Η ιστορία πάει κάπως έτσι: Το ελληνικό δημόσιο αποφασίζει να προχωρήσει στην κατασκευή κάποια μεγάλης υποδομής και για να το κάνει αυτό δανείζεται από τις αγορές το ποσό του 1,5 δις ευρώ. Το έργο το αναλαμβάνει η «γνωστή» εταιρία που μπορεί να κατασκευάζει μεγάλες υποδομές και μετά από κάτι καθυστερήσεις που οδηγούν σε κάτι υπερτιμολογήσεις το έργο ολοκληρώνεται. Το ελληνικό δημόσιο για να μπορέσει να αποπληρώσει ένα μέρος του δανείου που πήρε προχωράει στην ιδιωτικοποίηση αυτής της υποδομής η οποία περνάει στα χέρια της «γνωστής» εταιρίας που μπόρεσε και έδωσε το υψηλότερο τίμημα, περίπου 300 εκατομμύρια ευρώ, δηλαδή πάνω/κάτω το εργολαβικό κέρδος από την κατασκευή αυτού του έργου. Η χρηματιστηριακή αξία της «γνωστής» εταιρείας εκτινάσσεται καθώς σε βάθος 20ετίας τα προβλεπόμενα έσοδα από τη διαχείριση αυτής της υποδομής θα είναι 2 δις ευρώ, ενώ το ελληνικό δημόσιο μένει με ένα χρέος 1,2 δις ευρώ.
Ποτέ και πουθενά οι ιδιωτικοποιήσεις υποδομών και οργανισμών του δημοσίου δεν συνέβαλαν στη μείωση του δημόσιου χρέους, ή στη βιωσιμότητα του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, ή στη μείωση της ανεργίας, ή στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου, ή στη μείωση του ποσοστού του πληθυσμού που ζει ή που απειλείται από τη φτώχεια, ή στο να γίνει μία χώρα ένας τόπος περισσότερος καλύτερος ώστε ένα νέο ζευγάρι να μεγαλώσει το παιδί του. Οι περιπτώσεις της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας, που υποτίθεται ότι έχουν ξεπεράσει την Ελλάδα στην κούρσα των ιδιωτικοποιήσεων αν και η αλήθεια είναι ότι ακόμα έχουν σχεδόν δημόσιες τις δικές τους… Ολυμπιακές Αερογραμμές, είναι χαρακτηριστικές του πράγματος. Σε αυτό που βοηθούν οι ιδιωτικοποιήσεις είναι στη βελτίωση της χρηματοπιστοληπτικής ικανότητας μίας χώρας, κάτι που το είδαμε στο παρελθόν όταν οι κυβερνήσεις Σημίτη ιδιωτικοποίησαν τις τράπεζες και οι κυβερνήσεις Καραμανλή… ιδιωτικοποίησαν τα αποθεματικά των ταμείων των δημοσίων υπαλλήλων αγοράζοντας ομόλογα που αποδείχτηκαν παράγωγα.
Η Ελλάδα, η Ευρώπη, χρειάζεται μεγάλες τομές και μεταρρυθμίσεις, που δεν έχουν καμία σχέση με τις ιδιωτικοποιήσεις και τη δημιουργία χωρών/αποικιών χρέους, και αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Η νεοφιλελεύθερη τρέλα προφανώς και δεν μπορεί να συνεχιστεί, ο κύκλος που σχηματίζουν οι πολιτικές της λιτότητας και της διαφθοράς θα πρέπει να σπάσει. Μόνο που όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν με κάποια «κοινή λογική», δεν μπορούν να γίνουν στη βάση κάποιας «επωφελούς συμφωνίας», ή μίας αλλαγής της… συνταγής, δηλαδή του μείγματος της λιτότητας και της διαφθοράς, όπως προτείνει η διαπλοκή. Όλα αυτά δεν θα λυθούν τώρα, ή τον Μάρτιο του 2016, είναι ένα ανοιχτό πεδίο ανταγωνισμού μεταξύ δύο εντελώς διαφορετικών σχεδίων και εμείς έχουν την τύχη – εντάξει δεν έτυχε, το πετύχαμε – να ζούμε στη χώρα όπου όλα μπορούν να συμβούν.
Ο Θεόφιλος Σιχλετίδης είναι ένας από τους Δύο Λύκους: καθημερινά, 12 με 1, στο ρ/σ «Στο Κόκκινο 93,4»