Πόσο ασφαλές είναι να βρίσκεσαι σε μία δημόσια υπηρεσία και γενικότερα σε ένα κτίριο του δημοσίου (σχολείο, νοσοκομείο κ.λπ.) την ώρα που εξελίσσεται ένας σεισμός;
Το ερώτημα προέκυψε μετά τον καταστροφικό σεισμό της Ιαπωνίας, καθώς η Ελλάδα βρίσκεται σε αντίστοιχου βαθμού σεισμικότητας περιοχή, ο πληθυσμός της, όμως, δεν διαθέτει, ούτε κατ’ ελάχιστον, την παιδεία των Ιαπώνων για το πώς θα πρέπει να αντιδράσει κανείς τη στιγμή εκείνη. Τι έχει γίνει, όμως, για να μη θρηνήσει η χώρα θύματα, όπως μία δεκαετία πριν, όταν σημειώθηκε ο σεισμός της Πάρνηθας;
«Πρακτικά ελάχιστα, ως προς το κομμάτι της θεραπείας», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πρόεδρος του Οργανισμού Αντισεισμικού Σχεδιασμού και Προστασίας (ΟΑΣΠ), Κοσμάς Στυλιανίδης, και προσθέτει: «Κυρίως ο ΟΣΚ έχει εντοπίσει και καταγράψει προβλήματα σε σχολεία και προχωρεί μέσα από εξασφαλισμένα κονδύλια στην ενίσχυση του φέροντος οργανισμού των κτιρίων αυτών». Ο κ. Στυλιανίδης σημειώνει πως «γενικώς, η κατάσταση των κτιρίων στην Ελλάδα είναι καλή».
Σημειώνεται ότι τα κτίρια πριν από το 1985 είναι ήδη ηλικίας 30 ετών και το μπετόν έχει χρόνο ζωής 50 χρόνια. Ένα κτίριο με φέροντα οργανισμό από μπετόν και χάλυβα, στα 70 χρόνια μπορεί ακόμη και να καταρρεύσει, χωρίς καν να γίνει σεισμός.
Στη τεκμηρίωση αυτή στηρίχθηκε και η ρύθμιση για την «τακτοποίηση» των ημιυπαίθριων, που επικαλέσθηκε το ΥΠΕΚΑ και έγινε δεκτή από το Συμβούλιο της Επικρατείας.