Σε απεργιακή συγκέντρωση στην Καμάρα καλεί το Σωματείο Βάσης στον χώρο της Ψυχικής Υγείας και Πρόνοιας στο πλαίσιο διακλαδικής απεργίας για τις επισφαλείς συνθήκες εργασίας στις ΜΚΟ.
Διαβάστε ολόκληρη την ανακοίνωση του Σωματείου:
Οι επισφαλείς συνθήκες εργασίας στις ΜΚΟ είναι εδώ και χρόνια γνωστές: συμβάσεις ορισμένου χρόνου (πολλές φορές τριμήνου) ακόμα και μετά από χρόνια εργασίας στην ίδια θέση, απλήρωτες υπερωρίες (ακόμα και τις αργίες ή τα σαββατοκύριακα) που βαφτίζονται εθελοντισμός, απολύσεις που βαφτίζονται «μη ανανέωση της σύμβασης», εργαζόμενοι/ες οι οποίοι/ες καλύπτουν σταθερές ανάγκες που βαφτίζονται ελεύθεροι επαγγελματίες και φυσικά καθυστερήσεις πολλών μηνών στις καταβολές των μισθών, με τις διοικήσεις να μετακυλούν τις ευθύνες τους στους εκάστοτε χρηματοδότες. Όμως τους τελευταίους μήνες πληθαίνουν τα περιστατικά που αποδεικνύουν ότι οι εργαζόμενοι/ες δεν αποδέχονται παθητικά την μοίρα που τους επιφυλάσσουν τα αφεντικά τους, αλλά οργανώνονται και αγωνίζονται για τα εργασιακά τους δικαιώματα.
Στην ΜΚΟ ΑΡΣΙΣ στη Θεσσαλονίκη, περίπου 40 εργαζόμενοι και εργαζόμενες σε τρεις Δομές Ασυνόδευτων Ανήλικων Προσφύγων (Ωραιοκάστρου, Ταγαράδων, Πυλαίας) αρνούμενοι/ες να αποδεχτούν το εξοντωτικό καθεστώς καθυστέρησης της καταβολής των μισθών τους που βίωναν για μήνες, προχωρήσαν σε επίσχεση εργασίας στα τέλη Μαρτίου, απαιτώντας την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων τους και την ομαλοποίηση της ροής της χρηματοδότησης (κάτι που αφορούσε άμεσα και τους ίδιους τους ωφελούμενους, καθώς δεν μπορούσαν να αγοραστούν τα αναγκαία για τα παιδιά είδη). Αξίζει να σημειωθεί ότι με την έναρξη της επίσχεσης τους καταβλήθηκε ένας μισθός, κάτι όμως που δεν αποδείχτηκε ικανό να οδηγήσει σε ανάσχεση των κινητοποιήσεων. Ακολούθησαν παραστάσεις διαμαρτυρίας έξω από τα κεντρικά γραφεία της οργάνωσης και συνελεύσεις εργαζομένων της ΑΡΣΙΣ που πραγματοποιήθηκαν στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης και στις οποίες τέθηκαν πάγια εργασιακά ζητήματα για όλους τους/τις εργαζόμενους/ες, με βασικότερο αυτό των συμβάσεων εργασίας αορίστου χρόνου. Πραγματοποιήθηκε στάση εργασίας στις 26/4 (την οποία κάλεσαν τα σωματεία ΣΒΕΜΨΥΚΟΙ και ΣΒΕΜΚΟ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη), με μεγάλη συμμετοχή συναδέλφων/ισσών και στις συναντήσεις με την εργοδοσία δόθηκε η δέσμευση από την πλευρά της διοίκησης ότι θα εξετάσει το αίτημα των συμβάσεων αορίστου χρόνου. Εν τέλει οι συνάδελφοι αποπληρώθηκαν στα τέλη Μαΐου και μέχρι σήμερα η διοίκηση της ΑΡΣΙΣ έχει φροντίσει ώστε η μισθοδοσία να καταβάλλεται με δίμηνη ή το πολύ τρίμηνη καθυστέρηση. Παρότι αυτό φυσικά δεν είναι το ιδανικό, σίγουρα είναι μια κατάκτηση, ένα πρώτο βήμα, που αποδεικνύει ότι ο αγώνας τους και η αλληλεγγύη των συναδέλφων τους επέφεραν απτά αποτελέσματα. Το ζήτημα όμως των συμβάσεων αορίστου χρόνου παραμένει εκκρεμές και η διοίκηση, παρότι εν μέσω κινητοποιήσεων είχε δεσμευτεί για απάντηση, μέχρι στιγμής έχει αποφύγει να απαντήσει με οποιοδήποτε τρόπο στις συνεχείς οχλήσεις των εργαζομένων και του σωματείο για εκ νέου συνάντηση.
Στην ΜΚΟ ΑΡΣΙΣ στην Αθήνα, στις 31/5/2018 ανακοινώνεται η μη ανανέωση σύμβασης (απόλυση) 3 συναδέλφων (2 από αυτούς εργάζονταν στο Safe zone Σχιστού και άλλος ένας στο Home Project). Την ίδια μέρα άλλοι 3 συνάδελφοι από τα Safe Ζone ενημερώνονται πως κατ’ εξαίρεση για εκείνους η ανανέωση της σύμβασης τους θα είναι μόνο για δύο μήνες προκειμένου να ‘’αξιολογηθεί’’ στην περίοδο αυτή το κατά πόσο έχουν συμμορφωθεί με τις υποδείξεις της διοίκησης. Ήταν εύκολο να συμπεράνει κάνεις πως αυτές οι 3 απολύσεις και η ειδική μεταχείριση στις συμβάσεις των υπολοίπων ήταν ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΕΣ και σχετίζονταν με την συνδικαλιστική τους δράση μέσα στην οργάνωση αφού οι συγκεκριμένοι ήταν ιδρυτικά μέλη του υπό σύσταση Σωματείου εργαζομένων στη ΜΚΟ Άρσις.
Την επόμενη μέρα περίπου 40 συνάδελφοι αφήνουν τις δουλειές τους και πραγματοποιούν αντανακλαστική παρέμβαση κάτω από τα γραφεία της οργάνωσης χωρίς καν να έχει προκηρυχθεί στάση εργασίας ή κάτι που να τους παρέχει νομική κάλυψη. Η δυναμική αυτή παρέμβαση είχε ως αποτέλεσμα την ανάκληση των απολύσεων και την απόφαση από πλευράς εργοδοσίας να ανανεωθούν οι συμβάσεις τους για 2 μήνες. Όμως στα μέσα Ιουλίου η διοίκηση εκβιάζει τους δυο εργαζόμενους των safe zone του Σχιστού, ή να υπογράψουν (εξαιρετικά ετεροχρονισμένα, μάλιστα) δίμηνες συμβάσεις ως το τέλος του μήνα και με τη λήξη της να απολυθούν ή σε περίπτωση που το αρνηθούν «την Δευτέρα να μην πάνε για δουλειά». Οι εργαζόμενοι αρνήθηκαν να υπογράψουν, λέγοντας πως θεωρούν την εργασιακή τους σχέση ως σχέση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου και θεωρούν την απόλυση τους συνδικαλιστική και εκδικητική καθώς έχουν συμμετάσχει σε μια σειρά κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις όλο αυτό το διάστημα. Απέναντι στην εκδικητική αυθαιρεσία της διοίκησης της ΑΡΣΙΣ σηκώνεται ένα μεγάλο κύμα αλληλεγγύης. Όλοι/ες οι συνάδελφοι/ισσες στο Safe Zone Σχιστού υπογράφουν κείμενο συμπαράστασης στους απολυμένους συναδέλφους τους και κηρύσσονται άμεσα μια σειρά στάσεων εργασίας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη καθώς και μια πανελλαδική απεργία στις 26/7 ενάντια στις εκδικητικές απολύσεις στην ΑΡΣΙΣ και την PRAKSIS (στην οποία είχε υπάρξει παρόμοιο περιστατικό). Εν τέλει οι συνάδελφοι στην ΑΡΣΙΣ δικαιώθηκαν! Ο ένας επέστρεψε κανονικά στην εργασία του με σύμβαση αορίστου και του πληρώνονται οι μισθοί υπερημερίας και ο δεύτερος, επειδή για προσωπικούς λόγους δεν μπορούσε να συνεχίσει να εργάζεται, αποζημιώθηκε πλήρως σαν αορίστου και επίσης του πληρώθηκαν οι μισθοί υπερημερίας.
Φυσικά η ΑΡΣΙΣ δεν αποτελεί την εξαίρεση. Ανάλογα και χειρότερα εργασιακά καθεστώτα υπάρχουν και σε άλλες ΜΚΟ, στις οποίες επίσης γίνονται διεκδικήσεις από την πλευρά των εργαζομένων. Όπως στην PRAKSIS η οποία καταδικάστηκε, γιατί τον Οκτώβριο του 2017, προέβη σε παράνομη και καταχρηστική απόλυση εργαζόμενης νέας μητέρας, χωρίς να της έχουν αποδώσει τα νόμιμα· ενώ η ΜΕΤΑδραση έχει καταδικαστεί τελεσίδικα για την εκδικητική απόλυση εργαζομένης, που είχε εργαστεί ανασφάλιστη επί δύο χρόνια και είναι υπόδικη για την περίπτωση συναδέλφισσας που δούλευε ανασφάλιστη για πέντε χρόνια, ως συνοδός ασυνόδευτων ανηλίκων.
Οι νίκες αυτές -γιατί, νίκες είναι, και ως τέτοιες πρέπει να τις αντιλαμβανόμαστε!- και πολλές ακόμα παρόμοιες σε διάφορους χώρους εργασίας, δείχνουν ότι παρά την σφοδρή ταξική επίθεση που δεχόμαστε τα τελευταία χρόνια και την γενικευμένη απογοήτευση που έχει κυριαρχήσει, οι διεκδικήσεις και οι εργατικοί αγώνες μπορούν όντως να έχουν αποτελέσματα, μπορούν όντως να σημάνουν την βελτίωση των όρων εργασίας και ζωής μας. Φυσικά όχι με προοπτική αυτές οι κατακτήσεις να αποτελέσουν τον ορίζοντα μας αλλά, αντιθέτως, την αφετηρία για την περεταίρω οργάνωση και κλιμάκωση των αγώνων μας.
Ως Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στο χώρο της ψυχικής υγείας και της κοινωνικής πρόνοιας, τασσόμαστε σε κοινό μέτωπο αγώνα για την αξιοπρέπεια όλων μας, υπερασπιζόμενοι/ες συλλογικά και αποφασιστικά τα εργατικά μας συμφέροντα απέναντι σε αυτά των αφεντικών. Με όπλο μας την αλληλεγγύη οργανωνόμαστε αδιαμεσολάβητα και δεν αφήνουμε κανέναν/καμία μόνο/η απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία.