Η μαθητική κοινότητα των λυκείων, αφού περίμενε υπομονετικά να τελειώσει η καθιερωμένη σχολική παρέλαση, αποφάσισε να παρελάσει, όχι με τον γνωστό τρόπο, αλλά με διαδήλωση. Ήθελε να φωνάξει για τα προβλήματα που υπάρχουν στα σχολεία. Ήθελε να υπενθυμίσει σ όλους αυτούς τους επίσημους και εκκολαπτόμενους εκπροσώπους της πολιτείας ότι έχουν προβλήματα, ότι δεν είναι πειραματόζωα, αλλά άνθρωποι, νέοι άνθρωποι, που έχουν δικαιώματα στη ζωή, που κάποιοι θέλουν να τους στερήσουν. Τι ποιο δικαιολογημένο και τι ποιο ωραίο από αυτό;
Τα παιδιά, τόλμησαν να ξεδιπλώσουν ένα πανό που τα έλεγε όλα: «ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΜΙΛΑΤΕ;» Και η απάντηση σε αυτό το εύλογο ερώτημα ήταν να κατεβάσουν τα ΜΑΤ στο δρόμο! Τι θα έκαναν λοιπόν τα 16χρονα; Ποιοι είναι αυτοί που φοβούνται τόσο πολύ και δεν μπορούν να κοιτάξουν κατάματα τα παιδιά και να τους απαντήσουν; Τόσο επικίνδυνα είναι τα παιδιά, που έπρεπε η αστυνομία να σταματήσει «για λόγους ασφαλούς αποχώρησης των επισήμων»; Ποιοι είναι αυτοί που λακίζουν, αντίθετα από αυτό που έκαναν οι πρόγονοί τους;
Τα παιδιά, μας έκαναν περήφανους, φωνάζοντας ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ θυμίζοντάς μας άλλες εποχές, σηκώνοντας το ανάστημά τους και για δικό μας λογαριασμό, σήμερα που οι λέξεις ψωμί, παιδεία και ελευθερία αποκτούν ιδιαίτερη αξία για όλους μας.
Τα παιδιά, μας έκαναν περήφανους, γιατί μας θύμισαν ποιο είναι το αγωνιστικό φρόνημα, μας υπενθύμισαν το φρόνημα εκείνων των «τρελλών ελλήνων» που αγωνίστηκαν κατά του φασισμού πριν από 70 χρόνια και τελικά νίκησαν στις συνειδήσεις όλων των λαών.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΤΕΚΙ – ΣΤΕΚΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ