Υπάρχουν κάποιες εικόνες και κάποια γεγονότα μέσα στην κρίση, πού όσες φορές και να περάσουν μπροστά σου αδυνατείς να τα συνηθίσεις. Κάθε φορά σε σοκάρουν, ξανά και ξανά. Οι εικόνες από τη δωρεάν διανομή τροφίμων στον Κολωνό, στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων των παραγωγών λαϊκών αγορών, παραμένουν σκληρές κι ας τις έχουμε ξαναδεί. Γιατί είναι μια από τις περιπτώσεις που η πραγματικότητα της φτώχειας εμφανίζεται με μαζικότητα και δεν αφορά μια μακρινή είδηση για μια αυτοκτονία ή έναν άστεγο σε μια γωνία αλλά εκατοντάδες ανθρώπους μαζί. Ανθρώπους συνηθισμένους σαν όλους μας. Δεν είναι μια συζήτηση για τις επιπτώσεις της κρίσης ή μια εκτίμηση, αλλά μια κραυγάζουσα πραγματικότητα.
Για όσους είδαν από κοντά ή σε εικόνες το γεγονός, ξεχώριζαν κάποιες φιγούρες ανθρώπων. Οι αληθινά και από πάντα απλοί φτωχοί λαϊκοί άνθρωποι, οι τραγικοί παππούδες και γιαγιάδες, αλλά και μια κατηγορία ανθρώπων που φαίνεται να υπήρξαν πρόσφατα σε σχετικά καλή κατάσταση αλλά πια να βρίσκονται, όπως και χιλιάδες άλλοι, στην άκρη του γκρεμού της κοινωνικής εξαθλίωσης. Εκεί, στη λαϊκή του Κολωνού συναντήθηκαν άνθρωποι που κάποτε άνηκαν σε διαφορετικά κοινωνικά στρώματα και τώρα το μνημόνιο τους έχει ποδοπατήσει, τους έχει μετατρέψει σε μια μάζα που κινείται από την ακραία ανάγκη. Τους έχει μετατρέψει σε αυτό που ονειρεύεται κάθε νεοφιλελεύθερος (όχι για τον εαυτό του), σε ανθρώπους σε πανικό επιβίωσης, δηλαδή σε …καλό επενδυτικό κλίμα.
Success story νs πραγμματικότητα
Στον αντίποδα της πραγματικότητας το success story, η έξοδος στις αγορές, το μνημόνιο που φεύγει, παραμύθια που η αφήγηση τους βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και κορύφωση εν όψει εκλογών. Κάθε βράδυ τα δελτία επιχειρούν να νανουρίσουν την κοινωνία με φανταστικές ιστορίες επιτυχίας, με πετρέλαια που ρέουν ή τουρίστες που συρρέουν. Γι’ αυτό και οι εικόνες από τις λαϊκές και τη λαϊκή απελπισία δεν βρήκαν το δρόμο προς τα δελτία. Οι αναλυτές δεν επιχείρησαν να συνδέσουν την πραγματικότητα του Κολωνού με τα οικονομικά τους παραμύθια. Ευτυχώς αυτή τη φορά δεν ακούσαμε τον Μ. Παπαδημητρίου του «Σκάι» να μας λέει για τους Έλληνες που θέλουν το τσάμπα. Ίσως ήταν απασχολημένος στην έρευνα του για τη «σοβαρή» Χρυσή Αυγή. Όπως και να έχει, πραγματικό είναι ό,τι βοηθάει το επενδυτικό κλίμα. Όπως άλλωστε μας είπε και ο κ. Καψής της «Ελιάς» σε συνέντευξη του στο «Κόκκινο»: «Αν υπάρξει ένα θετικό κλίμα ψυχολογίας για την οικονομία, θα βελτιωθεί πιο γρήγορα από ό,τι νομίζουμε». Με δύο λόγια δεν χρειαζόμαστε πολιτικούς και οικονομολόγους αλλά ψυχολόγους για να βγούμε από την κρίση ή έστω χάπια ευεξίας.
Καμίνης μαθαίνει τη δημιουργική λογιστική
Η αποχή των μνημονιακών από την πραγματικότητα είναι συνεχής και έκδηλη αλλά κάποιες φορές παίρνει και τραγελαφικές διαστάσεις. Ήταν την ίδια μέρα με τις δραματικές εικόνες στη λαϊκή του Κολωνού -και αλλού- που διάλεξε ο δήμαρχος Αθηναίων κ. Καμίνης να κάνει επίθεση στον Γαβριήλ Σακελλαρίδη για την κριτική που άσκησε στο έλλειμμα κοινωνικής πολιτικής του δήμου. Ο μνημονιακός δήμαρχος με ύφος κακού καθηγητή κούνησε το δάχτυλο στον νεαρό και «άπειρο» υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ πετώντας μια ανακοίνωση για 20.000 ανθρώπους υποστηριζόμενους από το δήμο. Δεν πέρασε μία μέρα και σε δεύτερη ανακοίνωση, non paper συνεργατών του, παρουσίασε το έργο του σε αριθμούς. Η έκπληξη εδώ έγκειται στο γεγονός ότι ακόμα και αν αθροίσεις τα ετερόκλητα νούμερα, εντελώς διαφορετικών δράσεων, από τη σίτιση αστέγου και την περιστασιακή σακούλα τροφίμων σε μια οικογένεια, μέχρι το κοινωνικό φροντιστήριο των 120 μαθητών και τα γεύματα των παιδικών σταθμών του δήμου, το νούμερο δεν ξεπερνά τις 12.000. Πολύ περισσότερο που πολλές από αυτές τις δράσεις συγκαταλέγονται στις συμβατικές υποχρεώσεις του δήμου και δεν σχετίζονται με την ανθρωπιστική κρίση της περιόδου. Όπως τα 5.000 παιδιά των βρεφονηπιακών. Και μόνο το γεγονός ότι το ίδρυμα αστέγων του δήμου, ο ΚΥΑΔΑ, έχει μειωμένο κατά 47% προϋπολογισμό μέσα στην κρίση θα ήταν αρκετό γεγονός για να σωπάσει κάποιος. Όπως, όμως, για τους κ. Σαμαρά και Βενιζέλο, όλα βαίνουν καλώς, όπως για τον κ. Καψή πρέπει να χαμογελάμε για να έρθουν οι επενδυτές, έτσι και για τον κ. Καμίνη το να ανακοινώνεις κοινωνικό έργο δεν συνδέεται απαραίτητα με το να το κάνεις ή με το να είναι στοιχειωδώς επαρκές. Οι σκηνές εξαθλίωσης στις λαϊκές προφανώς συγκαταλέγονται για τον δήμαρχο στην κατηγορία των φυσικών φαινομένων και όχι στα αποτελέσματα της πολιτικής που σκληρά και συνειδητά υποστήριξε και υποστηρίζει. Οι ανακοινώσεις, τα φυλλάδια, η επικοινωνία, η εικόνα αντικαθιστούν πλέον την πραγματικότητα. Και το ψέμα δεν παράγεται απλώς από τα MME, αλλά υπηρετείται και αναπαράγεται από το μνημονιακό σύστημα και επιστρέφει ξανά σε αυτόγια να ανακυκλωθεί.
Το ερώτημα των ημερών για όλους μας είναι κατά πόσο αυτό το ψέμα, και στην έκταση που παράγεται πια, έχει υπονομεύσει τον ίδιο του τον εαυτό. Αν η κοινωνία στις μέρες που έρχονται θα αντιδράσει με συνείδηση, με αίσθηση της πραγματικότητας ή θα επιδράσουν πάνω της και πόσο οι κάθε είδους μελωδίες ευτυχίας που ακούγονται μονότονα από τα ΜΜΕ. Ειδικά η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη και η Αττική αποτελούν το μεγάλο στοίχημα για την επιβίωση του Βενιζέλου, δηλαδή της κυβέρνησης. Είναι η τελευταία ελπίδα σωτηρίας. Γι’ αυτό, άλλωστε, απέναντι τους ο κ. Σαμαράς έχει παρατάξει στελέχη με βασική αποστολή να χάσουν μιας και η συντριβή Βενιζέλου στις ευρωεκλογές είναι δεδομένη. Το σίγουρο είναι ότι οι εκπλήξεις θα είναι πολλές γι’ αυτό η κυβέρνηση επέλεξε να στραγγαλίσει οικονομικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακριβώς γιατί τον φοβάται.
O Παναγιώτης Βωβός, είναι υπ. δημοτικός σύμβουλος με την «Ανοιχτή Πόλη»
Πηγή: Εποχή