Ο Μοχάμαντ Αμπάς, νεαρός σε ηλικία, είναι πρόσφυγας πολέμου. Κατάγεται από την Συρία, και τους τελευταίους μήνες ζει σε «κέντρο φιλοξενίας προσφύγων» στη Θεσσαλονίκη. Τον γνωρίσαμε στην 5η Λογοτεχνική Σκηνή 2016, όπου βρέθηκε την πρώτη μέρα της διοργάνωσης για να διαβάσει δύο ποιήματα που ο ίδιος έγραψε.
Κείμενο, επιμέλεια: Ιάσων Μπάντιος
Η ιδιότητα του πρόσφυγα, σε συνδυασμό με το νεαρό της ηλικίας του, κάνουν τα δύο του ποιήματα που μιλούν για τον πόνο και τα όνειρα της προσφυγιάς, μοναδικά.
Η επιλογή του Γιώργου Κορδομενίδη, βασικού διοργανωτή της Λογοτεχνικής Σκηνής, να ανοίξει ο Μοχάμαντ Αμπάς την φετινή διοργάνωση με τα ποιήματα του περιέχει ισχυρούς συμβολισμούς, για το πώς ένας νέος άνθρωπος που έχει διωχθεί από τον τόπο του, εκφράζει τα συναισθήματα του μέσω της ποίησης.
Ο Μοχάμαντ Αμπάς με τον Γιώργο Κορδομενίδη στην 5η Λογοτεχνική Σκηνή 2016
ΦΕΓΓΑΡΙ ΤΟΥ ΑΠΟΒΡΑΔΟΥ
Για σένα φεγγάρι του απόβραδου,
κάθε στιγμή που γράφω ποιήματα
τα ευθυγραμμίζω με τ’ άστρα
για να ομορφαίνουν οι νύχτες.
Απο το χρώμα των ματιών σου να ξαναβρώ τη δύναμη,
απ’ το χαμόγελο σου ν’ ανθίσουν παράδεισοι,
να πάρουν χρώμα τα λουλούδια από τα μάγουλά σου κι ο ήλιος ακόμα να ανατείλει,
να φωτίσει στον κόσμο τον δρόμο.
Τα ξανθά σου μαλλιά να ζωγραφίσουν ωραία σιτοχώραφα
κι από τα χείλη σου οι μέλισσες να ρουφήξουν το μέλι.
Με τη φωνή σου να κελαηδήσουν τα πουλιά μελωδίες εξαίσιες
κι από τη μαγευτική ομορφιά σου να γεννηθούν οι πιο υπέροχοι στίχοι.
Είσαι το φεγγάρι κι ακόμα πιο όμορφη.
Όταν σε αντικρίζω λιώνω από την ομορφιά σου.
Μου κόβεται η μιλιά.
Όταν αναπνέω τ’ άρωμά σου νιώθω πως είμαι στον αιώνιο παραδεισο.
Υπάρχει κατι τόσο όμορφο σε σένα που δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου.
Μη στερήσεις από τα μάτια μου την ομορφιά σου
για να μη χάσει η καρδιά τα υπέροχα ποιήματα.
Πάντα για σένα θα γράφω, για σένα, φεγγάρι του απόβραδου
Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΥΓΑ
Όσο και να φωνάζεις, μόνο ο αντίλαλός σου θα μένει.
Όνειρο που το βλέπεις και δε σε βλέπει.
Η οδύνη σ’ αγαπάει αποκλειστικά
λες κι έγινε σκιά σου που εσύ την ξεχνάς αλλά αυτή σε θυμάται.
Μια βαθια πληγή κάθε μερα εκλιπαρεί «φτάνει πια, πόνε»,
σαν φωνή επαναλαμβανόμενη που σκίζει τους ορίζοντες,
σαν το ουρλιαχτό του λύκου στο πανσέληνο φως
που από το τραύμα μαρτυράει ποιος σε πλήγωσε.
Είσαι άγγελος, αλλά μάλλον αυτοί ποτέ δεν άκουσαν φωνή αγγέλου
ακόμη κι αν γινόταν η φωνή σου σεισμός, αυτοί ποτέ δεν θα την άκουγαν.
Και να σε κοιτάξουν, δεν θα δουν παρά μόνο έναν ίσκιο.
Ζωγράφισε το είδωλό σου σαν φεγγάρι πάνω στα νερά,
γράψε στις φυλλωσιές
«όσο κι αν φωνάξεις, μόνο ο αντίλαλός σου θα μένει»
Γράψε ό,τι θες με τα καμώματά σου και μη μιλάς,
γιατί η φωνή του ανθρώπου ακούγεται ανιαρή στον δρόμο της προσφυγιάς.
Ύψωσε το λάβαρο της νίκης στον τόπο της ελπίδας
κι ας σου λένε «όσο και να φωνάζεις, μόνο ο αντίλαλός σου θα μένει»
Απόδοση στα ελληνικά: Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος και Χαλέντ Ραούφ