αυτή τη γυναίκα. Δεν την χώρεσε το γκρεμισμένο της σπίτι. Δεν την χώρεσε η Τουρκία των Γκρίζων Λύκων. Δεν την χωράει ούτε και η Ελλάδα τουNotis. Κάποιοι της είπαν ότι πέρα από αυτά τα σύνορα ίσως να είναι καλύτερα τα πράγματα. Ίσως να βρει κάπου να χωρέσει. Όσο θα ταξιδεύει θα ελπίζει. Αρκεί να φύγει από δω. Όσο για την προσβολή του «δεν θέλουμε να μείνουμε Ελλάδα»; Θα την καταπιούμε με δυό γουλιές ουίσκι κι ένα ζειμπέκικο του Notis.
Πηγή: Left