Τις προηγούμενες μέρες διάβασα με προσοχή αυτά που γράφτηκαν, από την απ’ εδώ πλευρά, για τους ανθρώπους που κάηκαν, που πνίγηκαν, που πέθαναν, προσπαθώντας να θερμάνουν τα παγωμένα και χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα σπίτια τους. Για όσους και όσες έχουν ασχοληθεί επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία, ιδιαίτερα για όσους και όσες έχουν ειδικευτεί στο να γράφουν στήλες, το θέμα είναι μεγάλο ευκολάκι, γιατί δεν υπάρχει ούτε ένας γαμημένος μαλάκας σε αυτόν τον κόσμο που να μη συγκινείται διαβάζοντας κάτι που αφορά ένα κοριτσάκι που πνίγηκε, που δηλητηριάστηκε από ένα κωλομαγκάλι. Ορισμένα από αυτά που γράφτηκαν είχαν ενδιαφέρον, άλλα ήταν στην κατηγορία «σκουπίδια» και φαινόταν πως αυτοί και αυτές που τα έγραψαν είχαν πολύ… ζέστη στο μέρος που τα έγραψαν.
Όλα όμως όσα γράφτηκαν επιβεβαίωσαν κάτι αρκετά γνωστό: Είναι πιο εύκολο να χτυπάς τα πλήκτρα στον υπολογιστή σου, παρά να χτυπάς την πόρτα του διπλανού σου και να ρωτάς αν είναι καλά, αν έχουν να φάνε, αν κρυώνουν, αν μπορείς να βοηθήσεις σε κάτι. Γι’ αυτό, εξαιτίας αυτής της ευκολίας, όσοι και όσες έγραψαν για τους ανθρώπους που κάηκαν, που πνίγηκαν, που πέθαναν, προσπαθώντας να θερμάνουν τα παγωμένα και χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα σπίτια τους, δεν έγραψαν τίποτα για τους γείτονες τους (τι έκαναν, ήξεραν, είχαν βοηθήσει;) για τους φίλους τους (είχαν, τους είχαν μιλήσει, τους είχαν ζητήσει βοήθεια;) ακόμα και για τους καθηγητές της κοπέλας στην Ξηροκρήνη (έκαναν κάτι, είχαν συζητήσει το θέμα, είχαν καταλάβει σε τι συνθήκες ζούσε η μαθήτρια τους;) αλλά έμειναν στο ευκολάκι, μοτίβο: «Γαμώ το Σαμαρά, γαμώ το μνημόνιο, γαμώ τη ΔΕΗ, γαμώ το δήμαρχο της περιοχής».
Άκουσα, τις ίδιες μέρες, πάλι με μεγάλη προσοχή, την εκφώνηση της νέας γραμμής της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, ότι ετοιμάζεται να παραλάβει καμένη γη, γι’ αυτό τα κεφάλια πρέπει να μπούνε μέσα, οι προσδοκίες για τη νέα διακυβέρνηση δεν πρέπει να είναι μεγάλες (που δεν με χαλάει καθόλου) και πως θα πρέπει να βρεθεί μία win – win πολιτική ώστε οι επιχειρηματίες να έχουν κέρδη, οι εργαζόμενοι να παίρνουν αξιοπρεπείς μισθούς και το δημόσιο να έχει κάτι για να φορολογεί ώστε να δουλεύουν τα δημόσια συστήματα. Λογικό; Ας πούμε λογικότατο, όμως όλοι οι καλοί άνθρωποι που δεν ζούνε στις βεβαιότητες των διδακτορικών τους νομίζω πως καταλαβαίνουν πως σε αυτή την ιστορία κάτι πάει λάθος.
Νομίζω πως καταλαβαίνουν ότι πάνω σε αυτή την καμένη γη και κλαίγοντας για τους ανθρώπους που έχουν καεί δεν πρέπει να οικοδομήσουμε κάτι που θα μοιάζει τόσο πολύ με αυτό που υπήρχε πριν. Χρειάζεται μία άλλη σχέση. Για να κερδίσει η αξιοπρέπεια (win) για να κερδίσει (win) και η αλληλεγγύη. Που πάει να πει, ή όλοι ή κανείς. Άντε να ανεβαίνουμε, γιατί έχω αρχίσει να τα παίρνω με τα κουστουμάκια, τη δηθεναρία και τις παρλαπίπες.
Ο alterthess ιανός