Η διαδρομή από την αντίσταση στο νεοφιλελευθερισμό και στις πολιτικές που περιορίζουν τα δημοκρατικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, από τη μάχη για να πέσει μία κακή κυβέρνηση που ποδοπατούσε την αξιοπρέπεια των πολλών καλών ανθρώπων, μέχρι τον «νέο πατριωτισμό», που είναι το όνομα της σχέσης που θέλει να έχει η νέα κυβέρνηση με τους πολίτες αυτής της χώρας, είναι μεγάλη, περίπλοκη και πουθενά δεν είναι γραμμένο ότι είναι ένας μονόδρομος. Το… έργο έχει επαναληφθεί σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης από αντινεοφιλελεύθερες δυνάμεις, με κάποιες επιτυχίες, με πολλές αποτυχίες και αμέτρητες απογοητεύσεις και διαψεύσεις, όχι μόνο εξωπραγματικών, προσδοκιών.
Από το πρώτο δίμηνο της νέας κυβέρνησης, που χαρακτηρίστηκε από την σε εξέλιξη διαπραγμάτευση για να εξασφαλιστεί μία μίνιμουμ ρευστότητα ώστε το ελληνικό δημόσιο να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις του προς τους δανειστές του, έχουν προκύψει κάποια πρώτα συμπεράσματα στο επίπεδο των προθέσεων, που σε γενικές γραμμές δεν διαψεύδουν τις εκτιμήσεις όσων με ψυχραιμία δούλεψαν και υποστήριξαν την προσπάθεια για μία μεγάλη πολιτική αλλαγή ώστε αυτή η χώρα να απαλλαχτεί από μία πολύ κακή κυβέρνηση που προστάτευε τις ελίτ και πολεμούσε τον Κόσμο της Εργασίας και τα κατώτερα μεσαία στρώματα. Καθώς περνάει ο χρόνος είναι απόλυτα λογικό η νέα κυβέρνηση να νιώθει όλο και μεγαλύτερη πίεση ώστε να «δείξει» και να μην περιορίζεται μόνο στο να «λέει».
Με απλά λόγια, το τι θα κάνει η νέα κυβέρνηση δεν εξαρτάται μόνο από τις προθέσεις της και τα περιθώρια κινήσεων που θα κερδίσει μέσα από τη διαπραγμάτευση με τους… εταίρους, αλλά κυρίως από τις πιέσεις που θα της ασκήσουν οι πολίτες αυτής της χώρας και κυρίως οι, θερμοί αλλά και οι ψυχραιμότεροι, υποστηρικτές της. Το σχήμα «αφού οι ελίτ κάνουν λυσσασμένο πόλεμο στη νέα κυβέρνηση και προσπαθούν να τη ρίξουν, ή να την υποτάξουν, όλοι οι άλλοι θα πρέπει να κάτσουν στα αυγά τους και να υποστηρίζουν τη νέα κυβέρνηση διατηρώντας το δικαίωμα να γκρινιάζουν» πολύ απλά δεν υπάρχει. Αυτό που υπάρχει είναι αυτό που είμαστε, αυτό που κάνουμε, αυτό που μας έφερε μέχρι εδώ και με αυτό μπορούμε να πάμε παρακάτω. Και αυτός είναι ο μόνος ρεαλισμός που υπάρχει, ο μόνος που υπήρξε ποτέ.
Ο alterthess ιανός