Στα χρόνια των μνημονίων, εκτος όλων των άλλων, έγινε μια ραγδαία και βίαιη σε καιρό ειρήνης, ανακατανομή εισοδήματος σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας. Εργατικά δικαιώματα κατακρημνίστηκαν, μισθοί κα συντάξεις περικόπηκαν.
Σημερα, μετα τη θεωρητικη εξοδο από τα μνημονια, ανομία, μαύρη αγορά, υποαπασχόληση, χαρακτηρίζουν την αγορά εργασίας. Το κοινωνικό κράτος αποψιλώνεται και οι δημόσιες επιχειρήσεις ξεπουλιούνται. Θετικοί, αναιμικοί ρυθμοί ανάπτυξης, καθώς και ένα «νοικοκύρεμα» στα οικονομικά του πολύ περιορισμένου δημοσίου τομέα, έδωσαν άλλοθι στους υποστηρικτές των μνημονίων. Όμως αρκούσε ένα τυχαίο γεγονός, μια πανδημία, για να καταδείξει την πραγματικότητα. Η Ελλάδα, παραμένει ο αδύνατος κρίκος της Ευρωζώνης, με μεγάλες διαρθρωτικές αδυναμίες. Δεν έγιναν οι απαιτούμενες και πολυδιαφημισμένες τομές και μεταρρυθμίσεις προς όφελος της χώρας αλλά προς όφελος των δανειστών.
Οι προβλέψεις μιλούν για διψήφια ύφεση φέτος, τη μεγαλύτερη στην Ευρωζώνη. Η ανεργία, η υποαπασχόληση, η μαύρη εργασία, προβλέπεται να εκτιναχτούν εκ νέου. Το κράτος επιβάλει ουσιαστικά δραστικές μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα, με πρόσχημα τη διατήρηση των θέσεων εργασίας ενώ είναι θέμα χρόνου η επέκταση τους στο δημόσιο τομέα. Η νέα φτώχεια είναι «προ των πυλών», μεγαλύτερη και πιο μόνιμη από τις εποχές των μνημονίων. Είναι φανερό ότι σε λίγο θα έχουμε τους πολύ πλουσίους «επενδυτές», τους φτωχούς εργαζομένους και τους «νεόπτωχους» ανέργους και υποαπασχολουμένους. Το νέο «success story» μας λέει ότι η επάνοδος στη κανονικότητα των μνημονιακών χρόνων θα έρθει την επόμενη χρόνια. Επανέρχεται και πάλι στο προσκήνιο η θεωρία του «ελατήριου». Όμως η πραγματικότητα είναι ότι θα ακολουθησει μια ακόμα πιο βίαιη ανακατανομή του ΑΕΠ στη χώρα υπερ του κεφαλαίου, μια ραγδαία αύξηση της ανεργίας, της μαύρης εργασίας, της μερικής απασχόλησης, με μείωση μισθών, συντάξεων και δικαιωμάτων κάθε είδους.
Ταυτοχρονα, το τουριστικο λομπι απαιτει ουσιαστικα την απουσια κανονων κια περιορισμων, το λομπι των ΑΠΕ επιβαλλει την ελλειψη περιβαλοντικων κανονων ενώ, Fraport και εργολαβοι απαιτουν ξεδιαντροπα κρατικη ενισχυση, λογω απωλειας εσοδων. Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια εποχή νεοφιλελεύθερης παράκρουσης και δεξιάς ιδεολογικής παντοδυναμίας, με κυρίαρχο σύνθημα την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και της ασυδοσίας του κεφαλαίου. Ταυτόχρονα βιώνουμε όλα τα χαρακτηριστικά της δεξιάς ιδεολογίας: αυταρχισμός, έλλειψη διαλόγου, απόλυτος έλεγχος των ΜΜΕ, θεοποίηση του αστυνομικού κρατους ως το μακρύ χέρι του κράτους. Πρώτη φορά παρατηρουμε τόσο συχνά διάφορους εκπροσώπους των αστυνομικών, να συμμετέχουν ως προσκεκλημένοι σε «πάνελ» των ΜΜΕ. Η παράκρουση φανταζει εντονοτερη όταν ακούμε ότι η σημερινή κυβέρνηση προστατεύει τους εργαζομένους και ότι επι κρίσης, με «μαγικό τρόπο» και χωρίς χρήματα τα πανεπιστήμια αναβαθμίστηκαν. Η πανδημία έδειξε επισημα την υποβάθμιση του δημοσίου συστήματος υγείας τα τελευταία χρόνια, παρα τις κορωνες.
Παράλληλα, και οι δυο «παίκτες» του δικομματισμού, συνεχίζουν την πολιτική υποτέλειας απέναντι σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, Γερμανούς και Αμερικάνους. Παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας χωρίς ανταλλάγματα, σχέσεις υποτέλειας και τυφλής υποταγής στους ισχυρούς. Καμμιά προσπάθεια για πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Συνεργασία με το Ισραήλ, που μόνο δεινά θα φέρει στη χώρα, αδυναμία χάραξης εθνικής πολιτικής απέναντι στη Τουρκία και τις απαιτήσεις της, λόγω της εξάρτησης μας από τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα των Αμερικάνων και Γερμανών. Αδυναμίας επίλυσης του μεταναστευτικού, και χάραξη εθνικής γραμμής.
Είναι ξεκάθαρο πια, ότι όλοι μαζί πρέπει να δώσουμε ξανά μια μάχη αξιοπρέπειας για τη ζωή μας, και τη ζωή των παιδιών μας. Πρέπει να αντισταθούμε στο εργατικό μεσαίωνα που έφτασε, να αντιδράσουμε στον περιορισμό των δικαιωμάτων μας. Να αγωνισθούμε για μισθούς, συντάξεις, εργατικά δικαιώματα, ανθρώπινα δικαιώματα, αναβάθμιση του κοινωνικού κράτους. Να προστατεύσουμε το περιβάλλον από τους επενδυτές και τους φίλους τους. Να αντισταθούμε στα νέα μνημόνια και τη φτώχια που έρχονται. Να καταγγείλουμε τα διεφθαρμένα ΜΜΕ και να κλείσουμε τα αυτιά μας στη δεξιά ως φασιζουσα ρητορική τους. Σε αυτό τον αγώνα πρέπει να ηγηθούν οι δυνάμεις της αριστεράς, αλλα κα οι ιδιοι οι πολιτες, για άλλη μια φορά. Με αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη, αλλά πάνω από όλα ενωμένα και δυναμικά, ενάντια στους ντόπιους και ξένους δυνάστες μας. Οι πολιτικές που μας επιβάλλουν είναι αδιέξοδες και βαθιά αντιλαϊκές. Επιβάλλεται μια ριζική αλλαγή πολιτικής, απέναντι σε αυτή που επιβάλλουν οι δυνάμεις του δικομματισμού, που μόνο η σημερινή αριστερά μπορεί να υλοποιήσει.