Τέτοιες μέρες, τον Ιανουάριο του 2015, πλησίαζε η ώρα «της ρήξης και της ανατροπής».
Ένα μεγάλο μέρος του κόσμου της εργασίας, οι άνεργοι και οι φτωχοί, οι νέοι και οι νέες στην Ελλάδα πίστευαν πως, πραγματικά, η ελπίδα έρχεται. Ήταν βέβαιοι πως μια σημαντική βελτίωση της θέσης τους ήταν για πρώτη φορά μετά από χρόνια εφικτή. Ακόμη περισσότερο, θεωρούσαν πως η νέα κυβέρνηση, με όλες τις δυσκολίες, θα έμενε στο πλευρό τους ό,τι κι αν συνέβαινε.
Σήμερα ξέρουμε πως δεν έγιναν έτσι τα πράγματα.
Δεν πρόκειται εδώ να επαναλάβω αναλύσεις περί του τι και γιατί συνέβη.
Η συνθηκολόγηση, όπως κι αν ιδωθεί, δεν υπάρχει αμφιβολία πως συνιστά αδήριτη και καταστροφική, από πολλές απόψεις, πραγματικότητα.
Δεδομένου αυτού, δυό τρεις επισημάνσεις μόνο θα ήθελα να κάνω, εις μνήμην πιο πολύ. Και με την βεβαιότητα πως αυτά, που επισημαίνονται παρακάτω, είναι από πολλές απόψεις εξίσου σημαντικά με την μνημονιακή προσχώρηση. Και απολύτως συμβατά με αυτήν.
Ας το δούμε λίγο.
Α) Ένα από τα θέματα που απασχόλησαν την επικαιρότητα ήταν η διένεξη του ευρωβουλευτή Κώστα Χρυσόγονου με το Μαξίμου, με ανταλλαγές δηλώσεων, καταγγελιών και βιτριολικών σχολίων. Για να το θυμίσουμε περιεκτικά, ο Χρυσόγονος διαμαρτυρήθηκε πως το Μαξίμου δεν έχει την παραμικρή επαφή με την ευρωομάδα του κόμματος. Για να το πει, μάλιστα, εμφατικότερα, επισήμανε πως ο πρωθυπουργός φαίνεται πως ενημερώνεται για τα ευρωπαϊκά θέματα από τον Καρανίκα και τη Νοτοπούλου. Με την ευγένεια που διακρίνει αρκετούς της ίδιας πολιτικής προέλευσης, είπε, δηλαδή, περίπου πως ο Τσίπρας αγνοεί όσους αξίζουν κατά τεκμήριο την προσοχή του, συναγελαζόμενος με «τσουτσέκια». Αυτό ακριβώς είπε ο ερίφης. Η απάντηση ήταν άμεση, όσο και άσφαιρη. Μας φτύνουν; Μπα, βρέχει!
Και, βέβαια, υπάρχει λόγος γι’ αυτήν την στάση. Θυμίζω, απλώς, πως ο Χρυσόγονος επιβλήθηκε πραξικοπηματικά ως υποψήφιος τον Απρίλιο του 2014, ως … συνεργαζόμενος, ενώ ήταν μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ! Η μεθόδευση επιδίωκε και πέτυχε να τον έχει οπωσδήποτε στο ψηφοδέλτιο πράγμα που αποκλειόταν μέσω των διαδικασιών της ΚΕ, όπου δεν προέκυπτε καμιά ιδιαίτερη εκτίμηση στο πρόσωπό του. Κοινώς, ήταν ένα πρώτο σημάδι κι αυτό μιας ευρύτατα διαδεδομένης στη συνέχεια πρακτικής σε ό,τι αφορά την κατάρτιση των ψηφοδελτίων και την προώθηση συγκεκριμένων ανθρώπων ως δημόσιου προσώπου του κόμματος. Γι’ αυτό, τώρα … βρέχει.
Β) Έχουν περάσει δυό χρόνια από την εποχή της επέλασης της ελπίδας και, ενώ, από καιρού εις καιρόν, γίνεται επίκληση του ηθικού πλεονεκτήματος, οι βουλευτές συνεχίζουν να παίρνουν περίπου 7000 ευρώ, οι δε κάποιοι από τους κυβερνητικούς που «τηρούν τη συμφωνία», μόνο (!) 5000. Με απλά λόγια, σε μια περίοδο ραγδαίας και ασταμάτητης φτωχοποίησης της μεγάλης πλειοψηφίας, περνάνε μια χαρά και φτιάχνουν και κομπόδεμα. Δεν θα παραπέμψω, λόγω και της επετείου της Ρωσικής Επανάστασης, στην πάγια αρχή των κομμουνιστών πως κανένας «πολιτικός» δεν θα έπρεπε να αμείβεται περισσότερο από το μέσο ειδικευμένο εργάτη. Θα ρωτήσω μόνο ποιο είναι το επιχείρημα βάσει του οποίου συνεχίζουν να έχουν τόσο προκλητικά μεγάλα εισοδήματα σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό. Δεν θέλω να πιστέψω πως με αυτόν τον τρόπο επιδιώκεται η δημιουργία ενός «είναι», που μαλακώνει, όσο ακριβώς χρειάζεται τη «συνείδηση». Ωστόσο, δεν υπάρχει αμφιβολία, πως, όσο κι αν η γενίκευση μιας τέτοιας άποψης θα αδικούσε κάποιους, δεν χρειάζεται ο Μαρξ, για να κατανοήσουμε τη δραστικότητα της καλής –και ανθρωπίνως, πολύ ανθρωπίνως- υλικής θέσης σε ό,τι αφορά τη συντεταγμένη παρουσία μιας «κυβερνώσας ομάδας».
Γ) Πρόσφατα μεταφράστηκε στα ελληνικά, από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, το βιβλίο του G. A. Gohen, «Αν θέλεις την ισότητα, γιατί είσαι τόσο πλούσιος;». Ερώτημα πραγματικό, διαρκές και ζόρικο. Και κυρίως όταν αφορά ανθρώπους, οι οποίοι φτιάχτηκαν οικονομικά λόγω της πολιτικής ένταξής τους.
Ο κουρνιαχτός που σηκώθηκε, σε σχέση με το πόθεν έσχες της Κωνσταντίνας Κούνεβα, κάλυψε πολύ πιο ενδιαφέροντα –κι εντελώς ανεξήγητα- δεδομένα σχετικά με αριστερούς πολιτικούς (sic), οι οποίοι εμφανίζονται να έχουν καταθέσεις εκατομμυρίων χωρίς ούτε να κληρονομήσουν ούτε να έχουν μια επαγγελματική δραστηριότητα που να τις εξηγεί. Θα μου πείτε, αν συνέβαιναν τα τελευταία, ΟΚ; Κατά τη γνώμη μου, θα υπήρχε το ερώτημα του Cohen και τότε, αλλά να… Στην περίπτωση που είσαι ζάμπλουτος ως αριστερός «πολιτικός» και μόνο υπάρχει κι ένα θέμα που εκτείνεται πολύ πέρα από το έδαφος της πολιτικής φιλοσοφίας. Θέλω να πω, δεν πρόκειται μόνο για το ό,τι «είσαι τόσο πλούσιος», αλλά και για το ό,τι «έγινες τόσο πλούσιος».
Απευθύνομαι, λοιπόν, στον πρωθυπουργό, με το θάρρος (sic) μιας μακρόχρονης και στενής συνεργασίας, για να του πω πως, ακόμη κι αν δεν προσχωρούσε, εκούσα άκουσα, η κυβέρνησή του στον πλησίστιο νεοφιλελευθερισμό, τα προηγούμενα θα αμφισβητούσαν έντονα και δραστικά τον αριστερό της χαρακτήρα.
Και να του επισημάνω, για άλλη μια φορά: Δεν βρέχει…