Τώρα που βιώνουμε μια καταιγίδα σεισμικών διαστάσεων, που δεν αφήνει τίποτα όρθιο και απειλεί τη ζωή στον πλανήτη, μπορούμε να παρατηρήσουμε πιο καθαρά πως τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν γίνει μηχανές εγκατάστασης ψεμάτων και ψευδών αληθειών, επειδή αποκρύπτουν τα σημαντικά γεγονότα και διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα σύμφωνα με τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης.
Η πληροφόρηση, έστω και κατ’ ελάχιστα αντικειμενική, τείνει να εξαφανιστεί και στη θέση της εμφανίζεται η προπαγάνδα. Ιδέες και προκαταλήψεις διαδίδονται χωρίς ντροπή, με στόχο να ακυρωθεί ικανότητα σκέψης του πληθυσμού.
Τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης είναι μέρος του καπιταλιστικού, αποικιακού και πατριαρχικού συστήματος. Εξαρτώνται από τις διαφημίσεις των επιχειρήσεων και, όπως και αυτές, στοχεύουν να μετατρέψουν τους ανθρώπους σε απλούς καταναλωτές.
Το χειρότερο είναι όταν τα ΜΜΕ που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστερά, ή συνδέονται με τα κινήματα, επαναλαμβάνουν τα επιχειρήματα των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης χωρίς να σταματούν μια στιγμή για να στοχαστούν κριτικά αυτά στα οποία αναφέρονται. Είναι χειρότερο γιατί αυτά τα μέσα έχουν μεγαλύτερη αξιοπιστία για τους ανθρώπους που είναι οργανωμένοι στα κινήματα.
Αυτή την εβδομάδα τα μέσα ενημέρωσης «αφηγήθηκαν» τις εκλογές σε δύο κρατίδια της Γερμανίας (Σαξονία και Θουριγγία) με τόσο μεροληπτικό τρόπο που κατάφεραν να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα μέχρι του σημείου να φαίνεται ακατανόητη. Ίσως είναι καλό να βάλουμε έναν μεγεθυντικό φακό στην κάλυψη των γεγονότων, γιατί θα μας επιτρέψει να δούμε την έκταση της χειραγώγησης των πληροφοριών.
Και στα δύο κρατίδια η «ακροδεξιά» Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) κέρδισε στη Θουριγγία και ήρθε δεύτερη στη Σαξονία, πολύ κοντά στον νικητή της παραδοσιακής, θα λέγαμε, δεξιάς. Τα τρία κυβερνητικά κόμματα (Πράσινοι, Σοσιαλδημοκράτες και Φιλελεύθεροι) κατέρρευσαν και πήραν το ένα τρίτο των ψήφων που κέρδισε η «ακροδεξιά».
Τα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης υπογραμμίζουν ότι αυτή είναι η πρώτη εκλογική νίκη της «άκρας δεξιάς» στη χώρα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ότι το AfD είναι ήδη το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα στη Γερμανία πίσω από τη δεξιά και ότι αποτελεί την πλειοψηφική δύναμη μεταξύ των νέων.
Το AfD χαρακτηρίζεται από τα ΜΜΕ ως «επικριτικό απέναντι στη μετανάστευση και το ευρωπαϊκό εγχείρημα» (eleconomista.es). Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά είναι αληθινά, αν και θα πρέπει να σκεφτεί κανείς γιατί η κριτική στην Ευρωπαϊκή Ένωση να είναι κακή, δεδομένου ότι ηγείται του πολέμου στην Ουκρανία και υποστηρίζει τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού.
Οι αριστερές εφημερίδες λένε, περίπου, το ίδιο πράγμα, υπογραμμίζοντας την ανάγκη να μείνει η «ακροδεξιά» εκτός κυβέρνησης, αποκαλώντας την συχνά φασιστική. Παρεμπιπτόντως, πρέπει να θυμόμαστε ότι η προπαγάνδα ενάντια στον «λαϊκισμό» και την «ακροδεξιά» γεννήθηκε στα think tanks του γενοκτονικού Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων των New York Times.
Αλλά το σοβαρό είναι ότι η ανάλυση που επικεντρώνεται στην άνοδο της «ακροδεξιάς» παραλείπει το βασικότερο στοιχείο: το 80% του πληθυσμού αυτών των κρατιδίων ψήφισε εναντίον του πολέμου. Αυτός ο αριθμός προκύπτει αν προσθέσουμε το AfD, το CDU και το κόμμα της Sara Wagenknecht, η οποία απομακρύνθηκε από την αριστερά (Die Linke), και η οποία συμφωνεί με τη δεξιά στην κριτική της για τη μεταναστευτική πολιτική και την απόρριψη του πολέμου.
Οι νέοι ψήφισαν μαζικά τα κόμματα που τάχθηκαν ενάντια στον πόλεμο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αυτά δεν είναι σεξιστικά και ρατσιστικά. «Στη Σαξονία, ο πρωθυπουργός του CDU έκανε δυναμική εκστρατεία ενάντια στις περαιτέρω αποστολές όπλων στην Ουκρανία και ζήτησε ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό του πολέμου», διαβάζουμε στους Asia Times, οι οποίοι συχνά παρουσιάζουν αναγνώσεις που διαφέρουν από αυτές των δυτικών μμε. Τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης δεν λένε τίποτα για την αντιπολεμική ψήφο και, όταν κάνουν την παραμικρή αναφορά, χαρακτηρίζουν το κόμμα ή τον υποψήφιο ως «φιλορώσο».
Η ίδια χειραγώγηση συμβαίνει σε σχέση με το Ισραήλ και τη Γάζα. Ενώ η Ρωσία περιγράφεται ως επιτιθέμενη χώρα (όπως και είναι), το Ισραήλ ή οποιαδήποτε άλλη επιτιθέμενη αλλά φιλική προς τη Δύση χώρα, όπως η Σαουδική Αραβία, για να δώσω μόνο ένα παράδειγμα, δεν περιγράφεται με τον ίδιο τρόπο.
Η χειραγώγηση της πληροφόρησης θέλει να μας πείσει ότι υπάρχουν διεφθαρμένοι δεξιοί πολιτικοί που είναι «αντιφασίστες» γιατί αντιτίθενται στην «ακροδεξιά», μια κατηγορία που (προφανώς) δεν περιλαμβάνει το υπουργικό συμβούλιο του Νετανιάχου, που θεωρεί τους Παλαιστίνιους ζώα. Είναι τόσο διαφορετικός ο Ντόναλντ Τραμπ από τον Τζο Μπάιντεν ή την Καμάλα Χάρις;
Εξαρτάται από το πού το βλέπεις. Αν είσαι ένας προοδευτικός επαγγελματίας της μεσαίας αστικής τάξης, η διαφορά είναι τεράστια. Αλλά τα παιδιά της Γάζας θα γελάσουν με αυτή την ηλίθια ερώτηση καθώς τρέχουν για να αποφύγουν τον τελευταίο «δημοκρατικο-ρεπουμπλικανικό» πύραυλο. Η γεωγραφία και η τάξη καθορίζουν το πώς κατανοούμε αυτόν τον κόσμο και πώς παίρνουμε θέση.
Για τα κινήματα από τα κάτω και τους καταπιεσμένους λαούς, είναι απαραίτητο να μην παρασυρόμαστε στην ατζέντα του συστήματος, ούτε να επιτρέπουμε στα δικά του μμε να μας παραπλανούν με την προπαγάνδα και τα ψέματά τους.
Έχουμε ακόμη πολύ δρόμο να διανύσουμε πριν μπορέσουμε να είμαστε αυτόνομοι ακόμη και στις ιδέες μας, αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να προχωρήσουμε προς αυτήν την κατεύθυνση, η οποία είναι μέρος της ολοκληρωμένης αυτονομίας που επιδιώκουμε.
