Συγκέντρωση έξω από το Υπουργείο Δικαιοσύνης διοργανώνει αύριο, 27 Μαρτίου, στις 18:30 η Συνέλευση “Χωρίς συναίνεση είναι βιασμός” διαμαρτυρόμενη για την τροποποίηση του ορισμού του βιασμού (αρ. 336). Η συνέλευση δηλώνει ότι από τον νέο ορισμό απουσιάζει παντελώς το ζήτημα της συναίνεσης, χρόνιο και επιτακτικό αίτημα των φεμινιστικών κινημάτων, στην Ελλάδα και διεθνώς.
«Αυτός ο ορισμός δεν θα περάσει! Απαιτούμε την τροποποίηση του ορισμού του βιασμού αποκλειστικά στη βάση της απουσίας συναίνεσης! Απαιτούμε εδώ και τώρα η κυβέρνηση να θέσει σε πραγματική ισχύ τη Σύμβαση της Κων/πολης, που αναφέρει ξεκάθαρα ότι για οποιαδήποτε «σεξουαλική πράξη ή συμπεριφορά μόνη προϋπόθεση είναι η εκούσια συγκατάθεση των ατόμων, συγκατάθεση που αποτελεί προϊόν ελεύθερης βούλησης».
Δεν θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι να:
-αναγνωριστεί νομικά η γυναικοκτονία
-θεσπιστεί το δικαίωμα των γυναικών στην αυτοάμυνα απέναντι σε κάθε μορφή έμφυλης βίας
-μπουν σε λειτουργία ιατροδικαστικά κέντρα σε κάθε νομό
-λειτουργήσουν σε κάθε γειτονιά δομές άμεσης και μακροπρόθεσμης υποστήριξης και ενδυνάμωσης γυναικών, θηλυκοτήτων και λοατκια+ που έχουν υποστεί έμφυλη βία
-καταγράφονται επίσημα στατιστικά για κάθε μορφή έμφυλης βίας» αναφέρουν στο κάλεσμά της.
Δείτε ολόκληρη την ανακοίνωση
Δύο μέρες πριν την 8η Μάρτη δόθηκε σε δημόσια διαβούλευση το σχέδιο του νέου Ποινικού Κώδικα, στο οποίο μεταξύ άλλων προτείνεται η τροποποίηση του ορισμού του βιασμού (αρ. 336). Από τον νέο ορισμό απουσιάζει παντελώς το ζήτημα της συναίνεσης, χρόνιο και επιτακτικό αίτημα των φεμινιστικών κινημάτων, στην Ελλάδα και διεθνώς.
Στην ουσία από τον νέο ορισμό απουσιάζει πλήρως ο σεβασμός στην αυτοδιάθεση των σωμάτων μας, ο σεβασμός στις ζωές μας. Μέχρι σήμερα, ο ισχύων ξεπερασμένος και επικίνδυνος ορισμός απαιτούσε τη χρήση σωματικής βίας ή την απειλή σπουδαίου και άμεσου κινδύνου, για να προσδιοριστεί μια πράξη ως βιασμός. Πλέον ο ισχύων ορισμός αντικαθίσταται από έναν κατά πολύ αντιδραστικότερο, ο όποιος όχι μόνο διατηρεί τη χρήση σωματικής βίας, αλλά και περιορίζεται στην απειλή, αποκλειστικά στις περιπτώσεις που αυτή αφορά τη σωματική ακεραιότητα του θύματος.
Η συγκεκριμένη πρόταση έρχεται σε μια διεθνή συγκυρία κατά την οποία κλιμακώνεται η επίθεση στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας. Από την Αργεντινή ως τη Βραζιλία και από την Πολωνία ως την Τουρκία, η πατριαρχία και ο καπιταλισμός επιδιώκουν ακόμη μεγαλύτερο έλεγχο των σωμάτων μας, μέσω αντεργατικών, αυταρχικών και σεξιστικών πολιτικών.
Παράλληλα όμως γιγαντώνουν και οι αντιστάσεις με την άνθιση των κινηματικών φεμινισμών. Άνθιση που είναι παρούσα και στην Ελλάδα, όπου οι πολιτικές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ βαθαίνουν την εκμετάλλευση και την έμφυλη καταπίεση, χωρίς να παίρνονται ουσιαστικά μέτρα παρά τα θύματα που μετράμε καθημερινά. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η κυβέρνηση φέρνει σε συζήτηση και αυτό τον κατάπτυστο ορισμό του βιασμού. Έναν ορισμό που αδιαφορεί για τον καθημερινό κίνδυνο στον οποίο βρίσκονται τα σώματα των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων. Τα στατιστικά άλλωστε είναι αμείλικτα: Μια στις 20 γυναίκες, άνω των 15 ετών, στην ΕΕ έχει υποστεί βιασμό. Μια στις 10 έχει βιώσει κάποια μορφή σεξουαλικής βίας. Στην Ελλάδα, κάθε δύο μέρες καταγγέλλεται ένας βιασμός (τετελεσμένος ή απόπειρα), σύμφωνα με την Ελληνική Αστυνομία. Και αυτά αναδεικνύουν μόνο μια μερική εικόνα του ζητήματος, αφού τα επίσημα στατιστικά είναι διάσπαρτα, ελλειπή και όχι διασταυρωμένα. Φυσικά δεν θα πρέπει να παραλείψουμε ότι οι στατιστικές αποκρύβουν και ένα ποσοστό βιασμών ανδρών, οι οποίοι λόγω του κοινωνικού στιγματισμού καταγγέλλουν με μεγάλη δυσκολία τα περιστατικά. Το σίγουρο πάντως είναι πως εδώ δεν μιλάμε για αριθμούς αλλά για τις ζωές μας, για την Αγγελική, για την Ελένη, για την Παναγιώτα… Έναν ορισμό που κλείνει τα μάτια στην κυρίαρχη κουλτούρα του βιασμού. Αδιαφορεί για το γεγονός ότι οι γυναίκες αποθαρρύνονται, με κάθε τρόπο, να καταγγείλουν τη βία που υφίστανται: όταν οι αστυνομικές αρχές αγνοούν τις καταγγελίες τους «γιατί έχουν περάσει μέρες» (περίπτωση Τοπαλούδη). Όταν ολόκληρες τοπικές κοινωνίες διαπομπεύουν το θύμα και συμπαραστέκονται στα «παιδιά καλών οικογενειών» (υπόθεση ομαδικού βιασμού ανήλικης μαθήτριας στην Αμάρυνθο). Όταν οι λίγες θαρραλέες γυναίκες που φτάνουν στις δικαστικές αίθουσες βλέπουν τους βιαστές τους να αθωώνονται (περίπτωση ομαδικού βιασμού Ξάνθη), ενώ οι ίδιες βρίσκονται στο ειδώλιο του κατηγορουμένου, καλούμενες να αποδείξουν ότι δεν φταίνε οι ίδιες που βιάστηκαν επειδή φορούσαν μια «κοντή φούστα», «είχαν πιει», ή «γύριζαν σπίτι αργά το βράδυ». Έναν ορισμό που αφήνει απ’ έξω ένα τεράστιο ποσοστό βιασμών, οι οποίοι δεν έγιναν με χρήση σωματικής βίας.
Εμείς όμως πιστεύουμε τα θύματα.
Βιασμός είναι όταν παγώνεις την ώρα της σεξουαλικής επίθεσης. Βιασμός είναι όταν απειλείσαι με διαπόμπευση ή απόλυση. Βιασμός είναι όταν υφίστασαι ψυχολογική βία από τον σύντροφο – σύζυγο. Βιασμός είναι όταν δεν νοείται ελεύθερη βούληση (χάπι βιασμού, χρήση αλκοόλ ή ουσιών). Βιασμός είναι όταν εκμεταλλεύονται την ευάλωτη θέση σου ως προσφύγισσα, μετανάστρια, τοξικοεξαρτημένη. Βιασμός, και μάλιστα εξακολουθητικός, είναι όταν είσαι θύμα trafficking. Μοναδική λοιπόν προϋπόθεση για εμάς είναι η ελεύθερη, αβίαστη, ισότιμη συναίνεση σε κάθε σεξουαλική πρακτική, σε όλα τα στάδιά της. Όταν αυτή απουσιάζει είναι βιασμός!
Αυτό ο ορισμός δεν θα περάσει!