Άρθρα Αναγνωστών: Ευρωπαικός ολοκληρωτισμός, καπιταλιστική ύφεση και το μεγάλο ψέμα του χρέους

 

“Αν το κλίμα ήταν τράπεζα, θα το είχατε ήδη σώσει”

Ούγκω Τσάβες, στη σύνοδο της Κοπεγχάγης το 2009 για την κλιματική αλλαγή.

 

Κάπως έτσι περιγράφεται με τον πιο άριστο τρόπο η κατάσταση που επικρατεί πλέον στην Ευρώπη αλλά και σε όλο τον δυτικό κόσμο, απότοκο της παγκόσμιας καπιταλιστικής ύφεσης ή “κρίσης”. Αυτή η κρίση που προέρχεται απο τα σπλάχνα του καπιταλισμού και των αντιφάσεών του που τον διέπουν δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία ακόμα κρίση, με συστημικά χαρακτηριστικά. Σίγουρα ιδιαίτερα σκληρή, ωστόσο δεν έπεσε ξαφνικά από τον ουρανό για πρώτη φορά στη γη. Ο κόσμος έχει υποστεί πολλές φορές παρόμοιες κρίσεις. 1873, 1895, 1929 – 1945 και 2007. Αυτή τη φορά όμως η κρίση έσκασε σαν βόμβα. Οι φιλελεύθεροι υποστηρικτές του αδιφάγου φριντμανικού μοντέλου των ελεύθερων αγορών έτρεξαν κατευθείαν πανικόβλητοι. Είδαν οτι ο “φανταστικός” κόσμος τους, όπου η ευτυχία είναι ταυτόσημη με την ανταγωνιστηκότητα, την παραγωγή, την κατανάλωση, την υλική ευδαιμονία σμπαραλιαζότανε και έπρεπε κάπως να τα καλύψουν, έστω όπως – όπως. Και το πέτυχαν. Και το χειρότερο, η Ευρώπη μέσω του αιμοδιψούς εργαλείου της ΕΚΤ και μέσω της ανίερης συμμαχίας με το όνομα Ευρωπαική Ένωση, από φορέας πολιτισμού, φιλοσοφίας, επιστημών, έγινε η Βαβέλ του οικονομικού, ολιγαρχικού ολοκληρωτισμού.

 

Αν και η κρίση παρουσιάστηκε στον χρηματοπιστωτικό – τραπεζικό τομέα, η ρίζα της βρίσκεται σε ένα βαθύτερο επίπεδο του καπιταλισμού, στο επίπεδο παραγωγής. Και αυτό είναι εμφανές αν δούμε το εξής στοιχείο: σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ για το εμπόριο και την ανάπτυξη, τα πάγια μόνο, των θυγατρικών όλων των πολυεθνικών στον κόσμο ξεπερνούν το 125% του παγκόσμιου ΑΕΠ! Με πιο απλά λόγια, μόνο τα πάγια των θυγατρικών των πολυεθνικών στον κόσμο είναι πιο υψηλά από όλο τον “κόσμο”! Επομένως είναι τόσο μεγάλη η υπερσυσώρευση κεφαλαίου όπου θα πρέπει να καταστραφεί με κάποιον τρόπο, το “στάσιμο” κεφάλαιο ωστέ να γίνει επανεκίνηση της παραγωγής. Και εδώ είναι όπου το εκμεταλευτικό αυτό σύστημα, από υποσχέσεις για μία ανώτερη ζωή, μεταλλάσεται σε μία καννιβαλικού τύπου μηχανή με μόνο σκοπό την καταστροφή, ωστέ να ξεκινήσει απ’την αρχή ο ίδιος κύκλος παραγωγής – συσώρευσης κεφαλαίου.

 

Η κρίση όμως έσκασε αρχικά βασιζόμενη πάνω σε χρηματοπιστωτικές και τραπεζικές “φούσκες”. Και αυτό ήταν που λύγισε τις τράπεζες όλου του δυτικού κόσμου και ιδιαίτερα της ΕΕ. Έπρεπε λοιπόν με κάποιον τρόπο να διασωθούν οι ιδιωτικές τράπεζες ώστε να μην καταρεύσουν οι αγορές. Έτσι λοιπόν, με ένα σχέδιο – επιτομή του οικονομικού φασισμού, οι κυβερνήσεις των χωρών στην Ευρώπη δόρησαν απλόχερα στις τράπεζες 5 τρισεκατομμύρια ευρώ για τη διάσοσή του χρηματοπιστωτικού συστήματος τη στιγμή που η ανεργία στην Ευρώπη σκαρφάλωνε με ιλλιγγιώδης ρυθμούς. Έπρεπε όμως με κάποιον τρόπο να πάρουν πίσω τα λεφτά που δώσανε. Ποιος θα πλήρωνε αυτά τα χρήματα; Οι λαοί της Ευρώπης. Ασχέτως εαν δεν ερωτήθηκε κανένας πολίτης για οποιαδήποτε ενέργεια τέτοιου είδους, η Ευρώπη των 500 εκατομμυρίων κατοίκων θα πλήρωνε αυτά που αποφάσισαν λιγότεροι από 50 άνθρωποι, για την διάσωση μίας κλίκας άλλων 50 ανθρώπων. Επιπροσθέτως πέραν της οικονομικής αφαίμαξης των κατοίκων της Ευρώπης, η Ευρωπαική Ένωση των τραπεζιτών, των βιομηχάνων και της οικονομικής ολιγαρχίας, θα πετύχαινε και την ολοκληρωτική υποταγή αυτούσιων κρατών στις ορέξεις των πολυεθνικών ομίλων και των μεγάλων τραστ που γλυκοκοιτάζουν χρόνια το πως θα πετύχουν παντού ιδιωτικοποιήσεις, καταστροφή εργασιακών δικαιωμάτων, κούρεμα μισθών κλπ. Ωστόσο έπρεπε να σκεφτούν πως θα υλοποιηθεί η οικονομικής αφαίμαξη στις χώρες ώστε να πάρουν τα λεφτά τους γρήγορα. Έτσι, στην Ιρλανδία η φούσκα των τραπεζών έγινε ο λόγος για ένταξή της σε πρόγραμμα λιτότητας – οικονομικής αφαίμαξης, στην Ισπανία η φούσκα ακινήτων, στην Πορτογαλλία που δεν είχε κάτι το άμμεσα “ενοχοποιητικό”, τους είπαν οτι δεν είναι όσο ανταγωνιστικοί πρέπει και στην Ελλάδα…το δημόσιο χρέος!

 

Η Ελλάδα ήταν (και είναι) μία χώρα με μικτό καπιταλισμό, κευνσιανού τύπου και τα τελευταία χρόνια μπολιαζόταν με στοιχεία νεοφιλελευθερισμού (λόγο Ευρωπαικής Ένωσης). Αν εξαιρέσουμε τις μίζες, τα λαδώματα, τον κρατισμό, το πελατειακό κράτος και τα άλλα δινά του δικομματικού – συμφεροντολογικού συστήματος, αλλά και την λειτουργία της χώρας ως άγρια καπιταλιστική, αφού κρατάει σκίπτρα στα κέρδη ιδιωτικών τραπεζών, στην έξοδο χρημάτων μέσω offshore εταιρειών στο εξωτερικό, καθώς και στα κέρδη της βιομηχανίας ανά εργαζόμενο (18.000 ευρώ κέρδη ο κλάδος της βιομηχανίας ανά εργαζόμενο, 56.000 ευρώ κέρδη ο κλάδος των τραπεζών ανά εργαζόμενο, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ για το ανθρώπινο δυναμικό), η Ελλάδα δεν είχε κάποιο πρόβλημα που να απειλούσε την οικονομία της. Το χρέος της Ελλάδας ήταν υψηλό αλλά απολύτως βιόσιμο και μάλιστα σε σύγκριση με τα χρέη των υπόλοιπων χωρών της Ευρωπαικής Ένωσης ήταν σε πολύ καλύτερη θέση. Ωστόσο αυτό ακριβώς το χρέος που ο ελληνικός λαός πλήρωνε για χρόνια, το αποπλήρωσε και πλήρωνε και τους τόκους του, έγινε ο λόγος για να εισέλθει η Ελλάδα στη δίνη της άγριας κρίσης. Ενώ λοιπόν το χρέος ο Ανδρέας Παπανδρέου το είχε παραδώσει το 1989, 70% του ΑΕΠ και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης 113% του ΑΕΠ, ξαφνικά το 2006 – 2009 οι τόκοι εκτοξέυτηκαν πάνω από 10 φορές! 

Η Ελλάδα, και για την ακρίβεια ο ελληνικός λαός, αφού για δεκαετίες πλήρωνε, του είπαν ξαφνικά οτι χρωστάει άλλα τόσα, επειδή πολύ απλά εκτοξεύσαν τους τόκους στα ύψη! Αμέσως άρα, δημιουργήθηκαν όλες οι προυποθέσεις για την ένταξη της χώρας στο ΔΝΤ και στο πρόγραμμα στήριξης. Ο λόγος που έψαχνε η Ευρωπαική Ένωση και η ΕΚΤ για την υποδούλωση της χώρας βρέθηκε και μπήκε μπρος με επιτυχία. Σχεδόν αμέσως, βγήκαν οι ντόπιοι φιλελεύθεροι, νεοφιλελεύθεροι και επωνομαζόμενοι μεταρυθμιστές και φιλοευρωπαίοι και έκαναν λόγο για την Ελλάδα των αριστερών ιδεοληψιών, όπου οι “κακοί” εργάτες που κλείνουν τα λιμάνια και τα εργοστάσια και το υπερανεπτυγμένο κράτος φταίνε για όλα τα δινά του κόσμου και είναι ο λόγος που ήρθαμε σε αυτήν την κατάσταση. Κανείς δεν μίλησε για τον Ευρωπαικής προέλευσης πανκρατικό ολοκληρωτισμό, που σαν ένα νέο τέταρτο Ράιχ, αυτή τη φορά οικονομικό, υποδουλώνει ολόκληρους λαούς και όποιος το έκανε χαρακτηριζόταν ως λαικιστής. Η Ελλάδα εκτός του οτι είχε από το πουθενά μπροστά της ένα χρέος άλλο τόσο, όσο πλήρωνε για δεκαετίες, θα έπρεπε να κάνει πραγματικότητα μέσω των δεσμεύσεων των Μνημονίων, τα πιο ωραία όνειρα των ντόπιων και ξένων καπιταλιστών, εργοδοτών, μεγαλοεπιχειρηματικών, βιομηχάνων, τραπεζιτών και εφοπλιστών. Με λίγα λόγια, τα εργασιακά δικαιώματα θα γυρνούσαν στα επίπεδα 18ου – 19ου αιώνα, οι κατακτήσεις των εργατών θα διαλυόντουσαν, οι μισθοί θα γινόντουσαν μισθοί Βουλγαρίας, τα ελαστικά ωράρια θα κατέκλυαν την αγορά εργασίας, η μαύρη εργασία θα αυξανόταν, οι συντάξεις θα κοβώντουσαν, τα νοσοκομεία και τα σχολεία θα μέναν χωρίς χρήματα και όλα αυτά για την αποπληρωμή των τοκογλυφικών αυτών φόρων. Και όλα αυτά έγιναν. Οι ντόπιοι και ξένοι γύπες άρχισαν να πετούν πάνω από τη χώρα έχοντας στο μάτι τους το νερό, το ρεύμα, τις μεταφορές, τα πάντα. Και το καλύτερο, έχουν στη διάθεσή τους έναν στρατό ανέργων (στρατό εφεδρείας όπως έλεγε ο Μαρξ) και εργατών με μηδενικά δικαιώματα, και έχουν τις “προθέσεις” ώστε να “σώσουν” τη χώρα, να δώσουν θέσεις εργασίας στην κοινωνία, να αναπτυχθεί η οικονομία της χώρας κλπ. Φυσικά το μόνο που θα αναπτυχθεί είναι ο εκμεταλευτικός χαρακτήρας του καπιταλισμού και τα κέρδη της μικρής ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας.

 

Πρόκειτε για το γνωστό “δόγμα του σοκ”, μία οικονομική θεωρία νεοφιλελεύθερης προέλευσης φριντμανικού χαρακτήρα, που όπως μας λέει η συγγραφέας και δημοσιογράφος Ναόμι Κλάιν: “Το «δόγμα του σοκ» είναι είτε η επιβολή από δικτατορικά καθεστώτα είτε η εφαρμογή από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις του τρίπτυχου: «ιδιωτικοποιήσεις, κρατική απορρύθμιση/ελεύθερο εμπόριο και δραστικές περικοπές στις κρατικές δαπάνες». Προϋπόθεση για να εφαρμοστεί το δόγμα αυτό είναι να υπάρξει μια κρίση που μπορεί να οφείλεται είτε σε πολέμους, εμφύλιους πολέμους, είτε σε φυσικές καταστροφές είτε σε δυσεπίλυτα οικονομικά προβλήματα, όπως ο υπερπληθωρισμός ή το υπέρογκο χρέος. Η θεμελιώδης αρχή είναι απλή: οι χώρες σε κρίση (χρέους) χρειάζονται απεγνωσμένα μια επείγουσα βοήθεια… 

Οταν οι ιδιωτικοποιήσεις και οι πολιτικές του ελεύθερου εμπορίου προωθούνται από κοινού με τη χρηματοοικονομική διάσωση (δάνειο) σε ένα ολοκληρωμένο πακέτο, οι χώρες δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αποδεχτούν ολόκληρο το πακέτο» και, «η κρίση του χρέους, στην οποία βρέθηκαν χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής κατά τη δεκαετία του ’80, τις ανάγκασε να υποκύψουν στον εκβιασμό “Θέλετε να σώσετε τη χώρα σας; Ξεπουλήστε την”».Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το έγκλημα που συντελέστηκε 5 μέρες πριν το PSI, όπου τα χρήματα των πανεπιστημίων μετατράπηκαν σε ομόλογα ώστε να κουρεφθούν κατά 75%! Και όλα αυτά τη στιγμή που οι πολυεθνικές έχουν 500 δισεκατομμύρια ευρώ κέρδος το χρόνο από την Ελλάδα εν καιρώ κρίσης και που οι έλληνες εφοπλιστές πληρώνουν τόσο λίγους φόρους, που είναι μικρότεροι και από τα παράβολα ενός μετανάστη για διαμονή στην χώρα!

 

Στα πλαίσια αυτού του “πειράματος” στην Ελλάδα, συγχρόνως με τα σκληρά μέτρα λιτότητας, ξεπουλήματος επιχειρήσεων και φιλέτων της χώρας, καταστρατήγησης εργασιακών δικαιωμάτων, βάρβαρης αστυνομικής καταστολής, υψηλής φορολογίας, μαζικών ιδιωτικοποιήσεων κλπ, συντελέστηκε και μία προτωφανής προπαγάνδα από την συντρηπτική πλειοψηφία των ιδιωτικών καναλιών και εφημερίδων, με σκοπό την ενοχοποίηση του ίδιου του λαού για ότι συμβαίνει  καθώς και την τρομοκρατία της κοινωνίας για το τι θα συμβεί εάν δεν ακολουθήσουμε τον δρόμο τους. Από κοινού και οι νοσταλγοί της Μάργκαρετ Θάτσερ και του Φρίντμαν, αυτοαποκαλούμενοι φιλελεύθεροι και μεταρυθμιστές όπου μεταξύ άλλων μας λένε οτι η ανταγωνιστικότητα και η παραγωγή στην Ελλάδα είναι ανύπαρκτες και οτι πρέπει όλοι να κάνουμε θυσίες ώστε να αναπτυχθεί η ανταγωνιστικότητα και να ευνοηθεί η παραγωγή.Μας λένε επίσης οτι το πρόβλημα όλων είναι ο δημόσιος υπάλληλος, ο οποίος και πρέπει να εξαφανιστεί, αγνοώντας σκόπιμα μάλλον, το οτι τα χρήματα του κράτους για τους μισθούς και τις συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων κατ έτος είναι 22 δισεκατομμύρια ευρώ! Πρόκειται για κόκους άμμου μπροστά στα τρισεκατομμύρια αισχροκέρδιας, καπιταλιστικής απομήζησης, χρηματηστηριακού τζόγου, ενεργητικού πλούτου των ιδιωτικών τραπεζών και φοροασυλίας των εφοπλιστών.Δυστυχώς τα στοιχεία δεν είναι μαζί τους διότι τα κέρδη των περισσότερων μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, αυτών δηλαδή τους οποίους αυτοί υπερασπίζοντε, εν καιρώ κρίσης και αφού μείωσαν τον τζίρο τους 8-10%, είχανε κέρδη πρωτοφανή για την τελευταία δεκαετία και όλα αυτά εν καιρώ καλπάζουσας κρίσης, τη στιγμή που μικρομεσαίες επιχειρήσεις έκλειναν κάτω από το φαινόμενο της λεγόμενης “δημιουργικής καταστροφής”. Ο έλληνας εργαζόμενος και επιστήμονας εκτός του ότι εξαθλιώνεται μέρα με τη μέρα για ένα χρέος στην ουσία ανύπαρκτο και παράνομο και για μια κρίση που δημιουργήθηκε εξ αρχής από τον καπιταλισμό, θα πρέπει σύμφωνα με αυτούς, να σκύψει το κεφάλι και να πει και ευχαριστώ στους βιομηχάνους και τους εργοδότες του που θέλουν προ πάντων το καλό του και την ευημερία του κοινωνικού συνόλου, κάτι που θα έρθει μέσα από τα κέρδη των επιχειρήσεών τους που είναι και 12.000% φορές μεγαλύτερα από τον μισθό του εργαζόμενου. Ο ΣΕΒ, αυτοαποκαλούμενος κοινωνικός εταίρος, έκανε ωμές παρεμβάσεις – εκβιασμούς για το τι πρέπει να ακολουθηθεί από την ελληνική κοινωνία και στον αντίποδα όλοι μαζί ανέφεραν και αναφέρουν οτι αν δεν γίνουν όλα αυτά θα επέλθει χάος τεραστίου βαθμού και ανυπολογίστων ζημιών σε όλους. Πρόκειτε για αντιδημοκρατική ενορχηστρωμένη επίθεση σε συνειδήσεις με σκοπό την ενοχοποίηση και την ψυχοσυγκηνισιακή υποδούλωση κάθε υγιούς σκεπτόμενου ατόμου ή κάθε διαφορετικής γνώμης.

 

Βλέπουμε επομένως οτι η συγκεκριμένη κρίση του καπιταλισμού που ξεκίνησε το 2007, είναι ένα εργαλείο επανεκίννησης της οικονομίας και της παραγωγής προς όφελος μίας μειοψηφίας. Αυτής της μειοψηφίας που είναι το 0,5% του παγκόσμιου πληθυσμού και που έχει στην κατοχή της πάνω από το 75% του παγκόσμιου πλούτου. Αυτή η μειοψηφία που κατασκεύασε την ΕΕ και το δολοφονικό για τους λαούς όπλο της, την ΕΚΤ (Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα) η οποία έχει πλήρη νομική ασυλία και κινείται στα όρια της ασυδοσίας τυπώνοντας δισεκατομμύρια για ιδιωτικές τράπεζες και δίνωντας δάνεια σε κράτη με τεράστιους τόκους, προσπαθεί αγκαζέ με τους ντόπιους εφοπλιστές, τραπεζίτες, βιομήχανους να ολοκληρώσει την πλήρη υποταγή πολλών ευρωπαικών χωρών κάτω από την επίβλεψη ενός οικονομικού κέντρου με έδρα την Φρανκφούρτη, όπου οι εργάτες θα μετατραπούν σε σκλάβοι, χωρίς δικαιώματα, οι συντάξεις και οι μισθοί για τα επόμενα 70 τουλάχιστον χρόνια θα είναι στα επίπεδα Κίνας – Βουλγαρίας, η εργοδοσία θα έχει πλήρη εξουσία πάνω στην υπόσταση των εργαζομένων, η ανεργία θα είναι πάντοτε παρών ώστε να υπάρχουν χαμηλά εργατικά χέρια για να μειώνεται όποτε χρειάζεται το κόστος παραγωγής  και όπου τα πάντα θα είναι ιδιωτικά έτσι ώστε ο έχων πλούτο να έχει πρόσβαση στις ανέσεις του καπιταλισμού και ο μη έχων να παραμένει στην υγειονομική, εκπαιδευτική και βιοτική εξαθλίωση, αφού το μόνο που μετράει είναι η καταναλωτική ισχύς του ατόμου. 

Αυτής της μειοψηφίας που με όπλο το χρηματοπιστωτικό σύστημα, αφού ξεζούμισε τους κατοίκους πολλών χωρών (και της Ελλάδας), τώρα τους ζητάει άλλα τόσα από το πουθενά και απειλόντας τους οτι αν δεν τα δώσουν θα καταστραφούν. Αυτών που είναι υπέυθυνοι για τον θάνατο ενός παιδιού στην Αφρική από πείνα κάθε 15 δευτερόλεπτα τη στιγμή που υπάρχει τόσο μεγάλη υπερπαραγωγή αγαθών που καταστρέφοντε κάθε δευτερόλεπτο χιλιάδες τόνοι αχρησιμοποίητων παραχθέντων προιόντων. Η ΕΕ σήμερα, με εκφραστή κυρίως την Γερμανία, είναι ο πυλώνας του ολοκληρωτικού, μονοπωλιακού, κανιβαλικού καπιταλισμού. Αυτού που  πέραν της αέναης εκμετάλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και της υπερσυσώρευσης κερδών, φτάνει στο σημείο να βάζει ολόκληρους λαούς κάτω από άλλους, δημιουργώντας εξαρτήσεις αγορών με τελικό αντίκτυπο την ολική αλλοτροίωση κοινωνικών δεσμών και ανθρωπιστικών αξιών και την ολοκληρωτική καταστροφή και απομήζηση των εργαζομένων στο βωμό του άπειρου κέρδους.