Αύριο Τετάρτη, 20 Φεβρουαρίου, τα εργατικά συνδικάτα πραγματοποιούν την πρώτη γενική απεργία για το 2013. Τα αιτήματα και τα προβλήματα είναι γνωστά. Ο κόσμος της εργασίας και φυσικά ο κόσμος της ανεργίας είναι έτοιμος να σκάσει. Όλοι οι καλοί άνθρωποι που ζουν από τη δουλειά τους και όλοι οι καλοί άνθρωποι που δεν έχουν δουλειά πρέπει αύριο να βρεθούν στο δρόμο. Να βρεθούμε, να συναντηθούμε, να τα πούμε, να φωνάξουμε, να βαδίσουμε μαζί και να σχεδιάσουμε την επόμενη μέρα. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, όπως φαινόταν από το 2010, πριν από τρία χρόνια, αποδείχτηκαν κατώτερες των περιστάσεων, ανέτοιμες και απρόθυμες να μπουν μπροστά σε ενωτικούς και ελπιδοφόρους αγώνες. Αποδέχτηκαν, κυρίως στη ΓΣΕΕ, όλα τα παραμύθια για την «προσαρμογή», για το «ενάμισι εκατομμύριο δημόσιους υπαλλήλους» και για τις «δυσκολίες» που αντιμετωπίζει το κεφάλαιο στην Ελλάδα, δήθεν εξαιτίας του «υψηλού» μη μισθολογικού κόστους. Στήριξαν, κυρίως η ΓΣΕΕ, λιγότερο ή περισσότερο, όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις, με τον Παναγόπουλο στις κρίσιμες εκλογές του Ιουνίου να βάζει πλάτη στο Βενιζέλο και μετά τις εκλογές να μιλάει, πράγματι από τους πρώτους, για μία ελληνική «Ελιά» μέσα από τη συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με τη ΔΗΜΑΡ και με συνδικαλιστική παράταξη την ΠΑΣΚΕ. Όλα αυτά είναι γνωστά, όπως γνωστή και η αδυναμία της ΑΔΕΔΥ – με εξαίρεση, σε ένα βαθμό, τις δυνάμεις της ΠΟΕ ΟΤΑ – να οργανώσει έστω και μία σοβαρή κινητοποίηση, σαν και αυτές που κάνουν σχεδόν κάθε Σάββατο τα συνδικάτα του δημόσιου τομέα στην Ισπανία, ακόμα και την Πορτογαλία. Όλα αυτά είναι γνωστά, αλλά τα αφήνουμε πίσω μας, δεν τα ξεχνάμε, αλλά σήμερα, αύριο στην απεργία, το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς. Όσοι έχουμε δουλειά θα απεργήσουμε; Όσοι δεν έχουμε δουλειά θα κάτσουμε στο σπίτι μας; Θα κατεβούμε όλοι μαζί στο δρόμο; Στις δύσκολες ερωτήσεις θα σηκώνουμε τους ώμους; Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς. Στις δύσκολες μέρες που όλοι και όλες περνάμε η κατάθλιψη, τα κλάματα και η στεναχώρια δεν είναι απαντήσεις. Με αισιοδοξία, με χαμόγελα, με τραγούδια θα τους ανατρέψουμε και θα πάρουμε όλα όσα μας ανήκουν. Ότι υπάρχει κάτω από τον ουρανό. Τα πάντα για όλους. Τα λέμε στο δρόμο.
Απεργία λοιπόν απεργία, σταματήστε παιδιά τη δουλειά, λεν πως κάνει καλό στην υγεία που και που λιγοστή τεμπελιά. Απεργία λοιπόν απεργία!
(Τραγουδάκι που έλεγαν οι απεργοί πριν από εκατό χρόνια στη Θεσσαλονίκη, όταν μετά τις διαδηλώσεις – αρκετές φορές μετά και το ξύλο που έτρωγαν – πήγαιναν για μπύρες στο Μπεχτσινάρι, φυσικά με τα πόδια γιατί οι τραμβαγέρηδες προφανώς… απεργούσαν).
Από το μπαλκονάκι του alterthess.gr