Παρ’ ολίγον η επίσημη υποψηφιότητα της Βραζιλίας για το Oscar Ξενόγλωσσης Ταινίας να ήταν τα “Γεράκια της νύχτας”. Ξεκίνησαν τη διαδρομή τους από το περσινό Φεστιβάλ των Καννών, κερδίζοντας μάλιστα το Βραβείο της Επιτροπής, ενώ στην Ελλάδα το παρακολουθήσαμε στις Νύχτες Πρεμιέρας. Η επιστροφή του Κλέμπερ Μεντόζα Φίλιου μετά το “Αquarius”, σε συνεργασία με τον Ζουλιάνο Ντορνέλες. Μία εξαιρετικά σύνθετη ταινία, δουλειά μάλιστα δέκα ετών, η οποία μαζί με την “Αόρατη ζωή της Ευρυδίκης Γκουσμάο” είναι τα φετινά διαμαντάκια της χώρας του καφέ που αγαπήθηκαν ιδιαίτερα από κοινό και κριτικούς.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Μεταφερόμαστε σε ένα μικρό χωρίο, το Μπακουράου στα βόρεια της χώρας που καλά -καλά δεν υπάρχει στον χάρτη. Εκεί μας ταξιδεύει έμμεσα η Τερέζα που επιστρέφει για την κηδεία της μητέρας της, Καρμελίτα. Μία κοινωνία που ζει στα όρια της φτώχειας, της ανέχειας, αλλά είναι τίμια και περήφανη. “… αλλά ούτε έναν κλέφτη”. Ξαφνικά την περιοχή αναστατώνουν, θα λέγαμε ταράζουν βίαιες δολοφονίες. Τα φώτα σβήνουν, το σήμα στα κινητά τηλέφωνα χάνεται. Οικογένειες ξεκληρίζονται. Η κοινωνία συνασπίζεται. Οι κάτοικοι οδηγούνται σε ένα ιδιότυπο lockdown. Στήνουν τη δική τους παγίδα επιβίωσης. Ποιος είναι όμως ο εχθρός;
Μία παρέα συμπλεγματικών προσωπικοτήτων, παρανοϊκών ανθρώπων που στήνουν ένα παιχνίδι εξόντωσης ψυχών. Στους 37, στους 40 βαθμούς Κελσίου διαπράττεται ένα τρομερό διαδοχικό φονικό. Κάθε σφαίρα μετράει πόντους. Είναι ένα παιχνίδι, είναι χόμπυ. Ένας Γερμανός κι ένα σύνολο Αμερικανών πολιτών κυριολεκτικά γκάνγκστερ. Καμία λογική, καμία ηθική. Μέγιστη ύβρις. Κάτι ανάμεσα σε θρίλερ, γουέστερν και κοινωνικοπολιτικό σινεμά, καθώς μιλάμε για τη Βραζιλία του Μπολσονάρου, που εξαφάνισε τον Λούνα, ώστε να επικρατήσει. Η πάλαι ποτέ γνωστή πάλη USA και Δούρειων ίππων της-Λατινικής Αμερικής.
Από την μία η τοπική κοινότητα λέει όχι σε κάθε μορφής ρατσισμό κι ενώνεται εν μία νυκτί για να αντιμετωπίσει τον κοινό εχθρό. Από την άλλη οι λευκοί, η ανώτερη φυλή προχωρούν σε φυλετικό διαχωρισμό. Μίσος. Η λέξη “ναζί” ακούγεται έστω αμυδρά. Η σύγκρουση μοιάζει πλέον αναπόφευκτη. Οι μεν έχουν να προασπίσουν τα σπίτια τους, την πολιτιστική τους κληρονομιά, το βιος τους με πενιχρά μέσα, οι δε σπάνε πλάκα σαν να παίζουν counter strike σε οθόνη υπολογιστή. “Ο άνθρωπος κρίνεται από τα κακά που κάνει, όχι από τα καλά”.
Ένα ακόμα μείζον θέμα που θίγεται είναι αυτό της παρακολούθησης της καθημερινότητας των ανθρώπων. Βλέπουμε το drone να πετάει και να καταγράφει με ακρίβεια ό,τι συμβαίνει ανά πάσα στιγμή. Τα προσωπικά μας δεδομένα στα χέρια τρίτων. Η πιο ιδιαίτερες στιγμές μας στον αέρα. Τα προσωπικά δεδομένα είναι ανθρώπινα δικαιώματα και καταπατούνται. Πρέπει να το αντιληφθείς, να προστατευτείς, να αντιδράσεις και στο τέλος να επικρατήσεις. Μοιραία οδηγούμαστε σε ακραίες αντιδράσεις και κανιβαλισμό των θυμάτων ως τιμωρία.
Στυλοβάτης ο Ούντο Κίερ σε ένα φιλμ που μας φέρνει στο μυαλό πλοκή αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Τρόμος, απαισιοδοξία, μέχρι την πρώτη μικρή νίκη. Το νυκτόβιο πτηνό είναι αποφασισμένο να προστατέψει τον τόπο του σαν φύλακας άγγελος. Η αγωνία ανεβαίνει στα ύψη. Ησυχία πριν το τελικό ξεκαθάρισμα. Το κοινό αίσθημα είναι με τους χωρικούς, τα μεγάλα μέσα έχουν όμως οι άτυποι “κατακτητές”. Η εκδίκηση είναι πάντα ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Ποιος θα είναι ο τελικός νικητής και ποια η επόμενη ημέρα;