Ο λόγος του κράτους του Ισραήλ δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο. Είναι ο ίδιος λόγος που έχουν χρησιμοποιήσει στο παρελθόν κατοχικά καθεστώτα τα οποία καλούνταν να ποδηγετήσουν έναν αλλοεθνή πληθυσμό, που είτε μαντρωνόταν σε αποκλεισμένα κομμάτια γης (εν είδει ανοιχτής φυλακής) είτε διαβιούσε ως πολίτης βήτα κατηγορίας είτε πειθαρχούταν από μια «δική του» αρχή, στην πραγματικότητα συνεργαζόμενη με τις αρχές κατοχής.
Από τη σελίδα του δικηγόρου Θανάση Καμπαγιάννη
Τα επιχειρήματα είναι γνωστά και δοκιμασμένα: ο κατεχόμενος πληθυσμός είναι βάρβαρος, απολίτιστος, θρησκόληπτος. Η αντίστασή του είναι η πηγή της δυστυχίας του – ποτέ η κατοχή η ίδια. Οι αντιστεκόμενοι κρύβονται πίσω από τον γενικό πληθυσμό, βάζουν «ασπίδα» τα παιδιά τους, κρύβουν τις γραμμές ανεφοδιασμού τους μέσα στις πόλεις, τα χωριά, τα σπίτια των αμάχων: και έτσι δεν αφήνουν κανένα περιθώριο στις κατοχικές αρχές, οι οποίες, όντας ηθικά ανώτερες, πάντοτε ειδοποιούν πριν ανατινάξουν μια πολυκατοικία ή κάψουν μια γειτονιά. Οι νεκροί είναι σε κάθε περίπτωση αποτέλεσμα αντιποίνων μιας προγενέστερης βίαιης πράξης. Στα γνωστά αυτά μοτίβα, πρέπει να προστεθούν τα εθνικιστικά και ρατσιστικά στερεότυπα, που απανθρωποποιούν τους αλλοεθνείς και τους μετατρέπουν σε κατσαρίδες, έτοιμες προς εξόντωση.
Και όταν οι κατοχικές στρατιωτικές δυνάμεις είναι κοντά στον εθνικό πληθυσμό που τις επανδρώνει, οι ενέργειές τους εκφασίζουν στρώματα της κοινωνίας τους, εξοπλίζουν εθνικιστικές και ρατσιστικές συμμορίες “ιδιωτών” και εξαχρειώνουν ηθικά την κοινωνία που προβαίνει στην κατοχή. Γι’ αυτό και κανένας λαός που καταπιέζει εθνικά έναν άλλον δεν μπορεί τελικά να είναι ελεύθερος.
Ινδία, Ιρλανδία, Αλγερία, Ν. Αφρική, Αμερική: αν γυρίσει κανείς πίσω στις ιστορίες τους, θα τα δει όλα αυτά, σε επανάληψη.
Γι’ αυτό και ό,τι συμβαίνει στην Παλαιστίνη δεν είναι ούτε πρωτοφανές ούτε κάποια εθνική ιδιαιτερότητα. Γι’ αυτό και οι δεξιές και οι ακροδεξιές όλου του κόσμου γοητεύονται από τον λόγο και την πρακτική του κράτους του Ισραήλ και στοιχίζονται μαζί του, προσπερνώντας ακόμα και τον επίμονο και διαρκή αντισημιτισμό τους. Απενοχοποιούν το αντισημιτικό παρελθόν τους στηρίζοντας το Ισραήλ, αλλά ταυτόχρονα παίρνουν τη ρεβάνς για όλες τις παραδόσεις του ρατσισμού, του εθνικισμού, της αποικιοκρατίας. Για να μπορούν και αυτές να μαντρώνουν επικίνδυνους πληθυσμούς σε στρατόπεδα, να τους πυρολοβούν στα σύνορα, να τους καταδικάζουν για τρομοκρατία, όποτε τυχόν αντιστέκονται.
Γι’ αυτό η συζήτηση δεν είναι «απλώς» για τους Παλαιστίνιους. Είναι για το σε τι είδους κοινωνία θα ζήσουμε εμείς εδώ και παντού. Όπως το έλεγε δηλαδή ο θείος Κάρολος: De te fabula narratur.
