Η ομοφυλοφιλία απέχει από τον παιδοβιασμό όσο και η ετεροφυλοφιλία. Προφανές μεν, αλλά ας ξεκινήσουμε από τα προφανή γιατί σε λίγο θα ξεμάθουμε κι αυτά που ξέραμε. Ο «γνωστός ηθοποιός-σκηνοθέτης» κατηγορείται για σεξουαλική παρενόχληση και βιασμό. Όχι για συναινετικές πράξεις σαδομαζοχισμού ανάμεσα σε ομόφυλους ενήλικες.
Τείνουμε να ξεχάσουμε πως όλος αυτός ο βόθρος που ξεχείλισε και κινδυνεύει να μας πνίξει, άνοιξε από το θάρρος μιας γυναίκας – της Σοφίας Μπεκατώρου. Αν και οι αντιδράσεις στον Ελληνικό #metoo ήταν άμεσες και έντονες, αυτό που ζήσαμε κοινωνικά δεν ήταν δα και κανένα συλλογικό σοκ, γιατί δεν ήταν και κανένα τρομερό μυστικό. Ακόμη και για την κυβέρνηση το σκάνδαλο ήταν σχετικά εύκολα διαχειρίσιμο.
Η πραγματική δημόσια αγανάκτιση, και η παγωμάρα της κυβέρνησης, ακολούθησαν όταν διαβάσαμε για παρενοχλήσεις και βιασμούς αγοριών. Φαίνεται πως η παρενόχληση των κοριτσιών θεωρείται πλέον σχεδόν κανονικό, λόγω συχνότητας, που όταν κάποιοι σήκωσαν τους ώμους τους αδιάφορα, τον θόρυβο του «ε και σιγά» τον ακούσαμε όλοι. Θυμόμαστε άραγε πως υπάρχουν ακόμη στον αέρα κατηγορίες για παρενοχλήσεις, κακοποιήσεις και βιασμούς ανηλίκων κοριτσιών; Ή επικράτησε μια λογική κλειδαρότρυπας που κάνει ιδιαίτερα κολάσιμη την πράξη της σεξουαλικής βίας όταν τελείται πάνω σε αντρικό/αγορίστικο σώμα;
Δεν ξέρω αν φανταζόμαστε πόσο κουράγιο χρειάζεται για έναν γκέι άντρα που έχει υποστεί σεξουαλική κακοποίηση στην εφηβία να μιλήσει.
Γιατί πρέπει να κάνει μια διπλή δημόσια εξομολόγηση, για την σεξουαλικότητά του και τον βιασμό του, όταν ξέρει καλά πως όλο και κάποιος θα σκεφτεί «ε θα τα ήθελε κι ο κώλος του». Γιατί ως γνωστόν ο κώλος μας τα θέλει πάντα.
Οι περισσότεροι γκέυ στην εφηβεία την σεξουαλικότητά μας την βιώνουμε πιο ενοχικά από τους στρέιτ: αυτό που νιώθουμε, αυτό που επιθυμούμε είναι κοινωνικά λάθος. Για τον ενήλικα που θα μας την πέσει μπορεί να νιώσουμε και επιθυμία. Μπορεί να συμβολίζει για μας τον πρίγκηπα καβάλα στ’άλογο που θα έρθει να μας λυτρώσει από το ζόφο της εφηβίας, γιατί είμαστε ακόμη παιδιά και πιστεύουμε στα παραμύθια. Όταν λοιπόν ο καβαλάρης αποδειχτεί χειριστικός και κακοποιητικός – γιατί έτσι θα είναι εκ των πραγμάτων ο ενήλικας που θα πλησιάσει ερωτικά τον έφηβο ακόμη κι αν δεν γίνει τελικά βιαστής– η ντροπή μας θα είναι διπλή, γιατί θα πιστέψουμε πως φταίμε κι εμείς, γιατί ίσως με κάποιο τρόπο τον ενθαρρύναμε.
Ντρέπεσαι που ντρέπεσαι γιατί νιώθεις έλξη απέναντι σε άτομα του φύλου σου, έρχεται και μια δεύτερη ντροπή από πάνω γιατί πιστεύεις πως προκάλεσες την ίδια την κακοποίησή σου. Την οποία τελικά άξιζες.
Σήμερα ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να επικρατήσει ηθικός πανικός (ακόμη βλέπω μπροστά μου τίτλο της Αυριανής την δεκαετία του 1980 που έλεγε λίγο-πολύ «Η τέχνη κάνει τα παιδιά μας ομοφυλόφιλα»), και να πάμε πίσω δεκαετίες σε όλα τα μεγάλα κατορθώματα του φεμινισμού, του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος και άλλων που πάλεψαν πολλά χρόνια για σεξουαλική απελευθέρωση, αυτοδιάθεση του σώματος μας και ισονομία.
Ο άλλος κίνδυνος είναι να υποκύψουμε σε μια μικροκομματική αντιπαραράθεση που κάνει κακό στα θύματα γιατί, ανάμεσα στ’άλλα, τα δυσκολεύει ακόμη περισσότερο να βγουν να μιλήσουν.
Τέλος, κινδυνεύουμε να ψυχιατρικοποιήσουμε το πρόβλημα, να το ανάγουμε σε προσωπικά τραύματα θύτη και θύματος και να ξεχάσουμε και πόσο βαθειά πολιτικό είναι.
Υπάρχει όμως κατά τη γνώμη μου τρόπος να τα δούμε αυτά μαζί και όχι σε αντιπαράθεση: Το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται, αυτό που τα συνδέει, είναι η πατριαρχία. Αυτή ορίζει έμφυλους ρόλους εξουσίας τους οποίους αναπαράγει με βία. Η πατριαρχία πάλι εμπλέκεται με πολλές άλλες μορφές εξουσίας και δεν είναι τυχαία η ύπαρξη κακοποιητών και άλλων σαδιστικών συμπεριφορών ανάμεσα σε ψηλά κλιμάκια της εκκλησίας, του κράτους, του στρατού, της αστυνομίας κι ακόμη και της εκπαίδευσης.
Ο βιαστής ασκεί εξουσία μέσα από τη βία – ο βιαζόμενος την υφίσταται διπλά ως διείσδυση και ως ευνουχισμό/θηλυκοποίηση. Ο πατέρας που δεν αναρωτήθηκε αν «είναι καλά το παιδί μου;» αλλά αν «έγινε πούστης το παιδί μου;» συμμετέχει στη συνομωσία.
Ο βιασμός θηλυκοποιεί τα σχεδόν ασχημάτισμα ακόμη σώματα παραβιάζοντάς τα. Αυτό είναι το πολύ μεγαλύτερο παράπτωμα: πως τελείται κάτι πάνω στο αρσενικό σώμα το οποίο κανονικά το υφίσταται αποκλειστικά το θηλυκό.
Και γι’ αυτό ξεχάσαμε τα βιασμένα κορίτσια.
