Μερικοί τοίχοι δεν μπορούν να γίνουν όμορφοι, όποιο μήνυμα κι αν γραφτεί πάνω τους, όποια κι αν είναι τα χρώματα με τα οποία είναι βαμμένοι. Τα χρώματα όμως και τα μηνύματα, μπορούν να περιγράψουν και να φέρουν πιο κοντά ένα καλύτερο μέλλον χωρίς τους τοίχους αυτούς, χωρίς τους αποκλεισμούς που αναπαράγουν και τις μισάνθρωπες ιδεολογίες που συντηρούν.
Ή όπως έγραψε και η προσφύγισσα Parwana Amiri:
«Ναι τα καταφέραμε!!! Εμείς τα κορίτσια, δράσαμε δίχως φόβο με πολλούς τρόπους. Συμμετέχουμε στην πρώτη γραμμή πολλών κινητοποιήσεων και είχαμε την ιδέα μέσα στα μεσάνυχτα με φίλους να γράψουμε κάτι που θέλαμε να διαβαστεί. Στην πραγματικότητα, θέλαμε περισσότερο από ποτέ να σπάσουμε τον φόβο των ανθρώπων γράφοντας κάτι στον τοίχο. Δεν φοβόμασταν; Όχι γιατί γνωρίζαμε. Όχι γιατί θέλαμε να προκαλέσουμε την κοινωνία και την κυβέρνηση, ώστε και εμείς να έχουμε δικαίωμα στην διαμαρτυρία και την εναντίωση στα όσα συμβαίνουν και όχι μόνο οι ντόπιοι.»
