Υπάρχουν συγγραφείς που δεν διαβάζουν τα βιβλία τους. Αγαπούν τους ήρωές τους, εντρυφούν τα πάθη τους, στοχάζονται πάνω στις αγωνίες τους συμπάσχουν με τους καημούς τους, όσο γράφουν. Κι ύστερα, λες και το απόθεμα κατανόησης τους έχει εξαντληθεί, στέκονται απέναντι στους λαούς με περιφρόνηση για τον βίο και τις επιλογές τους και με έπαρση η οποία δεν έχει ούτε ένα ίχνος της μεθόδου που ακολούθησαν για να παρακολουθήσουν και αναπαραστήσουν τα φάσματά τους.
Τέτοια περίπτωση είναι ο Περουβιανός συγγραφέας Μάριο Βάργκας Λιόσα. Το 1963 πρώην συνάδελφοί του στη στρατιωτική σχολή που θήτευσε, έκαιγαν βιβλία του θυμωμένοι με τις αποκαλύψεις του και το 1990 έβαζε υποψηφιότητα για πρόεδρος της χώρας του, ωστόσο, έχανε την μάχη, από τον απατεώνα όπως αποδείχθηκε, Αλμπέρτο Φουτζιμόρι. Ήταν η εποχή που η σχολή των Chicago Boys χρησιμοποιούσε την δημοκρατία για να βυθίσει την Λατινική Αμερική στη δυστυχία αφού οι χειραψίες του Μίλτος Φρίντμαν με τον Πινοσέτ είχαν οδηγήσει σε αποκρουστικές δικτατορίες. Ο Βάργκας, ερχόμενος από την αριστερά, οδηγήθηκε στις αβρές αγκάλες της κεντροδεξιάς η οποία ηττήθηκε από έναν πούρο δεξιό. Αφού οι συμπατριώτες του δεν αναγνώρισαν το μέγεθός του πήρε των ομματιών του και πήγε στην Ισπανία. Δεν ήταν άσχημη επιλογή δεδομένου ότι πριν λίγα χρόνια πήρε το Νόμπελ λογοτεχνίας. Ο Βάργκας Λιόσα έγραψε πριν δυό χρόνια ένα άρθρο για την Ελλάδα στο οποίο επηρεασμένος από την συνάντησή του με την Ζακλύν ντε Ρομιγύ κατέληγε ότι «η Ελλάδα είναι το σύμβολο της Ευρώπης». Και τα σύμβολα οφείλουν να παραμένουν τέτοια που τα εννοούν οι άλλοι αρκεί να μην είναι ο εαυτός τους.
Τώρα, ο Βάργκας, επανέρχεται με άρθρο του στην Ελ Παίς σχολιάζοντας την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ως «χαρακίρι», παραλληλίζοντας το εκλογικό αποτέλεσμα με την ιαπωνική παράδοση κατά την οποία «στρατιωτικοί, πολιτικοί επιχειρηματίες και καμιά φορά ακόμη και συγγραφείς, αισθανόμενοι βαθιά ντροπή εξαιτίας μιας αποτυχίας ή κάποιας ενέργειας που θεωρούν ατιμωτική, καταφεύγουν σε μια αιματηρή διαδικασία αφαίρεσης της ζωής τους». Ούτε λίγο ούτε πολύ ο καλός μας συγγραφέας ξεκινά να γράφει ξεχνώντας ποιός βύθισε το μαχαίρι στην κοιλιά του ελληνικού λαού και κατηγορεί αυτόν που το βγάζει.
Σημειώνει μάλιστα ότι ανάλογες περιπτώσεις υπάρχουν στην Λατινική Αμερική και αναφέρει τις περιπτώσεις της Αργεντινής και της Βενεζουέλας. Κανονικά θα έπρεπε να αναφέρει και την Βολιβία, το Πουέρτο Ρίκο, τη Βραζιλία και τη Γουατεμάλα, το Ελ Σαλβαδόρ και τον Ισημερινό, την Κόστα Ρίκα, τη Νικαράγουα, τη Χιλή και την Παραγουάη. Υποθέτω επίσης ότι θεωρεί πως όλα πάνε πολύ καλά στο Μεξικό όπου τα ιδεολογικά του νεοφιλεύθερα πρότυπα καταγράφουν λαμπρές επιτυχίες σε σημείο φοιτητές να κάνουν χαρακίρι και να θάβονται μόνοι τους στην ερημιά από ενθουσιασμό για την έκφραση δημοκρατικής παιδείας των παρακρατικών ταγμάτων θανάτου που αλωνίζουν.
Δεν ξέρω πόσο καλά γνωρίζει την Λατινική Αμερική ο συγγραφέας μας αλλά για την Ελλάδα δεν γνωρίζει τίποτα περισσότερο από τα στερεότυπα που αναμασούν μιντιακοί κολοσσοί εγνωσμένων συμφερόντων. Χωρίς να αναφέρει ούτε ένα στοιχείο ο Λιόσα αναμασά ότι στην εξουσία ήρθε στην Ελλάδα «ένα δημαγωγικό και λαϊκιστικό κόμμα της αριστεράς, το οποίο συμμάχησε για να κυβερνήσει από κοινού με ένα μικρό αντιευρωπαϊκό και εθνικιστικό κόμμα της άκρας δεξιάς» (σκίζει και πρωτοτυπεί ο συγγραφέας μας στους χαρακτηρισμούς, αν ήταν ευρωπαϊκό ένα κόμμα της άκρας δεξιάς δεν θα τον ενοχλούσε καθόλου, ακόμη και μια παραλλαγή «σοβαρής» Χρυσής Αυγής;) και πως το χρέος, η ανεργία, η μείωση του ΑΕΠ ήταν οι εχθροί, από τους οποίους, σφίγγοντας την καρδιά και εξαντλώντας τα αποθέματα καλοσύνης, βάλθηκαν να μας απαλλάξουν η Ε.Ε. και διεθνείς οργανισμοί οι οποίοι μας έφεραν τα μνημόνια όπως οι άποικοι έδωσαν κουβέρτες με ευλογιά στους ινδιάνους της Αμερικής για να μην κρυώνουν.
Κι αν παραπονούνται οι Έλληνες ας δουν τον καθρέφτη τους αφού φταίνε για τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις που ψήφιζαν. Θα είχε ενδιαφέρον να ανέτρεχε ο συγγραφέας μας στις εφημερίδες από τις οποίες ενημερώνεται για το τι έγραφαν για τις «διεφθαρμένες κυβερνήσεις» της δεξιάς και της κεντρο(αριστεράς;) που τόσο συμπαθεί, κατά τις δεκαετίες που προηγήθηκαν, πόσο σοβαρές τις έβρισκαν αφού θα οδηγούσαν τη χώρα στο… πάμφωτο μέλλον. (Είναι τα μίντια ίδιας κοψιάς που χθες στη χώρα μας από το λόγο του υπουργού Δικαιοσύνης Νίκου Παρασκευόπουλου, ένα μνημείο Διαφωτισμού, σταμάτησαν μόνο στο διάλογο με τους κουκουλοφόρους εξυπονοώντας σκοτάδια ή αλλιώς σαν ο μπαμπούλας να σου ζητάει να μην ανάψεις το φως στην κάμαρη). Αλλά, αφού, ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά μας προέκυψε, τον συμβουλεύει πως καλά θα κάνει να βάλει τις «προεκλογικές κορώνες στο αρχείο» και να ακολουθήσει το παράδειγμα Ολάντ. Κοντά σε όλα αυτά πάντως, ο Λιόσα φοβάται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μολύνει με τις ιδέες του Ιταλία και Γαλλία, και ελπίζει, να μην χάσουν και οι χώρες αυτές «την αίσθηση της πραγματικότητας» ενώ ως κατακλείδα θυμίζει ότι η Ελλάδα χρωστά 26 δις στην Ισπανία. Δεν λέει κουβέντα για τους Ποδέμος, ίσως αυτούς να υπονοεί με όσα λέει για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά φροντίζει να φυλάει και τα ρούχα του. Πάντως, για την σημερινή Ισπανία, όλα καλά τα βλέπει, ούτε ένα δάκρυ δεν βλέπει από τους εκατοντάδες που πετάει η αστυνομία στο δρόμο.
Αν αφαιρέσουμε από το άρθρο του Λιόσα το όνομά του θα μπορούσε με άνεση να υποθέσουμε ότι το έχει γράψει ως σχόλιο σε κάποιο site βαριεστημένος υποδιευθυντής της τραπεζικής γραφειοκρατίας, το Fox News ή υποψήφιος για πρόσληψη στη Μπούντεσμπανκ. Ούτε θα περνούσε από το μυαλό του Μάριο Ντράγκι να εκστομίσει τέτοιες χιλιομασημένες γενικότητες. Και μόνο η ρηχότητα της ανάλυσης για έννοιες όπως διαφθορά, χρέος ,ανεργία, ιδιωτικοποιήσεις προσομοιάζει με άνθρωπο που δυσκολεύεται να γελάσει ενώ γαργαλά τον εαυτό του οπότε καταλήγει σε αποτρόπαιο καγχασμό.
Οι ήρωες των μυθιστορημάτων του καγχάζουν στα μούτρα του.
* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ “Στο Κόκκινο 93,4” Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο “Κόκκινο 93,4” την εκπομπή “Ορθά- Κοφτά” με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 11:00-12:00. Επικοινωνία με τον Απόστολο Λυκεσά στο [email protected]