Βραβείο Κοινού πέρυσι στη Θεσσαλονίκη στο τμήμα “Meet your Neighbors” για το Daniel ΄16 του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου. Μία ακόμα ελληνική ταινία που βρήκε δρόμο για τις σκοτεινές αίθουσες όπως νωρίτερα η “Πράσινη Θάλασσα”. Ο σκηνοθέτης πήρε την ιδέα από ένα άρθρο που διάβασε πριν χρόνια στην Ελευθεροτυπία. Ταξίδεψε στην ακριτική Θράκη, αντίκρισε τους συγκεκριμένους χώρους που φιλοξενούνται τρόφιμοι από τη Γερμανία και γερμανόφωνες χώρες. Από τότε στο μυαλό του τρέχει το project που έφτασε στις οθόνες μας.
Ένα νέο παιδί κάτω από αδιευκρίνιστες αίτιες μεταφέρεται στην περιοχή του Έβρου. Δε φοράει χειροπέδες, δε βλέπουμε αστυνομία. Εκεί θα τον υποδεχθούν ο Σταύρος κι η Σάρα. Κάτι σαν κοινωνικοί λειτουργοί. Έχει τον χρόνο να μορφωθεί, να σκεφτεί, να επανεξετάσει τις επιλογές του. Η φύση δίνει αυτή την ευκαιρία. Ώριμος πια να κάνει μία επανεκκίνηση και να ενταχθεί εκ νέου στο σύνολο. Αναζήτηση ταυτότητας μέσα από τη ντοκιμαστερική οδό που γνωρίζει πολύ καλά ο δημιουργός.
Η επαφή του με τους πρόσφυγες από τη Συρία (στο έλεος των διακινητών) δείχνει πως οι άνθρωποι δεν έχουν να χωρίσουν απολύτως τίποτα. Αντιθέτως οι συνθήκες τους ενώνουν. Ο νεαρός μιλάει ελάχιστα με την μητέρα του μέσω skype, ενώ η απουσία πατρικού προτύπου είναι κάτι παραπάνω από φανερή. Ένας ατίθασος, ένας νευρικός έφηβος εξελίσσεται σε έναν αλληλέγγυο νέο. Βγαίνει από το τέλμα και προσπαθεί να δει φως στα αδιέξοδά του. Μόνο η επαφή με τους ανθρώπους του δίνει πραγματικές λύσεις.
Ερμηνευτικά ο Βασίλης Κουκαλάνι είναι στιβαρός, ο νεαρός πρωταγωνιστής (Νικόλας Κίσκερ) έχει καλές κι άσχημες στιγμές. Προσπαθεί πάντως πολύ, ενώ ιδιαίτερο αγώνα έκανε και ο Κουτσιαμπασάκος πάνω σε αυτή την κατεύθυνση. Ο Έβρος κυριολεκτικά και μεταφορικά γίνεται αποθήκη ψυχών, όλοι μας σιωπώντας είμαστε συνένοχοι στο έγκλημα. Μπορεί τα ΜΜΕ να μην το προβάλουν, μπορεί τα διπλωματικά παιχνίδια μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Τουρκίας να δίνουν και να παίρνουν, ως άνθρωποι όμως έχουμε το ελάχιστο χρέος (διάσωσης) προς τον συνάνθρωπο όταν έχει ανάγκη. «Κόκκινο πανί» το χαρακτηρίζει ο διασώστης Ιάσων Αποστολόπουλος.
Τα παιδιά έχουν ανάγκη να κλωτσήσουν μία μπάλα και να ονειρευτούν πως βρίσκονται στα γήπεδα της Βραζιλίας. Δύο ξένοι σε μία πατρίδα που νιώθουν πως δεν τους θέλει. Αναζητούν διαφυγή. Στο φόντο υπάρχει επίσης ο σκύλος. Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου από την αρχαιότητα. Προκύπτει μία ατμόσφαιρα καλοσύνης. Οι προθέσεις του σκηνοθέτη είναι ορθές για ένα πολύ ευαίσθητο θέμα. Και σιγά -σιγά πλησιάζουν Χριστούγεννα. Στο έργο μας, αλλά και στην πραγματικότητα. Αυτές τις ημέρες μας όλοι έχουμε ανάγκη να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε.
Σε μία εποχή που τα ρατσισμός δυστυχώς επελαύνει, έρχεται μία ταινία που προτάσσει την παιδεία, την μόρφωση, την επικοινωνία, την ανταλλαγή στοιχείων πολιτισμού ως ασπίδα σε αυτό που έρχεται και μαυρίζει τις ζωές μας. Δεν μένουν περιθώρια αμφισβήτησης και αμφισημίες. Τα πάντα είναι ξεκάθαρα. Μπορεί να μην είναι αριστούργημα, αλλά είναι μία μορφή Τέχνης που συμβάλει προς τη σωστή κατεύθυνση. Αυτή της κατανόησης, της ηθικής και της ενσυναίσθησης.
