Σεξισμός; Στην Ελλάδα; Στη χώρα όπου εκτός όλων των άλλων γεννήθηκε η μητριαρχία στην πιο ανόθευτη εκδοχή της καθώς και η ισοκρατία φύλων και φυλών, σύμφωνα με τους αναδρομικούς ανασυντάκτες-εκκαθαριστές της ιστορίας, που την αντιμετωπίζουν σαν υγειονομικοί; Μα πού τον είδατε, πού τον απαντήσατε; Απλώς τυχαίνει καμιά φορά να πέφτουν σε ύπνο τα γονίδιά μας, καταπονημένα από το βαρύ φορτίο που κουβαλούν επί χιλιετίες. Πόσες; Αγνωστο. Υπάρχουν βλέπετε κι εκείνοι που δεν τους αρκούν οι τρεις-τέσσερις, άντε πέντε, και φτάνουν να κηρύσσουν ότι ο ελληνισμός θριάμβευε ήδη πενήντα και εκατό χιλιάδες χρόνια προ Χριστού και ακόμα παραπάνω, και ότι ο αρχάνθρωπος των Πετραλώνων της Χαλκιδικής μιλούσε άψογα την αττικήν, με ελαφρότατη τοπική προφορά.
Δεν ήταν βέβαια από σεξισμό που πριν προλάβει να ολοκληρωθεί το εορταστικό τυπικό για την 28η Οκτωβίου, πήραμε στο κυνήγι την παρελάσασα γυμνάστρια για να πουλήσουμε σκαμπρόζικες «αποκλειστικότητες» και «αποκαλύψεις». Από λατρεία προς την ομορφιά ήταν. Αλλά και από εκτίμηση για όσα έγραφε ο ποιητής Ιβυκος στον καιρό του, 6ο αιώνα π.Χ., για τις «φαινομηρίδες» Σπαρτιάτισσες, καθώς και ο Ευριπίδης αργότερα, στην «Ανδρομάχη», για τις «ανδρομανείς» Λακεδαιμονοπούλες, που «φεύγουν με τα παλικάρια από το σπίτι τους, με γυμνούς τους μηρούς και με πέπλα σκιστά».
Η λατρεία της ωραιότητας και πάλι καθοδηγεί την κάμερά μας (όποιο άθλημα κι αν καταγράφει, ποδόσφαιρο, βόλεϊ, μπάσκετ) να ανεβεί στις κερκίδες, να βρει «τρυφερές παρουσίες» και να τις δείξει στο πανελλήνιο. Και αν τύχει και είναι αγώνας μεταξύ γυναικών, μπιτς βόλεϊ ας πούμε, αντιλαμβάνεσαι κάποια στιγμή, όταν πληθαίνουν τα υπονοούμενα, ότι εκφωνητές, σχολιαστές και θεατές λένε beach και εννοoύν bitch. Πώς παλαιότερα έλεγαν «ΕΓΕΣ» και (με αρρενοπρεπές αλλά και εθνικόφρον) χλευαστικό πνεύμα εννοούσαν «αίγες»; Δεν φταίει κανένας σεξισμός που είτε για μεσημεριανή ή μεταμεσονύκτια ελαφριά τηλεεκπομπή πρόκειται είτε για ριάλιτι ή για το σοβαρό μας δελτίο ειδήσεων, εξαντλούμε τις ευλογοφανείς αφορμές και τα προσχήματα για να προβάλουμε γυμνό και ημίγυμνο. Το κάνουμε για να αναδείξουμε τη γυναικεία υπεροχή και χάρη, και όχι για να ταΐσουμε το βλέμμα του αρσενικού, που αμέσως έπειτα, αχόρταγο, θ’ ανοίξει την επίσης σοβαρή εφημερίδα του, στις τελευταίες σελίδες, για να διαλέξει πορνοαγγελία. Και το καλοκαίρι, όταν οι κάμερες ξαμολιούνται στις παραλίες, μονομανείς θηρευτές στήθους και οπισθίων, δεν είναι ο σεξισμός μας σκηνοθέτης αλλά η διπλή αγωνία μας: αφενός, να δείξουμε ότι στις αμμουδιές του Ομήρου εξακολουθούν να λιάζονται ωραίες Ελένες, άρα η φυλή αντέχει, και αφετέρου να ενισχύσουμε τη βιομηχανία μας, τον τουρισμό μας.
Το αμνιακό μας υγρό είναι αυτές οι αξίες, οι στάσεις, οι συμπεριφορές. Και πώς να καταγγείλει κανείς το αμνιακό του υγρό; Πώς να το απορρίψει;
Πηγη: Η Καθημερινή