Όταν το είδα, «δείξε μου έναν δημόσιο χώρο», ως θέμα ενός εργαστηρίου στο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ του Λονδίνου, η πρώτη σκέψη που μου ήρθε ήταν ότι η φάση είχε να κάνει με μεταπτυχιακά στην τιποτολογία που ήθελαν να γίνουν διδακτορικά. Μία φίλη, που έμενε στο Λονδίνο, που εξήγησε τη θέση των πραγμάτων στη βρετανική πρωτεύουσα, ουσιαστικά από τα μεγάλα οικιστικά «πλάνα» των αρχών της δεκαετίας του 90, όπου οι δημόσιοι χώροι, που υπήρχαν, μπήκαν με τον ένα, κυρίως την οικοπεδοποίηση, ή τον άλλο, σε σημαντικό βαθμό τη γκετοποίηση, στο στόχαστρο. Έτσι το «δείξε μου έναν δημόσιο χώρο» έχει άλλη σημασία στο Λονδίνο, απ’ ότι για παράδειγμα στο Βερολίνο, και άλλη σημασία τότε στο Λονδίνο από αυτή που έχει σήμερα, για να έρθουμε στη δική μας ιστορία, στη Θεσσαλονίκη.
Αν και διαχρονικά οι δημόσιοι χώροι, και κυρίως η συνάθροιση των πολλών καλών ανθρώπων σε δημόσιους χώρους, ήταν και είναι ένας αντίπαλος της άλλης πλευράς, σήμερα, στις μέρες του πανικού, η επίθεση της άλλης πλευράς στους δημόσιους χώρους έχει περάσει σε άλλη διάσταση. Στη Θεσσαλονίκη αυτό φαίνεται ξεκάθαρα μέσα από την επιτάχυνση της υλοποίησης ενός παλαιότερου σχεδίου που αφορά την ιδιωτικοποίηση ενός μεγάλου μέρους του θαλάσσιου αστικού μετώπου της πόλης: Της προβλήτας Α του ΟΛΘ, του «οικοπέδου» των Ομίλων μεταξύ Ιταλίας και Κοσμά Αιτωλού και της έκτασης από το Μέγαρο Μουσικής μέχρι τις παλιές εγκαταστάσεις των Ομίλων, στα όρια με το δήμο Καλαμαριάς.
Αυτοί οι τρεις χώροι δεν είναι στον ίδιο «βαθμό» δημόσιοι, π.χ. μετά το Μέγαρο είναι ένα χωράφι με χορτάρια, στον ΟΛΘ μπορεί να πάει οποιοσδήποτε «τσάμπα» και να την πέσει όσο θέλει δίπλα όμως σε ιδιωτικές «εκμεταλλεύσεις», και το «οικόπεδο» των Ομίλων είναι ένα παράδειγμα ιδιοποίησης δημόσιου χώρου υπό τον φερετζέ του… ναυταθλητισμού. Παρόλα αυτά η ανάγκη για την υπεράσπιση τους είναι η ίδια, αλλά με διαφορετικά ζητήματα να μπαίνουν ανά περίπτωση: Της ανάπλασης για μετά το Μέγαρο και της διεκδίκησης τόσο στο «οικόπεδο» των Ομίλων όσο και στην προβλήτα Α, όπου υπάρχει και το θέμα των κινηματογράφων. Σε αυτή τη συζήτηση, που νομίζω πως πρέπει να κάνουμε, το «τυπικό» κομμάτι έχει μικρή ή ελάχιστη σημασία και αυτό μπορεί να το καταλάβει ο καθένας και η κάθε μία περνώντας ένα βράδυ από τον πεζόδρομο της Ικτίνου.
Ο alterthess ιανός