Το ΠΣΚ ήμουν στην Αθήνα και πήγα και από την 5η Πανελλαδική του ΣΥΡΙΖΑ οπότε θα σε πω τι, πάνω κάτω, είδα.
Πρώτη εικόνα: Από τον, καλό, κινηματικό κόσμο υπάρχει πολύ γκρίνια για αυτό που συμβαίνει. Και αυτό είναι λογικό, καθώς όλος ο κόσμος που ξέρει από κινήματα και όχι τόσο από κόμματα βλέπει πως το πάνω χέρι, σε αυτό που συμβαίνει, το έχει ο κόσμος που ξέρει από κόμματα, αλλά δεν κατέχει τίποτα από κινήματα. Βέβαια στο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και στον ΣΥΝ, τα πράγματα πάνω σε αυτό το θέμα ποτέ δεν ήταν και τόσο ξεκάθαρα. Δηλαδή, ο ίδιος άνθρωπος που τρέχει για τους μετανάστες, που στήνει συλλογικές κουζίνες, που η μισή καρδιά του βρίσκεται στην Τσιάπας, μπορεί να είναι ο ίδιος άνθρωπος που στήνει λίστες και σταυροδοσίες, που μοιράζει θέσεις και δεν ξέρω τι άλλο. Πέρα όμως από αυτό που δεν είναι και τόσο ξεκάθαρο, απόλυτα ξεκάθαρο είναι ότι ο νέος ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι, προς το παρόν, ένα μεγάλο πολιτικό κίνημα που διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας, αλλά δίνει την εντύπωση ότι θα αποτελέσει ένα νέο κόμμα όπως τα παλιά. Κάτι, δηλαδή, σαν ένας μεγαλύτερος και μαζικότερος ΣΥΝ, ή κάτι σαν ένας ΣΥΡΙΖΑ με «δημοκρατικές» λειτουργίες, που πάει να πει – στην κομματική κουλτούρα – μία πλειοψηφία που θα παίρνει αποφάσεις και μία μειοψηφία που θα κάθεται και θα την τρώει. Αυτό, το νέο κόμμα που μοιάζει με τα παλιά κόμματα, φαίνεται και από τον αριθμό των μελών του. Με δεδομένο ότι στις προηγούμενες εκλογές ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν 1.650.000 και στις επόμενες θα τον ψηφίσουν 2.000.000 κλειστά και ανοιχτά μπορεί και περισσότεροι, τα 30.000 μέλη είναι καλά για ένα νέο κόμμα όπως τα παλιά, αλλά επαφή με τον ορίζοντα του «μεγάλου πολιτικού κινήματος» δεν υπάρχει.
Δεύτερη εικόνα: Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει την εικόνα ενός εντελώς προεδροκεντρικού κόμματος. Ο Τσίπρας είναι το απόλυτο «νούμερο ένα», δεν είναι απλά ο «μεγάλος τραγουδιστής» του σχήματος, αλλά δίνει την εντύπωση πως αποτελεί μία μπάντα που παίζει τα πάντα. Και μπορεί να… παίξει τρία διαφορετικά πράγματα μέσα σε τρεις εμφανίσεις του. Για παράδειγμα, άλλος Τσίπρας εμφανίστηκε στη Βουλή το μεσημέρι της Πέμπτης, άλλος Τσίπρας εμφανίστηκε το απόγευμα της ίδιας μέρας στην παρουσίαση του βιβλίου του Δραγασάκη και άλλος Τσίπρας μίλησε το απόγευμα της Παρασκευής στο άνοιγμα των εργασιών της 5ης Πανελλαδικής. Εμένα, για παράδειγμα, μου αρέσει ο Τσίπρας που λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προχωράει γιατί μπόρεσε και συναντήθηκε με την εξεγερμένη αξιοπρέπεια του λαού. Του αλλουνού του αρέσει ο Τσίπρας που προσπαθεί να πείσει τις Βρυξέλες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σχέση με τους Σαντινίστας. Και κάποιου άλλου, του αρέσει ο Τσίπρας που θέλει να κάνει την Ελλάδα Νορβηγία. Όλα αυτά δεν είναι και τόσο κακά, όμως δεν είναι και τόσο καλά, αν σκεφτείς μάλιστα καρντάση πως «νούμερο δύο» δεν υπάρχει και όταν σε λέω «νούμερο δύο» δεν μιλάω για κάποιον… αντιπρόεδρο, αλλά για τη δυνατότητα, που λείπει, του ΣΥΡΙΖΑ να υπάρχει, αποτελεσματικά και πετυχημένα, πέρα από τον Τσίπρα. Για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και καιρό θα έπρεπε να πάρει μία ουσιαστική, αποτελεσματική και πετυχημένη, πρωτοβουλία για να μαζευτεί το μπάχαλο που έχει γίνει με το ΑΠΘ. Και δεν το έκανε. Το «νούμερο δύο» θα μπορούσε να είναι η εμπιστοσύνη του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία – ναι σε αυτή την κοινωνία που τα περιμένει όλα από άλλους, που πετάει σκουπίδια σε ένα γεμάτο κάδο, ενώ πέντε βήματα παραπέρα υπάρχει ένας άδειος – και όχι στην κομματική/κρατική νυσταλέα γραφειοκρατία.
Τρίτη εικόνα: Ο Τσίπρας, αυτός που αρέσει σε εμένα, είπε την Παρασκευή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει και πρέπει να γίνει το κόμμα, που θα εκφράζει και θα στηρίζει, τους «χωρίς» και τους από «τα κάτω». Κοιτούσα και ξανακοιτούσα, από τα ορεινά του ΣΕΦ, τον κόσμο της Συνδιάσκεψης, αλλά δεν μπορούσα να εντοπίσω κάποιους πυρήνες «χωρίς» και από «τα κάτω». Χωρίς φυσικά αυτό που θα σε πω να είναι απόλυτο, αλλά ο κόσμος της Συνδιάσκεψης ήταν «με» και από «τη μέση». Και αυτό δεν είναι και τόσο κακό, αλλά ούτε και τόσο καλό είναι. Και σε αυτό το σημείο μπαίνει το μεγάλο στοίχημα για το ΣΥΡΙΖΑ, που αφορά το θέμα της εμπιστοσύνης. Σε έχω ξαναπεί πως πιστεύω ότι θα πρέπει να επικρατήσει η λογική του «μην εμπιστεύεσαι το ΣΥΡΙΖΑ». Νομίζω πως αν πάνε έτσι τα πράγματα, τότε γίνεται περισσότερο πιθανό ο ΣΥΡΙΖΑ να μετεξελιχθεί σε ένα μεγάλο πολιτικό κίνημα, να αποκτήσει «νούμερο δύο» και να γίνει το κόμμα που θα εκφράζει και θα στηρίζει τους «χωρίς» και τους από «τα κάτω». Μέχρι τότε εγώ θα έχω στο μυαλό μου έναν πολύ αξιοπρεπή άνθρωπο που συνάντησα στον ηλεκτρικό, που έλεγε ότι δεν είχε σπίτι και πως κοιμάται στα παγκάκια. Και αυτός δεν πήγαινε στο ΣΕΦ.