Ας το παραδεχτούμε, παρά τις όποιες αντιστάσεις, τις παρουσίες αλλά και τις απουσίες από αυτές, οι από τα πάνω στον Νότο της Ευρώπης, και όχι μόνο, κατάφεραν να κυριαρχήσουν. Ήταν περισσότερο έτοιμοι από τους από τα κάτω; Ήταν περισσότερο αποφασισμένοι; Είχαν περισσότερα να χάσουν; Ποιος να ξέρει, σημασία έχει πως θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι σε αυτή την αναμέτρηση, έτσι όπως εξελίσσεται έως τώρα, εμείς χάσαμε και η άλλη πλευρά νίκησε.
Το αρκετά ενδιαφέρον σε αυτή την ιστορία έχει να κάνει με τ’ ότι ο βασικός τόπος στον οποίο τελέστηκε αυτή η ήττα μας ήταν, και παραμένει, ο δρόμος, δηλαδή το πεδίο που είχαμε, ή υποτίθεται ότι είχαμε, το πάνω χέρι στα χρόνια πριν από τη βύθιση των πολλών καλών ανθρώπων στη φτώχεια και την απελπισία. Προφανώς και όλα, τελικά, στο δρόμο θα κριθούν όπως πάντα, αλλά θα πρέπει να καταλάβουμε και να συμφωνήσουμε στο τι έχει συμβεί μέχρι τώρα, σχηματικά, από τις 5 Μαΐου του 2010 μέχρι και αυτό το Σαββατοκύριακο, με πολλούς και διάφορους μεγάλους και μικρούς σταθμούς στο ενδιάμεσο.
Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν πως ο χρόνος έπαψε να δουλεύει για τη δική μας την πλευρά, κάθε άλλο καθώς όλο και περισσότεροι όλο και περισσότερο νιώθουν ναυτία για αυτό που συμβαίνει, ας πούμε για τους 280 άπορους στην Μπολόνια, μεταξύ τους περίπου εκατό παιδιά κάποια με αναπηρίες, που κατέλαβαν ένα άδειο κτίριο για να περάσουν το χειμώνα γιατί έμεναν έξω στους δρόμους καθώς έχασαν και τις δουλειές και τα σπίτια τους εξαιτίας της οικονομικής κρίσης.
Για να γίνω περισσότερο συγκεκριμένος, αυτή είναι η φωτιά που βρίσκεται εκτός ελέγχου, δεν τη βάλαμε εμείς, εμείς όμως καιγόμαστε και αυτό δεν έχει να κάνει με εξωπραγματικές προσδοκίες για την επιστροφή σε κάποιο παρελθόν κανονικότητας. Με όλο το σεβασμό και την αλληλεγγύη σε ανθρώπους που παίζουν κορώνα γράμματα τη ζωή τους για τις ιδέες τους, ενώ θα μπορούσαν να επιλέξουν κάτι άλλο.
Ο alterthess ιανός