Σήμερα το απόγευμα ανοίγει η αυλαία του 17ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ – Κοινωνικής Αλληλεγγύης, για τρίτη χρονιά, στο πρώην στρατόπεδο του Παύλου Μελά στη Σταυρούπολη, οπότε αυτό το τριήμερο δεν θα έχει μπάνια στη θάλασσα, αλλά βουτιές στην αλληλεγγύη στη μεγαλύτερη, κάθε χρόνο, συνάντηση των κινημάτων της Θεσσαλονίκης. Το Αντιρατσιστικό, από το 1998, αποτελεί κάτι περισσότερο από ένα φεστιβάλ, από ένα πρόγραμμα συζητήσεων, εργαστηρίων, εκθέσεων, θεατρικών παραστάσεων, συναυλιών και πάρτι που κρατούν μέχρι το πρωί. Είναι, όπως είχε γράψει πριν πολλά χρόνια ένα φίλος από την Αθήνα, μία εικόνα του κόσμου που θα θέλαμε να ζούμε σε όλη τη διάρκεια του χρόνου, κάθε χρόνο.
Το Αντιρατσιστικό είναι μία απόδειξη ότι ένας άλλος κόσμος δεν είναι μόνο εφικτός, όχι μόνο αναγκαίος, αλλά και υπαρκτός και αυτό είναι υπέροχο, είναι κάτι που σε κάνει να περιμένεις πότε θα έρθει, κάτι που σε σπρώχνει από τις αρχές της άνοιξης να κοιτάζεις το ημερολόγιο για το πότε θα έρθει το πρώτο Παρασκευοσαββατοκύριακο του Ιουλίου. Για να δεις φίλους και γνωστούς, αδέλφια, από τα παλιά τριήμερα στο Πάρκο των Σκύλων, εικοσάχρονους πίσω από το μπαρ που οι δικοί τους τους κατέβασαν με το καροτσάκι στο πρώτο Φεστιβάλ στο άγαλμα του Βενιζέλου, μετανάστες και ντόπιους, εκεί που κανείς δεν κοιτάζει παράξενα τίποτα το… διαφορετικό.
Αυτό το τριήμερο κολυμπάμε στην καρδιά του προβλήματος, στο κέντρο της φτωχής – εργατικής Θεσσαλονίκης, εκεί που η ανεργία χτυπάει 50%, εκεί που υπάρχουν δρόμοι που μπορείς να κόψεις με το μαχαίρι την απόγνωση, εκεί που υπάρχουν πολυκατοικίες με πολλά άδεια, από ντόπιους που έγιναν μετανάστες και μετανάστες που έγιναν ξανά μετανάστες, διαμερίσματα, εκεί που οι εγκληματίες της Χρυσής Αυγής προσπαθούν να στρατολογήσουν νέα παιδιά, εκεί που δόθηκαν, που δίνονται, που θα δοθούν αγώνες για μία ζωή που θα έχει γεύση από γιορτή, όπως αυτή του Αντιρατσιστικού.
Ο alterthess ιανός