in

On my Skin

On my Skin

Μια τρομερή ιστορία που έχει συγκλονίσει την Ιταλία από το 2009 φέρνει στην μεγάλη οθόνη ο Αλέσσιο Κρεμονίνι. Αυτή δεν είναι άλλη από τον θάνατο του Stefano Cucchi μέσα στη φυλακή επτά ημέρες μετά τη σύλληψή του.

Γράφει ο Μίλτος Τόσκας

Τι μπορεί να συνέβη στο μεσοδιάστημα, γιατί ο ίδιος έμοιαζε τόσο αδύναμος απέναντι στην μοίρα του και πώς νιώθουν οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας δέκα χρόνια μετά με τα δικαστήρια να συνεχίζονται, ώστε να αποδοθούν ευθύνες; Τέσσερα βραβεία David di Donatello σφράγισαν την επιτυχία της ταινίας, που προβάλλεται μέσω της πλατφόρμας του Netflix.

Δύο φίλοι αστειεύονται στο αυτοκίνητο. Ξαφνικά τους πλησιάζει η αστυνομία για έναν τυπικό έλεγχο. Οι καραμπινιέροι είναι αυστηροί, οι νέοι αναιδείς κανείς όμως δεν μπορεί να φανταστεί τι θα ακολουθήσει. Ο Στέφανο συλλαμβάνεται με μία ποσότητα χασίς. Βρίσκεται σε περίοδο αποτοξίνωσης, αλλά προφανώς έχει και πάλι κυλήσει. Αμέσως διεξάγεται έρευνα στην οικεία του. Η επιστροφή στο τμήμα επεισοδιακή. Η ανάκριση ξεφεύγει από τα όρια της δεοντολογίας. Το θύμα βγαίνει από την αίθουσα μελανιασμένο και δυσκολεύεται ακόμα και να περπατήσει.

Τόσο στο δικαστήριο κατά τη διαδικασία του αυτόφωρου (“αγκάλιασε με μπαμπά”), όσο και στους ιατρούς υποστηρίζει πως έπεσε από τις σκάλες και τραυματίστηκε. Αρνείται πεισματικά να πει την αλήθεια. Εκείνες οι στιγμές ήταν εφιαλτικές. Εύλογος ο φόβος ότι θα ζήσει ανάλογες κι ίσως ακόμα πιο βάναυσες μετά τις αποκαλύψεις. Καθημερινά όμως χειροτερεύει η κατάσταση της υγείας του. Οι γονείς του παραμένουν ανενημέρωτοι. Ο πατέρας του πρόλαβε να τον αντικρίσει, αλλά το μυαλό δεν έφτασε μέχρι το απεχθέστερο σενάριο.

“Ο νόμος είναι ίδιος για όλους”. Μοιάζει με τραγική ειρωνεία. Την ώρα που στο σπίτι κάνουν σχέδια αποφυλάκισης κι επανένταξης στην κοινωνία, ο νεαρός Στέφανο αργοσβήνει. Καταφεύγει στο τσιγάρο και τη Βίβλο, αναζητώντας την τελευταία του ελπίδα. Θέλει να ζήσει, να τα καταφέρει. Έχει όλη τη ζωή μπροστά του. Το μοιραίο ωστόσο μοιάζει θέμα χρόνου. Το σκηνικό διαμορφώνεται τόσο μακάβριο. Ψυχολογικό θρίλερ δίχως happy end.

Σπουδαία ερμηνεία από τον ανερχόμενο Ιταλό ηθοποιό, Αlessandro Borghi, που ενσαρκώνει πλήρως τη ψυχοσύνθεση του άτυχου νέου. Δεν υπάρχει διαφυγή. Δεν υπάρχει καθαρό μυαλό να σκεφτείς ποιο είναι το σωστό. Από την ελευθερία και τη φυσική παρορμητικότητα της ηλικίας, καταδικασμένος σε έναν αργό, άκρως επώδυνο θάνατο. Κανείς δεν ευαισθητοποιήθηκε γύρω του ούτε τις τελευταίες στιγμές. Τον άφησαν να καταλήξει και τότε απλά ακολούθησαν το εθιμοτυπικό ενημερώνοντας τους συγγενείς.

Αυτό που όμως είναι τρομερό είναι ότι δεν μιλάμε για ένα τυχαίο γεγονός. Ήταν μόνο ένας από τους 172 θανάτους κρατουμένων που έγιναν στα κρατητήρια της χώρας το 2009. Αρκετές οικογένειες αναζητούν ακόμα την ηθική δικαίωση των ψυχών που έφυγαν άδικα. Η υπόθεση παίρνει καθολικό χαρακτήρα, καθώς ταξιδεύει σ’ ολόκληρο τον κόσμο κι ελπίζουμε η θυσία αυτών των ανθρώπων να οδηγήσει σε περισσότερο ψύχραιμη αντιμετώπιση ανάλογων περιστάσεων.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Ο Μιχάλης Τρεμόπουλος στο alterthess.gr

Ανάπλαση ΔΕΘ: ένα βήμα πίσω για τη Θεσσαλονίκη. Ανεπίστροφα…