Ξεκινώντας το Σάββατο το πρωί από τη Θεσσαλονίκη για τις Καστανιές με σκοπό να συμμετάσχουμε στην Πορεία Ενάντια στον Φράχτη του Έβρου και συνειδητοποιώντας ότι οι τρεις μας –ο Μάριος, ο Σάκης κι εγώ- μετρούσαμε συνολικά 217 χρόνια ζωής επάνω σ’ αυτή τη γη, μια σκέψη αναδύθηκε και σφηνώθηκε στο μυαλό μου: «Καλότυχοι όσοι πιστεύουν στην ύπαρξη ενός πανταχού παρόντος, παντοδύναμου και φιλεύσπλαχνου Θεού, αυτοί στη θέση μας θα είχαν τη δυνατότητα, προσευχόμενοι, ν’ απευθυνθούν στο Θεό και να του πουν ‘Θεέ μου, παρόλο που πολύ αγαπούμε τη ζωή κι έχουμε ακόμη πολλά να ζήσουμε, πολλά να χαρούμε και πολλά να προσφέρουμε, παρόλα αυτά πάρε εμάς που ήδη μετρούμε 217 χρόνια ζωής και δώσε τη ζωή σε 217 μωρά από τις πολλές εκατοντάδες εκείνων που χάθηκαν στα νερά του Αιγαίου πριν συμπληρώσουν το πρώτο έτος της ηλικίας τους. Εμείς μπορούμε πια να φεύγουμε, εκείνα όμως πρέπει να ζήσουν, αλλιώς θα πεθάνει μαζί τους κι αυτό που μας κάνει όλους να είμαστε άνθρωποι’. Και με την προσευχή τους αυτή θα κατέθεταν τον δικό τους όρκο στην ανθρωπιά και θα έλπιζαν ότι ο Θεός, ως δίκαιος και φιλεύσπλαχνος, κάτι θα έκανε για τα παιδιά, γιατί ούτε ο Θεός έχει τη δύναμη να βλέπει το έγκλημα που συντελείται στο Αιγαίο και να μη συγκινείται».
Όμως εμείς δεν ανήκουμε στους καλότυχους που προσεύχονται και, προσφέροντας θυσία τον εαυτό τους, ελπίζουν στη σωτηρία των παιδιών, εμείς γνωρίζουμε ότι ακόμη κι αν μπορούσαμε να κάνουμε μια τέτοια συμφωνία με τους ισχυρούς της χώρας μας, αυτοί μετά ασφαλώς δεν θα κρατούσαν την υπόσχεσή τους, κι άδικα θα πήγαινε η θυσία.
Γι αυτό συνεχίσαμε την πορεία μας προς τον Έβρο, γνωρίζοντας από 217 χρόνια εμπειρίας ότι μόνο τόσα καλά μπορούν να γίνουν στον κόσμο όσα εμείς με τις πράξεις μας μπορούμε να κάνουμε και με τους αγώνες μας μπορούμε να επιβάλουμε.
«Επιστρέφω στην πατρίδα», έλεγα κάθε τόσο στο Μάριο και στο Σάκη γελώντας, αλλά με έκπληξη διαπίστωνα, ότι αισθανόμουν σαν να είχα μεγαλύτερη ευθύνη από εκείνους για τον Φράχτη στον Έβρο. Η παιδική μου ηλικία ήταν μέρος της ζωής των ανθρώπων που κατοικούν αυτά τα χώματα, και είναι πολλά τα βιώματά μου στις όχθες του Έβρου. Και μεγάλο μέρος από όσα μου διηγούνταν οι γονείς μου, διαμορφώνοντας αυτό που είμαι, αποτελούν οι ιστορίες των αγώνων που έδωσαν οι άνθρωποι αυτής της περιοχής για μια ανθρώπινη κοινωνία, με πιο ηρωική και αποτελεσματική τη νίκη των ανταρτών του ΕΛΑΣ στη μάχη τους τον Αύγουστο του 1944 απέναντι στις μεραρχίες του γερμανικού στρατού και των SS. Νίκη που ανάγκασε τους γερμανούς να υποχωρήσουν στην Αλεξανδρούπολη, και να μην φτάσουν ποτέ στα βόρεια του νομού, εκεί που σήμερα ορθώνεται ο «Φράχτης της Ντροπής».
Αναγνωρίζω ότι στα παραπάνω οφείλεται η ιδιαίτερη ευαισθησία που με έκανε να πονέσω καταγράφοντας στις Καστανιές πρώτα απ’ όλα ότι, κατά μήκος του Έβρου η πατρίδα μου μίκρυνε για εμάς τους Έλληνες και τις Ελληνίδες κατά 500 μέτρα, και ότι δυστυχώς μόνον λίγοι συνειδητοποίησαν τη σημασία αυτού του γεγονότος. «Δεν μπορείτε να πλησιάσετε τα σύνορα σε απόσταση μικρότερη από πεντακόσια μέτρα» ανακοίνωσε ο αστυνομικός διευθυντής της Ορεστιάδας.
Δηλαδή, απαγορευμένη ζώνη για μένα η όχθη του Έβρου, οι δικές μου αμμουδιές του Ομήρου, όπου έμαθα να συλλαβίζω, να αισθάνομαι, να βιώνω και να εκτιμώ περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο τις λέξεις «ελευθερία», «φιλοξενία» «αξιοπρέπεια», «αντίσταση»! Εξόριστη η γλώσσα μου από αυτόν τον τόπο, και μόνον τα στρατιωτικά παραγγέλματα «αλτ» και «πυρ» θ’ αφουγκράζονται πια τα εκατομμύρια αποδημητικά πουλιά που εδώ και χιλιάδες χρόνια καλοδεχούμενα περνούν από τα μέρη μας και ξεκουράζονται ακούγοντας τις γιαγιάδες μας, τους παππούδες μας, και τους γονείς μας να τραγουδούν τον καημό της ξενιτειάς και της προσφυγιάς «ξένους ήμαν κι ήρθα τώρα, από μέρος μακρινό και κανέναν δε γνωρίζω που να μείνω μια βραδιά»!
Ποια Ιστορία και ποιος Πολιτισμός γέννησε, άραγε, αυτούς που προσβάλλουν και χαμηλώνουν τον τόπο μου υψώνοντας ένα βάρβαρα τεράστιο μνημείο απανθρωπιάς; Πιστεύουν αλήθεια ότι αυτός ο τόπος θα το αποδεχτεί και θα το αισθανθεί δικό του; Θεωρούν ότι οι άνθρωποι εδώ μπορεί ποτέ να ζήσουν ανάλγητοι μπροστά στον πόνο της μάνας που βλέπει να πνίγεται το παιδί της στο αναγκαστικό πέρασμα του Αιγαίου, κι αποφασίζει κι αυτή να το ακολουθήσει στο θάνατο; Ελπίζουν ότι ο φόβος που συστηματικά και έντεχνα καλλιεργούν θα νικήσει για πάντα την ανθρωπιά τους;
Τίποτε δεν γνωρίζουν για τους ανθρώπους όσοι χωρίς τύψεις οδηγούν στον υγρό θάνατο χιλιάδες κυνηγημένους πρόσφυγες! Μόνο τις Ερινύες θα γνωρίσουν.
Αν έβλεπαν το Σάββατο στις Καστανιές τα βουρκωμένα μάτια της γυναίκας, που, επιφυλακτική απέναντι στο αίτημά μας «να γκρεμιστεί ο Φράχτης», διηγιόταν πως χάρισε το καλό της άσπρο πουλόβερ στο νεαρό άνδρα που μούσκεμα από τη βροχή και τουρτουρίζοντας από το κρύο χτύπησε τη νύχτα την πόρτα της, και πως τον φιλοξένησε, τότε θα καταλάβαιναν ποιο θα είναι το μέλλον του τερατουργήματός τους.
Αν έβλεπαν το (επίσης επιφυλακτικό απέναντι στο αίτημά «να πέσει ο Φράχτης!») ηλικιωμένο ζευγάρι στο μικρό σπίτι κοντά στο σημείο που έριξαν τα δακρυγόνα και τα χημικά να δοκιμάζει μαζί μας τη “γλώσσα” των προστατών του Φράχτη, αν μπορούσαν να καταλάβουν τη σημασία του γεγονότος ότι άνοιξαν την πόρτα τους για να προσφέρουν βοήθεια σ’ εμάς τους «εισβολείς», και, κυρίως, αν είχαν την ικανότητα να διαισθανθούν την πηγή της τρυφερότητας με την οποία από κοινού προσπαθούσαμε να ησυχάσουμε τον κατατρομαγμένο σκύλο τους που τον είχαν φύλακα απέναντι στους «λαθρομετανάστες» και τώρα χτυπημένος από τα χημικά αγωνιζόταν ν’ αναπνεύσει και με τα μάτια του γεμάτα φόβο αλλά και ελπίδα αποζητούσε τη δική μας βοήθεια και συμπαράσταση, τότε ίσως να υπήρχε ελπίδα να θεραπευτούν από την αλαζονεία της εξουσίας που τους κατέλαβε και από την αναλγησία μπροστά στα χιλιάδες θύματα της πολιτικής τους.
Σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα τον ουρανό πίσω από τα λεωφορεία της αστυνομίας που κάλυπταν τη θέα των συνόρων. Τότε αντιλήφθηκα τη φωτεινή επιγραφή που επέμενε στη θέα της αστυνομίας να μένει σβηστή. Πλησίασα και προσπάθησα να τη διαβάσω, αλλά διαπίστωσα ότι ήμουν από τη λάθος μεριά και τα γράμματα ήταν αντεστραμμένα. Κανείς απ’ αυτούς που εμπόδιζαν την πορεία προς το Φράχτη δεν μπορούσε να τη διαβάσει και να καταλάβει το μήνυμά της. Πέρασα προσεχτικά από πίσω τους, βρέθηκα στη θέση που βρίσκονται όσοι πλησιάζουν απ’ έξω τα σύνορά μας και τη διάβασα. Με τεράστια κεφαλαία γράμματα, ώστε να φαίνεται από χιλιόμετρα μακριά, έγραφε WELCOME TO GREECE!
Ακόμη κι αν δεν είναι γραμμένο στη γλώσσα του Ομήρου σαφές είναι για μένα το μήνυμα: Ο φράχτης με το φονικό συρματόπλεγμα του ΝΑΤΟ είναι παρείσακτος σ’ αυτόν τον τόπο, όπως ήταν το 1944 τα χιτλερικά στρατεύματα και τα SS. Γι αυτό και θα έχει τη δική τους τύχη.