Το καλοκαίρι του 1931 έγινε πογκρόμ στον συνοικισμό Κάμπελ στην Καλαμαριά. Επιθέσεις με όπλα, πυρπόληση του οικισμού των Εβραίων μαζί με οδοφράγματα για να μην πλησιάσει η Πυροσβεστική, από “εθνικιστές”.
Ο Γενικός Διοικητής Μακεδονίας είχε πει τότε στη Βουλή ότι δεν μπορούσε να καταλάβει τι κακό έχει μια ομάδα που έχει ιδρυθεί “για να εξάρει το εθνικό φρόνημα”.
Πριν από περίπου μία δεκαετία ξεκινάει το συστηματικό ξέπλυμα της Χρυσής Αυγής από τα συστημικά ΜΜΕ. Χρειάστηκε να θρηνήσουμε τραυματίες και νεκρούς μέχρι να συλληφθούν. Όχι να αναλάβει κάποια εντυπωσιακή πρωτοβουλία η δικαιοσύνη και η αστυνομία, όπως με τόσο θράσος ισχυρίζεται εκ των υστέρων η ΝΔ, αλλά απλώς να σταματήσει η εξωφρενική ατιμωρησία που απολάμβαναν οι τραμπούκοι και αντεροβγάλτες της ΧΑ, που αλώνιζαν υπό το απαθές βλέμμα της ελληνικής αστυνομίας, η οποία όταν δεν βασανίζει αντιφασίστες, παρακολουθεί με ικανοποίηση τους φασίστες να κάνουν τη βρόμικη δουλειά.
Ότι αυτή τη στιγμή έχουμε ξανά φασίστες που σηκώνουν κεφάλι και επιτίθενται με σιδηρολοστούς και α αλυσίδες, και το μηντιακό πολιτικό σύστημα τους παρέχει ιδεολογική κάλυψη με τις αρλούμπες περί δύο άκρων, δεν σημαίνει απλώς ότι “δεν έμαθαν τίποτα”. Είναι χειρότερο αυτό που συμβαίνει: επαναλαμβάνουν το ίδιο ακριβώς σχέδιο, με τον ίδιο υπολογισμό. Οι νεκροί και οι τραυματίες τούς είναι αδιάφοροι, έτσι παίζεται το πολιτικό παιχνίδι. Οποιος έχει το στομάχι να αντέξει, συμμετέχει. Αν απαιτεί ξέπλυμα ναζιστών, θα βγεις στα κανάλια να ξεπλύνεις φασίστες. Μια χαρά καταλαβαίνουν πού οδηγούν αυτά. Το ίδιο κι εμείς όμως.
Τουλάχιστον η δική μας πλευρά, επειδή δεν παίζει επικοινωνιακά παιχνίδια, μπορεί να αντλήσει μαθήματα από το παρελθόν. Αυτή τη στιγμή κρίνονται ζωές. Αν δεν αναχαιτιστεί η δράση των φασιστών, θα έχουμε νεκρούς. Μπορεί ο Συρίγος να αδιαφορεί, αλλά εμείς ξέρουμε ότι παίζεται το κεφάλι μας και τα κεφάλια συντρόφων και φίλων.
Χθες το βράδυ στην εκδήλωση για τον Ζακ ήταν η οικογένεια του Ζακ και η Μάγδα Φύσσα. Όταν πήρε τον λόγο η Μάγδα Φύσσα για να μιλήσει με αγωνία για αυτό που συμβαίνει αυτές τις μέρες, ακούγαμε όλοι με σφιγμένο στομάχι, γιατί καταλαβαίνουμε το βάρος κάθε λέξης που βγαίνει από το στόμα της.
Για μια ακόμη φορά, καλά ξεμπερδέματα.
