Οργισμένα συνθήματα, πένθιμα μηνύματα, φωτογραφίες παιδιών και άσπρα γαρύφαλλα στα σκαλοπάτια, στις αίθουσες, στις εισόδους των σχολών διατηρούν τη μνήμη για τους φοιτητές-τριες του ΑΠΘ και του ΠΑΜΑΚ που χάθηκαν στο έγκλημα στα Τέμπη αλλά και για όσους-ες τραυματίστηκαν και νοσηλεύονται στα νοσοκομεία. Τα ονόματά τους και η σχολή στην οποία φοιτούσαν γράφονται σε ένα αυτοσχέδιο μνημείο που έφτιαξαν φοιτητές-τριες στην είσοδο του Πολυτεχνείου.
Από το πρωί κόσμος περνάει από το σημείο και γράφει σε χαρτάκια μηνύματα αγάπης για αυτούς-ες που έφυγαν και δεν θα ξεχαστούν μαζί με το μήνυμα που έγινε σύνθημα οργής «Στείλε όταν φτάσεις».
Άλλοι φοιτητές λένε ότι «μετρηθήκαμε και βγήκαμε λιγότεροι» ενώ άλλες γράφουν τις σκέψεις τους για όσα συνέβησαν. Όλοι-ες οι φοιτητές-τριες που σκοτώθηκαν στα Τέμπη ήταν από 18 μέχρι 28 ετών. Πιο πέρα, στη Νομική Σχολή στον 3ο όροφο, φοιτητές έχουν αφήσει λουλούδια μπροστά σε μια φωτογραφία του Κυπριανού, στο Τοπογράφων Μηχανικών δίνεται η υπόσχεση ότι η Αγάπη δε θα ξεχαστεί, στο Φυσικό σε μια άδεια αίθουσα ένα μαύρο κουτί με άσπρα γαρύφαλλα στη θέση που καθόταν ο 22χρονος Γιώργος. «Μου λείπεις», «Θα βρεθούμε Θεσσαλονίκη» ήταν φράσεις που έλεγαν στις κουβέντες τους στα social media και στα τηλέφωνα πριν και κατά τη διάρκεια ενός δρομολογίου που κάνουν συχνά φοιτητές και καθηγητές του πανεπιστημίου. Γνωρίζουν όλοι και όλες ότι θα μπορούσαν να βρίσκονται σε αυτό το τρένο.
Τα θύματα των Τεμπών έχουν ονόματα και φωτογραφίες, δεν είναι αριθμοί, πρέπει να γραφτούν για να μη ξεχαστούν σε νεκρολογίες που μιλούν μόνο για αριθμούς.
Τα πένθη προστίθενται και αυξάνονται. Στο Γεωπονικό δίπλα σε ένα κάλεσμα για τη συλλογή ανθρωπιστικής βοήθειας στους-ις πληγέντες-είσες του φονικού σεισμού στην Τουρκία και τη Συρία βρίσκεται το «μνημείο» για τον Αναστάσιο και την Αναστασία που χάθηκαν, επίσης, στα Τέμπη. Στις εισόδους των σχολών βρίσκονται ακόμη αναρτημένα τα καλέσματα των προηγούμενων ημερών για αιμοδοσία στα νοσοκομεία της πόλης. Παντού καταγράφεται η πεποίθηση ότι αυτό που έγινε στα Τέμπη ήταν δολοφονία. Δεν υπάρχει κανείς και καμία που να πιστεύει πλέον ότι πρόκειται μόνο για ένα ανθρώπινο λάθος. Η θλίψη έχει γίνει οργή. Οι φοιτητές-τριες το ξέρουν καλά ότι οι ζωές μας δεν μετράνε, αντίθετα θυσιάζονται καθημερινά στη ζυγαριά κόστους-οφέλους που έχουν εγκαθιδρύσει οι κυβερνήσεις σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Από το πανεπιστήμιο, την υγεία μέχρι το νερό και την εκπαίδευση. Η συγνώμη του πρωθυπουργού δεν γίνεται δεκτή.
«Είναι εξοργιστική η συγνώμη του πρωθυπουργού, αν σε μια διαδήλωση που συμμετέχουν άνθρωποι που επιβίωσαν και συγγενείς θυμάτων ρίχνεις δακρυγόνα και ξύλο, τότε θα πρέπει να αναθεωρήσουμε τι σημαίνει συγνώμη» σημειώνει η Μαρία Πουρλή, ενώ ο Λάμπρος Παπανικόπουλος υπενθυμίζει τις φωνές των εργαζόμενων στον ΟΣΕ, τις καταγγελίες και τα εξώδικα που δεν εισακούστηκαν ποτέ. «Θέλουμε έναν ΟΣΕ κρατικό και αδιαίρετο που να μετακινούμαστε με ασφάλεια» συμπληρώνει.
Το άγαλμα του Αριστοτέλη δεν φαίνεται πια. Το σκέπασαν και πάλι φοιτητές-τριες με μαύρα πανιά σε μια ακόμη εκδήλωση οργής ενώ δίπλα ακριβώς βρίσκεται ένα τετράστιχο του Τ. Λειβαδίτη από το ποίημα “Το τρένο των 12”.
Η θλίψη και η οργή πάνε μαζί αυτές τις μέρες και οι φοιτητικοί σύλλογοι δεν θα αφήσουν αναπάντητη την μεγάλη απώλεια. Ήδη σήμερα αλλά και αύριο πραγματοποιούνται γενικές συνελεύσεις για να αποφασιστούν οι επόμενες δράσεις με κλιμάκωση των κινητοποιήσεων την Τετάρτη στην 24ωρη απεργία.
Τον δρόμο των κινητοποιήσεων με καταλήψεις και αποχή από τα μαθήματα τους έχουν πάρει και οι μαθητές-τριες δεκάδων σχολείων στην Κεντρική Μακεδονία στέλνοντας το δικό τους μήνυμα για τη νέα γενιά που δεν σταματούν να την περιθωριοποιούν, να τη λοιδορούν και να τη δολοφονούν.
