Αν στη Γαλλία είχε ένα κόμμα τόσο αστείο όσο αυτό της Νέας Δημοκρατίας, εδώ και μέρες ο αντίστοιχος γάλλος Σίμος Κεδίκογλου θα κατηγορούσε την κυβέρνηση Ολάντ ότι βυθίζει τη χώρα σε μία κομμουνιστική άβυσσο, ότι βάζει σε κίνδυνο την παρουσία της Γαλλίας στους θεσμούς της Ευρώπης, ότι περιθωριοποιεί την επιχειρηματικότητα και προωθεί τις κρατικοποιήσεις. Ο λόγος; Η γαλλική κυβέρνηση, απευθείας και χωρίς κανέναν δισταγμό και σούπα – μούπες, ρίχνει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για να ενισχύσει κεφαλαιακά την αυτοκινητοβιομηχανία Σιτροέν/Πεζό.
Στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου, που αναμένεται να ξεπεράσει το 1,5 δις ευρώ, φαίνεται πως θα συμμετάσχει και η κυβέρνηση της Λαϊκής Δημοκρατία της Κίνας, μέσα από την κινέζικη κρατική αυτοκινητοβιομηχανία. Όταν το σχέδιο ολοκληρωθεί η οικογένεια Πεζό, που σήμερα κατέχει περίπου το 34% των μετοχών της εταιρίας, θα βρεθεί στο περιθώριο αυτής της ιστορίας. Να σημειωθεί πως ήδη από το καλοκαίρι η γαλλική κυβέρνηση είχε αποφασίσει να ενισχύσει τη Σιτροέν/Πεζό με δεκάδες εκατομμύρια ευρώ – τυπικά για ερευνητικούς λόγους – συμμετέχοντας με αυτό τον τρόπο στην προσπάθεια να μην φουντάρει η ναυαρχίδα της γαλλικής αυτοκινητοβιομηχανίας που τελευταία περνάει μεγάλα ζόρια εξαιτίας των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης στις παραγγελίες νέων αυτοκινήτων.
Κι’ εδώ λες, εσύ από την Ελλαδίτσα, για μισό λεπτό, που είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, τι κάνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, γιατί δεν τους κόβει τα πόδια για τις άμεσες κρατικές ενισχύσεις και μάλιστα ενισχύσεις για την αύξηση μετοχικού κεφαλαίου…; Η ιστορία με τη Σιτροέν/Πεζό αποδεικνύει το πόσο μαλάκα έχει πιάσει τον ελληνικό λαό η διαπλοκή της ντόπιας πολιτικής και της οικονομικής ελίτ.
Κανένας νόμος και καμία ευρωπαϊκή συνθήκη δεν απαγορεύει καμία χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης να έχει τα δικά της δημόσια ναυπηγεία, τη δική της δημόσια βιομηχανία στρατιωτικών και πολιτικών οχημάτων, τα δικά της δημόσια λιμάνια, τα δικά της δημόσια ταχυδρομεία, το δικό της δημόσιο σιδηρόδρομο και πάει λέγοντας. Υπάρχουν νόμοι και κανόνες για τον ανταγωνισμό, υπάρχουν νόμοι και κανόνες για την απελευθέρωση κάποιων «αγορών», αλλά στην τελική ακόμα και αυτούς οι περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης τους έχουν γραμμένους εκεί που δεν πιάνει η μελάνη, όπως για παράδειγμα κάνει η Ελλάδα με την περιβαλλοντική νομοθεσία της Ε.Ε.
Προφανώς, ούτε σφαγείο, ούτε παράδεισος, και το θέμα είναι ο συσχετισμός, που πάει να πει πως πολλά πράγματα μπορούν να γίνουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση αν το θελήσουν οι πολλοί καλοί άνθρωποι. Κι αν οι πολλοί καλοί άνθρωποι, στην Ελλάδα, στα Βαλκάνια, στην Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία και βάλε κι εσύ όπου αλλού θες, θέλουν περισσότερα πράγματα, τότε πάμε για άλλα!
Ο alterthess ιανός