Από το βράδυ της περασμένης Τετάρτης (15 Μαίου) γνωστοί και φίλοι, εκπαιδευτικοί και από άλλα επαγγέλματα, το έχουν ρίξει στη γκρίνια για την εξέλιξη με την απεργία, με την αναστολή της απεργίας, των καθηγητών. Λογικό και αναμενόμενο, αλλά νομίζω πως τα πράγματα έχουν και ένα όριο. Η γκρίνια των γνωστών και των φίλων, εκπαιδευτικών και άλλων επαγγελμάτων, δεν αφορά τόσο το αν τα έκανε σκατά η ηγεσία της ΟΛΜΕ, αλλά επικεντρώνεται στις ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ. Νομίζω πως για πρώτη φορά εκδηλώθηκε με τόσο πάθος το αίτημα ο Τσίπρας να περπατήσει πάνω στη θάλασσα, να μετατρέψει τους κουβάδες με το νερό σε καλό ξηρό κρασί, να ανοίξει το ποτάμι στα δύο και να περάσει με ασφάλεια στην άλλη όχθη τον περιούσιο λαό του κινήματος των Αντιστάσεων και της Αριστεράς.
Να σου θυμίσω καρντάση πως το περισσότερο πετυχημένο σύνθημα που έχει βγάλει το ΚΚΕ από τη μεταπολίτευση είναι το «μην εμπιστεύεσαι το ΣΥΡΙΖΑ» των εκλογών του περασμένου Ιουνίου. Και φοβάμαι πως στη φάση που βρισκόμαστε, που πράγματι δεν αντέχουμε ούτε μία μέρα ακόμα αυτή την κυβέρνηση των καθικιών, πολλοί έχουν αρχίσει να εμπιστεύονται το ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα και να περιμένουν θαύματα και διάφορα άλλα κουλά. Να λένε δηλαδή πως θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά δεν ξέρουν πως, οπότε να το αφήνουν πάνω στον Αλέξη, που έχει ένα κάρο πράγματα στο μυαλό του, από την Κεντρική Επιτροπή μέχρι τη διεθνή καριέρα. Αυτό πρέπει να αλλάξει και γρήγορα πρέπει να ξαναγυρίσουμε σε εκείνη τη φάση, στο μέρος, που δεν εμπιστευόμαστε το ΣΥΡΙΖΑ.
Άκουσα, μετά την αναστολή της απεργίας των καθηγητών, πως δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να πηγαίνουμε από ήττα σε ήττα και έπαθα την πλάκα μου… Εντάξει δεν λέω, προφανώς και μία νίκη θα ανέβαζε πολύ το φρόνημα μας, θα άλλαζε το κλίμα, θα είχαμε κάτι καλό να συζητάμε πάνω από τις μπύρες μας, αλλά μην τρελαθούμε κιόλας. Πιστεύει κανένας/καμία ότι θα προχωρούσαμε από νίκη σε νίκη; Πιστεύει κανένας/καμία ότι ζούμε ακόμα σε εκείνη την εποχή που μπορεί να υπάρξουν μεμονωμένες νίκες; Πιστεύει, δηλαδή, κανένας/καμία ότι μπορεί ο τάδε να κερδίσει κάτι, οτιδήποτε, όταν καταστρέφονται όλοι οι δείνα; Δεν νομίζω και σε έχω ξανά πει πως αυτή η ιστορία, με κάποιον αγώνα που θα γίνει σπίθα για να πάρουν φωτιά τα πάντα, έχει βγει στην απόσυρση. Καταλαβαίνω πως γνωστοί και φίλοι πιστεύουν ότι η Ανατροπή μπορεί να έρθει με αφετηρία ακόμα και μία στάση εργασίας στον ΟΑΣΘ. Καταλαβαίνω, αλλά δεν το πιστεύω.
Δυστυχώς η επόμενη νίκη μπορεί να αργήσει και έως εκεί θα πηγαίνουμε από ήττα σε ήττα. Και να το χεις καλά στο μυαλό σου καρντάση θα είναι η επόμενη νίκη και όχι η τελική, γιατί τελική νίκη δεν υπάρχει, δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ. Το βασικό πρόβλημα σε αυτή την ιστορία, με την απεργία των καθηγητών, είναι ότι τη μία μέρα η αξιοπρέπεια νίκησε το φόβο και τσάκισε τον τσαμπουκά της κυβέρνησης των καθικιών και ότι την επόμενη, η αξιοπρέπεια, έγινε κόμπος και χιλιάδες καλοί άνθρωποι, που βγήκαν από τα σπίτια τους, που πήγαν σε διαδηλώσεις και συνελεύσεις και πίστεψαν ότι θα μπορούσε να υπάρξει μία κάποια νίκη, την κατάπιαν. Εντάξει, προφανώς και η Αντίσταση δεν είναι δουλειά των ειδικών, όμως νομίζω πως στις άγριες μέρες που ζούμε καλό είναι αυτά που συμβαίνουν να τα σπάμε τα τάλιρα και να λέμε… Ο.Κ! συνεχίζουμε, ξέρουμε ότι τους έχουμε, ότι μπορούμε να τους πάρουμε, ότι έχουμε το δίκιο με το μέρος μας, ότι είμαστε οι πολλοί, ότι η απελπισία μας είναι περίστροφό και σφαίρες οι ανάγκες, ότι ποτέ δεν πέφτουμε και όταν πέσουμε τίποτα δεν μπορεί να μας κρατήσει κάτω και ότι μία μέρα θα τους γαμήσουμε τα πρέκια.
Υ.Γ. Έμαθα πως κάποιος ευγενικός νεαρός κύριος από το ΚΚΕ σπαταλά πολλές από τις στιγμές του πολύτιμου ελεύθερου χρόνο του αναζητώντας και εντοπίζοντας τις βωμολοχίες με τις οποίες συχνά διανθίζω τα λιβελογραφήματα μου. Του εύχομαι καλή εργασία και του αφιερώνω εξαιρετικά το, παλαιότερο λιβελογράφημα μου, «Κι αν δεν υπήρχε η ΚΝΕ;».