Τελευταία, ο μητροπολίτης Άνθιμος ασκείται στα μαθηματικά. Ανακαλύπτει όρια και ποσοστά… στην πίστη και στην ορθοδοξία. «Ναι, στη φιλοξενία, αλλά υπάρχει κι ένα όριο…» ή πάλι «να μπει σταυρός στη Ροτόντα, αφού κατά 75% υπήρξε χριστιανικός ναός». Χώρια που εισήλθε και στα εκπαιδευτικά ζητήματα, διατυπώνοντας με βεβαιότητα την ασυμβατότητα ισλαμικών σπουδών και Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Το να αντιπαρατεθείς με τον Άνθιμο με όπλο τη λογική (αφού στους χώρους της καρκινοβατεί κι ο ίδιος) δεν είναι δύσκολο. Ο ίδιος ο ένσαρκος λόγος της Αγίας Γραφής απορρίπτει μετά βδελυγμίας τα όρια σε κάθε λογής πίστη -και κυρίως σ’ αυτήν της αγάπης-, προϊόν της οποίας αποτελεί το γνώριμο χωρίο όπου το κατά Χριστόν «με είδατε γυμνόν και με ενεδύσατε, με είδατε πεινασμένον και με χορτάσατε, με είδατε άστεγο και με στεγάσατε», απεχθάνεται το «ολίγον», το όριο. Από την άλλη, αν ένα μνημείο συνδέει την ταυτότητά του με την ποσοστιαία χρήση του και όχι με την καταγωγή του, τότε η Αγία Σοφία τζάμπα παλεύει με τον πολιτιστικό βιασμό της: ας δεχτεί ότι – έστω για λίγους αιώνες – κερδίζει το Ισλάμ. Αυτό του οποίου ο λόγος δεν οφείλει να συστήνεται στους φοιτητές, διότι προφανώς το πανεπιστήμιο έχασε και το «παν» και το «επιστήμιο». Και κυρίως, λες και έχει να φοβηθεί κάτι ο χριστιανικός λόγος από την όποια αντιπαραβολή του. Ο Θείος Λόγος, σύμφωνα με τον αυτοπροσδιορισμό του, δεν μπορεί να εμφανίζεται ενδεής, αλλά φύσει πάνσοφος, άρα άνευ συγκρητικού δέους.
Το πρόβλημα, λοιπόν, ο Άνθιμος δεν το δημιουργεί στους κατ’ αυτόν «άπιστους», αλλά στον ίδιο το χώρο τον οποίο διακονεί, το χριστιανισμό. Απεμπολώντας την ευκαιρία να εμφανισθεί ως πραγματικός ηγέτης, πρεσβευτής των ευγενέστερων κηρυγμάτων του χριστιανισμού, ενδύεται το λυκοτόμαρο του φόβου, όμοιος με τους δήθεν «απέναντι» του, τους Τζιχαντιστές του Ισλάμ. Το χειρότερο είναι ότι υπάρχει σοβαρός λόγος αυτό να γίνεται όχι απροαιρέτως, ως λάθος εκτίμηση, αλλά με την ασύγγνωστη πρόθεση του αναπροσανατολισμού του καταγωγικού λόγου της πίστης του. Η επί έτη σχετική στάση του κατάφερε να απομακρύνει από την εκκλησιαστική αγκαλιά όλους τους νηφάλιους πιστούς, κρατώντας μέσα της τους «παλαιοζωικούς» και τους «σωτήρες» (από τις αλήστου μνήμης οργανώσεις της «Ζωής» και του «Σωτήρα») απομεινάρια της ύποπτης προτεσταντικής διείσδυσης στο χώρο της Εκκλησίας. Όχι, δεν είναι δικής μας εμπνεύσεως αυτό. Για όσους θέλουν να πιστοποιήσουν το ορθόν της αναγωγής, ας ανατρέξουν στο εξαιρετικό Καταφύγιο ιδεών του Χρήστου Γιανναρά. Για να δουν ποιοι είναι οι πραγματικοί εχθροί του χριστιανικού λόγου από μια πένα συγγενούς προσανατολισμού…