Το παρακάτω κείμενο εστάλη από το ένα εκ των δύο θυμάτων της ομοφοβικής επίθεσης στο κέντρο της Θεσσαλονίκης τα ξημερώματα της Κυριακής 2 Αυγούστου 2015.
Σημειώνεται ότι το δεύτερο θύμα δημοσίευσε την Δευτέρα 3/8 καταγγελία για το συμβάν (δείτε εδώ). Το alterthess.gr επικοινώνησε με το θύμα καθώς και με τις αρμόδιες αστυνομικές αρχές (δείτε εδώ).
Διαβάστε το κείμενο που εστάλη στο alterthess.gr:
Η ομοφοβία δεν «ξύπνησε» ξαφνικά ένα πρωί. Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο, απλώς τώρα σιγά σιγά ξεκίνησαν να ακούγονται οι φωνές μας. Οι φωνές των θυμάτων.
Πρόσφατα ξυλοκοπήθηκα μαζί με τον σύντροφο μου από δύο αγνώστους σε κεντρικό σημείο της Θεσσαλονίκης. Ξυλοκοπήθηκα γιατί τον φίλησα δημόσια.
Ξυλοκοπήθηκα γιατί δεν κλειδώθηκα σε ένα σπίτι για να τον φιλήσω και να τον αγκαλιάσω. Απειλήθηκε η ζωή μας γιατί είμαστε ‘ανώμαλοι’. Φτάσαμε μέχρι το νοσοκομείο απλά και μόνο επειδή δεν μας αρέσουν οι γυναίκες. Μετά το συμβάν δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια βλέποντας εφιάλτες γιατί ορισμένα μυαλά δεν δέχονται ότι ένα αντρικό στόμα μπορεί να φιλήσει ένα άλλο αντρικό.. Φοβάμαι να περπατήσω με τον φίλο μου γιατί νομίζω πως θα βγει κάποιος από την επόμενη γωνία, θα μας αποκαλέσει ‘πούστηδες’ και θα μας σαπίσει στο ξύλο στάζοντας μίσος και οργή. Φοβάμαι να εκδηλώσω δημόσια την αγάπη μου για τον άνθρωπο που έχω δίπλα μου γιατί τα χέρια που μας χτύπησαν εκείνο το βράδυ, σήμερα μπορεί να είναι τα χέρια του περιπτερά, του μπακάλη, της καθαρίστριας.
Είναι εύκολο να βρίζεις ή να χρησιμοποιείς βία αλλά ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πως γίνεται να χτυπάς -λεκτικά και σωματικά-κάποιον επειδή απλά έχει διαφορετικό τρόπο ζωής από εσένα και διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις από τις δικές σου.
Η μη καταγγελία είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των εγκλημάτων σε βάρος ομοφυλόφιλων ατόμων. Οι αστυνομικοί σπανίως είναι κατάλληλα εκπαιδευμένοι να εντοπίζουν και να χειρίζονται τα εγκλήματα μίσους. Συνήθως οι αρχές δεν δείχνουν κατανόηση της κατάστασής ή οι δημόσιοι λειτουργοί δεν είναι εκπαιδευμένοι να χειρίζονται παρόμοια περιστατικά στηρίζοντας το θύμα. Όπως συνέβη και στην δική μας περίπτωση. Ήμασταν 3 περίπου ώρες στο αστυνομικό τμήμα με έντονους πόνους και εμφανή σημάδια ξυλοδαρμού και οι δύο .Τους είπαμε να επισπευσθεί η διαδικασία της κατάθεσης προκειμένου να πάμε σε ένα νοσοκομείο, μας ‘καθησύχασαν’ πως η διαδικασία δεν αργεί να τελειώσει και τελικά μας άφησαν να φύγουμε 2 ώρες μετά χωρίς καν να μας προτείνουν ιατροδικαστική εξέταση. Και πιο συγκεκριμένα, στην κατάθεση μας αναφέρεται πως εμείς δεν επιθυμούμε ιατροδικαστική εξέταση, παρόλο που δεν ερωτηθήκαμε ποτέ.
Όλοι αυτοί οι νταήδες , όμως, τρέφονται με τον φόβο σου. Ζήτα βοήθεια τώρα. Ίσως να είσαι το επόμενο θύμα. Μίλα. Με το που θα μιλήσεις οι νταήδες μαζεύονται στη γωνίτσα τους, και η υποστήριξη έρχεται. Με το που θα μιλήσεις, το ξόρκι σπάει.
Η ειρωνεία είναι ότι έρευνες έχουν δείξει πως οι περισσότεροι δράστες ομοφοβικών επιθέσεων και συμπεριφορών είναι άτομα με ομοερωτικό προσανατολισμό ,τον οποίο καταπιέζουν.
Η δική μου ανατροφή μου είχε όλα τα απαραίτητα και με το παραπάνω. Εργατικούς και πρόθυμους γονείς να με διδάξουν τα μαθήματα μιας ευπρεπούς και σωστής πορείας που θα όφειλα να ακολουθήσω στην Ελλάδα του 21ου αιώνα.
Από τη γέννησή μου μέχρι σήμερα δεν στερήθηκα τίποτα. Είχα την υγεία μου, την οικογένειά μου, τους φίλους μου, καταπληκτικούς εκπαιδευτικούς και μια πολύ όμορφη γειτονιά έξω από την Θεσσαλονίκη, για να παίζω και να εξερευνώ ως πιτσιρικάς, χωρίς τους κινδύνους του κέντρου. Λίγο πολύ θεωρούσα τον εαυτό μου προνομιούχο.
Από πάντα το ήξερα. Από πάντα ήμουν σίγουρος. Είχα κάτι, το οποίο μέχρι πριν από την εφηβεία δεν μπορούσα να προσδιορίσω. Ένα αίσθημα ότι κάτι δεν κάνω σωστά. Μια εμμονή ότι δεν λειτουργεί το μυαλό μου όπως θα έπρεπε να λειτουργεί. Στην εφηβεία και κατόπιν ψαξίματος, το συνειδητοποίησα. Είμαι ομοφυλόφιλος. Γκέι. Όσο περνούσε ο καιρός τόσο αυτή η νέα ανακάλυψη έτρωγε τα σωθικά μου. Είχα ενοχές απέναντι στη ίδια μου την ύπαρξη. Θεωρούσα ότι ως γκέι, πρόδιδα τους γονείς μου, τους παππούδες μου, τους φίλους μου. Σε μια ηλικία όπου το σώμα υφίσταται αλλαγές και οι ορμόνες αρχίζουν να παίρνουν μπρος, το άγχος και η υποτιθέμενη καταπίεση από πρακτικά τα πάντα, είναι τεράστιο. Πόσο μάλλον όταν κουβαλάς και αυτό το φορτίο της «ανωμαλίας» επάνω σου. Δεν χρειάζεται και πολύ για να διαλυθείς σε κομμάτια. Μεγαλώνοντας, ακούς για σεξ και ντρέπεσαι που δεν αντιμετωπίζεις την ιδέα της πράξης με τον ίδιο τρόπο όπως όλος ο περίγυρός σου. Προκειμένου να αποδείξεις ότι είσαι ‘νορμάλ’, προσπαθείς να κάνεις σχέση με κοπέλες και γιατί όχι, σεξ μαζί τους, ακόμα και αν πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να λειτουργήσεις. Και για ένα διάστημα αυτό σου προσφέρει μια εφήμερη λύση. Κανείς δεν πρόκειται να σε υποπτευθεί αφού έχεις γκόμενα. Οι φίλοι σε θαυμάζουν και οι γονείς φουσκώνουν από υπερηφάνεια που το αγοράκι τους έγινε άντρας. Μέχρι σε ένα σημείο πιστεύεις και συ ότι «άλλαξες» ότι δεν περνούσες παρά μια φάση και ότι αυτό ήταν. Σου πέρασε.
Τίποτα όμως δεν μένει κρυφό για πάντα. Η ισχυρή έλξη για το τι είσαι πραγματικά, βγαίνει πάντα στην επιφάνεια. Ό, τι άνθρωπος και να είσαι. Όσο και να προσπαθείς να καταπιέσεις τα αμαρτωλά πάθη σου, αυτά θα βγουν και θα σε ‘δαγκώσουν ‘.Είναι μόνο η οικογένεια σου που σε κάνει να καταπιέζεις το τι πραγματικά είσαι προκειμένου να μην τους στείλεις νοσοκομείο με έμφραγμα; Όχι. Δεν είναι. Είναι όλη η κοινωνία.
Ο γκέι φοβάται περισσότερο να εκφράσει ανοιχτά τον έρωτά του απ’ όσο φοβάται η κοινωνία να αντικρίσει το θέαμα. Και πώς να το κάνει αυτό, εφόσον υπάρχει πάντοτε η πιθανότητα κάποιος να του πετάξει πέτρα στο κεφάλι; Εδώ θα πείτε, πως για να έχω ενοχικά αισθήματα και φόβους γι’ αυτό που είμαι, πάει να πει ότι συνειδητοποιώ πως δεν είναι σωστό αυτό που κάνω και ότι πρέπει να «αλλάξω». Χάρη στη κοινωνία μας, αλήθεια, είχα ευχηθεί ένα εκατομμύριο φορές να μπορούσα να το αλλάξω. Αλλά όχι πια. Δεν θέλω να το αλλάξω. Είμαι αυτός που είμαι, με τις επιλογές μου, τα λάθη μου , τις σκέψεις μου και με έναν σύντροφο στο πλάι μου.
Βέβαια δεν είναι θέμα το αν θέλω να αλλάξω και γιατί θέλω να αλλάξω, διότι απλούστατα δεν μπορώ. Και όντως δεν μπορώ. Δεν ισχύει εδώ το «Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω». Ζήτα από έναν εκ γενετής τυφλό να ανοίξει τα μάτια και να δει. Θέλει; Ναι. Μπορεί; Όχι. Για να μην παρεξηγηθώ, να τονίσω πως δεν αντιλαμβάνομαι ούτε βιώνω πλέον την ομοφυλοφιλία ως ασθένεια ή αναπηρία. Στέκομαι μόνο στον «εκ γενετής» χαρακτήρα της και στο ότι δεν είναι επίκτητη. Δεν γίνεσαι γκέι, αλλά γεννιέσαι. Κάποιοι επιστήμονες λένε ότι οι ομοφυλόφιλοι έχουν διαφορετικά τα χρωμοσώματά τους από τους ετερόφυλους. Μικρή σημασία έχει. Είμαστε και εμείς άνθρωποι όπως και συ.
Έχεις σκεφτεί ότι όταν εκφράζεις ανοιχτά τις, συνήθως πολύ άσχημες, απόψεις σου για τους ομοφυλόφιλους, το παιδί του γείτονα, του αδερφού σου ή γιατί όχι, το δικό σου παιδί μπορεί να είναι ομοφυλόφιλος; Έχεις σκεφτεί ότι με κάθε λέξη σου το παιδί αντί να στραφεί στον «ίσιο δρόμο» απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από εσένα, από τον εαυτό του και από την ζωή που το περιμένει στο μέλλον; Το πρόβλημα δεν μας αφορά μόνο όταν μας συμβαίνει. Δεν είμαστε άτρωτοι, ούτε είμαστε η εξαίρεση.
Το ξέρεις ότι το παιδί που σε ακούει εύχεται να είχε πεθάνει μόνο και μόνο επειδή δεν θα μπορέσει ποτέ να σταθεί επάξια μπροστά στα στάνταρντ που έχεις θέσει εσύ γι’ αυτό;
Νομίζεις ότι τα λόγια μίσους και οι ιδεολογίες και τα στερεότυπα που η κοινωνία παπαγαλίζει από το μεσαίωνα μέχρι σήμερα, θα αποτρέψουν το παιδί σου από το να αποδεχτεί τη φύση του; Κάποια ετεροφυλόφιλα παιδιά θα μεγαλώσουν και θα γίνουν άκαρδα, σκληρά και με μηδαμινή κατανόηση απέναντι στους συνανθρώπους τους, ενώ τα εκ γενετής, το τονίζω, ομοφυλόφιλα παιδιά θα υποφέρουν μέχρι να τους στείλουν όλους στο διάολο. Και εκεί παίζουν 2 ενδεχόμενα: Είτε θα απελπιστούν σε σημείο πού θα ζήσουν μια ψεύτικη ζωή, θα μισήσουν την ύπαρξή τους και μπορεί ακόμη και να βάλουν τέλος στη ζωή τους όπως έχουν κάνει χιλιάδες «ανώμαλα» παιδιά, είτε θα αποδεχτούν τον εαυτό τους, θα θριαμβεύσουν και θα πετύχουν. Σε αυτή τη περίπτωση όμως μην περιμένεις κανένα απολύτως ευχαριστώ. Σκέψου πριν κρίνεις, πριν καταδικάσεις και πριν μιλήσεις. Κάποιος άνθρωπος που σε χρειάζεται και σε αγαπάει, έχει την ανάγκη σου. Μην τον απογοητεύσεις.
Και οι δικοί μου γονείς δεν με απογοήτευσαν στιγμή. Ήταν δίπλα μου σε κάθε βήμα μου στηρίζοντας τις επιλογές μου. Για αυτούς δεν είμαι γκέι, ομοφυλόφιλος ή πούστης. Για αυτούς δεν έχω ταμπέλα. Για αυτούς είμαι ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους, με τις σχέσεις μου και τα όνειρα μου. Μικρή σημασία έχει αν ο άνθρωπος που αγαπάω είναι άνδρας ή γυναίκα.
Είστε πρότυπο γονιών! Σας ευχαριστώ για όλα!
Διαβάστε επίσης: Ομοφοβική επίθεση στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Και η ζωή συνεχίζεται;