Τα χθεσινά αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών δείχνουν μια μαζική αποδοκιμασία στους εκλεκτούς της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Για τον λόγο αυτό προκάλεσαν άμεσα ένα αίσθημα ανακούφισης σε πόλεις όπως η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη αλλά και στην Περιφέρεια Θεσσαλίας. Η εγκατάλειψη των αναγκών των πολιτών από δημάρχους και περιφερειάρχες, σε συνδυασμό με τις αλαζονικές συμπεριφορές που επεδείκνυαν απέναντι σε αυτονόητες αντιδράσεις και αιτήματα πολιτών και συλλογικοτήτων, απεδείχθη ότι δεν μπορεί να γίνεται ανεκτή για πάντα. Κάποια στιγμή τα πράγματα αλλάζουν και ευτυχώς όχι πάντα προς το χειρότερο. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για την πρώτη ήττα της Δεξιάς από το 2015 και μετά, με τους πολίτες να επιστρέφουν για πρώτη φορά τα τελεσίγραφα και τις απειλές πίσω στον πρωθυπουργό.
Αυτό δε σημαίνει ότι όσοι κέρδισαν τους Δήμους και τις Περιφέρειες, προερχόμενοι και υποστηριζόμενοι από το ΠΑΣΟΚ ή τον ΣΥΡΙΖΑ, είχαν όλοι τους αναγκαστικά προοδευτικά χαρακτηριστικά, όπως συχνά λέγεται. Η περίπτωση της νίκης του Στέλιου Αγγελούδη δείχνει ότι οι μηχανισμοί του παλαιοκομματισμού, οι πολυδάπανες καμπάνιες σε ΜΜΕ, η στήριξη από μεγαλοεπιχειρηματίες σε συνδυασμό με τη χρήση κοινοτοπιών μπορούν και να επιβιώνουν και να κερδίζουν, μόνο όμως σε ένα περιβάλλον απόλυτης αποτυχίας της προηγούμενης διοίκησης και απαξίωσης των εκλογών ως μέσου αλλαγής της καθημερινότητας. Είναι, δηλαδή, σίγουρο ότι ο Κωνσταντίνος Ζέρβας παρά την αμέριστη υποστήριξη που είχε από τη ΝΔ, δε μπορούσε να χαίρει καμιάς εμπιστοσύνης από πολίτες που ο ίδιος υποτιμούσε βαθιά τόσα χρόνια. Γι’ αυτό και η ήττα του δεν ήταν απλά συντριπτική αλλά έκανε και κρότο. Ενδεικτικά, αναφέρουμε λίγα από τα ζητήματα με τα οποία ο κ. Ζέρβας έδωσε νέο νόημα στην αποτυχία: η κοπή εκατοντάδων δένδρων, η διάλυση του συστήματος καθαριότητας, η απαξίωση των εργαζομένων και των εργατικών ατυχημάτων, η κατάρρευση των συγκοινωνιών και η μετατροπή της πόλης σε τουριστική ατραξιόν με μια αβίωτη καθημερινότητα είναι ζητήματα τα οποία οι πολίτες βίωσαν στο πετσί τους.
Οι νέοι δήμαρχοι, παρά το αβαντάζ που τους δίνει η πλήρης κατάρρευση της αυτοδιοίκησης τα τελευταία χρόνια αλλά και το τρομακτικό ποσοστό δημοτικών συμβούλων λόγω του νόμου Βορίδη (3/5 του δημοτικού συμβουλίου), θα κριθούν ακόμη πιο αυστηρά ως προς το αν θα εξυπηρετήσουν το δημόσιο ή τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Κάποιοι εξάλλου από τους νέους πράσινους αυτοδιοικητικούς δεν κρύφτηκαν ποτέ. Το επίδικο των επόμενων χρόνων θα είναι η αντιπολίτευση που θα γίνει τόσο μέσα από τα δημοτικά συμβούλια αλλά κυρίως έξω από αυτά.
Σε κάθε περίπτωση η έξωση κάποιων από τους μητσοτακικούς εκπροσώπους από τους θώκους της αυτοδιοίκησης δίνει μια μικρή αισιοδοξία σε ένα κλίμα γενικότερης κοινωνικής απογοήτευσης, πράγμα που αποτύπωσε και η μεγάλη αποχή. Χρέος των κοινωνικών κινημάτων είναι να δράσουν ακόμη πιο γρήγορα διεκδικώντας καθαρό αέρα, δημόσιους χώρους, πράσινο, συγκοινωνίες για όλους-ες, γενικότερα πόλεις που να λειτουργούν συμπεριληπτικά και όχι εκδικητικά προς τους πιο φτωχούς-ες κατοίκους της.
