Ξημερώνει στο λογικάδικο της εξουσίας. Αφού παίξαμε κρυφτό, τον καταδότη και πλακωτό, παίξαμε τώρα εγώ θα σε διατάζω και συ θα τραγουδάς, θα καλύπτεις τα κενά μου και θα με προσκυνάς, παίζουμε τώρα πιάσε το μπαλάκι, έχεις την ευθύνη, άμα αρρωστήσεις, πάρε ασπιρίνη, παίζουμε τώρα άνοιξε, κλείσε, το problem λύσε. Πότε ανοίγει το απιθί; Όποτε το πεις. Ποιοι μένουν στην απ’ έξω; Καθηγήτρια, φοιτητής. Ποιος ρωτήθηκε, ποιος ενημερώθηκε; Κανείς. Ποια αγνοήθηκε, ποια εξαπατήθηκε; Εμείς. Το χρονικό είναι το εξής: Πάει καιρός που κλειστήκαμε, ήτανε για καλό, μεγάλη κατανάλωση παρουσίας, θα το πω. Την άνοιξη ήμαστε κλειστά, με γρασίδια ζωντανά. Τον χειμώνα ανοίγουμε – χίλιοι καλοί χωράνε, ποτέ τους δεν κολλάνε. Το σκηνικό μοιάζει με this: Σε ανοίγω και επ’ αόριστον σε κλείνω, είμαι εγώ που διευθύνω. Με το κλικιτοκλόπ θα φεύγετε μακριά, σε τηλε-σκηνικά δικών σας χώρων. Με το κλαπατακλούπ θα έρχεστε κοντά, άνευ μέτρων και άνευ όρων. Πάμε, μπείτε, μη σκεφτείτε, φτάνει που θα παραστείτε. Τον έλεγχο να μην ξεχάσεις, πέρασέ τον, δεν θα χάσεις. Αν δεν εμβολιάστηκες, δεν μας αφοράς, να πας να βρεις αλλού να κάνεις πως φοιτάς. ΜΕΘ γεμάτες, αίθουσες γεμάτες, παράτες. Στην αίθουσα μπήκα, ήρθα και σας βρήκα, τώρα αυτοσχεδιάζουμε, στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Είναι όμως μια αρχή, μα τι αρχή, πρυτανική, ίσαμε κει, φράγμα το σώμα στην ψυχή και ματωμένη φυλακή. Που πήρε, λέει, μέτρα, αλλά μοιάζει με φταίχτρα. Έδρασε αθόρυβα, δεν πήραμε χαμπάρι, ή κάτι άλλο έγινε, για κοίτα κι απ’ την άλλη. Να και ένα υπουργείο, σκέτο μεγαλείο. Στο βάθος φοιτητής, μόνο εσύ μπορείς.
10/10/2021
[Την ώρα που γράφω, το ΑΠΘ ετοιμάζεται να επιστρέψει στην κανονική του λειτουργία, μόνο που δεν είναι έτοιμο για τέτοια μεγαλεία. Ο ποιητής που, με πλάγια βήματα, περνά απ’ το κείμενό μου είναι ο Νίκος Καρούζος. Ο οτιδήποτε αναιρεί τη θέληση θέλοντας/ ανήκει στην τυραννία Καρούζος· ο θα πεθάνουμε ή θα βάλουμε την επανάσταση στο νόημά της Καρούζος· ο μέσα υπάρχει το Όχι· έξω κοχλάζει το Ναι Καρούζος. Το πέρασμά του δεν είναι βέβαια τυχαίο – ένα από τα φετινά μου μαθήματα αφορά το έργο του. Τι μάθημα θα είναι τώρα αυτό; Συμπεριληπτικό, ποιητικό αντί για υποχρεωτικό, και με το βλέμμα στραμμένο σε κάθε αυτονόητο: Η καταστολή δεν ταιριάζει στη σχολή· η διαταγή είναι κακού παιδί· τα λούσα δεν κάνουν την αρχή παρούσα.]
