Ακροδεξιός πληθωρισμός, κεντρώα υποχώρηση, αριστερή μελαγχολία και μια εντελώς άνιση συμμετοχή

Μέρος 1ο: Η σύνθεση του ΕΚ γενικά

Οι ευρωεκλογές φαίνεται να μην έτυχαν ιδιαίτερης προσοχής ούτε από το ευρύ κοινό, ούτε κι απ’ τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα η προσοχή επικεντρώθηκε στην αμηχανία που προκάλεσαν τα αποτελέσματα στα τρία μεγαλύτερα κόμματα και τη σχετική “γκρίνια” στο εσωτερικό τους. Όμως και σε ευρωπαϊκό επίπεδο η συζήτηση επικεντρώνεται στο “παζάρεμα” των θέσεων, ενώ, όπως ήταν αναμενόμενο, υπάρχει μεγάλη συζήτηση για τις εκλογές στη Μ. Βρετανία (κι ας έφυγε από την ΕΕ) και τη Γαλλία, με τις τελευταίες να αποτελούν κι άμεση συνέπεια των ευρωεκλογών σ’ αυτή τη χώρα. Βλέποντας, όμως, τα αποτελέσματα αρκετά αναλυτικά κατά χώρα και κατά ιδεολογική τοποθέτηση νομίζουμε ότι βρίσκουμε πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία, σε βαθμό που θα μπορούσαμε να τις χαρακτηρίσουμε και ιστορικές. Επειδή είναι η πρώτη φορά που τα ακροδεξιά κόμματα αποτελούν τη σχετική πλειοψηφία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Αρχικά θα περιηγηθούμε στα αποτελέσματα σε ομάδες χωρών, με βάση το έτος προσχώρησής του στην Ευρωπαϊκή Ένωση και κατόπιν θα δούμε κάποια συγκεντρωτικά χαρακτηριστικά τόσο για τις χώρες όσο και για τις πολιτικές ομάδες, αλλά και και τους πολιτικούς προσανατολισμούς γενικότερα. Τα στοιχεία τα αντλούμε από την ιστοσελίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών (Home | 2024 European election results | European Union | European Parliament (europa.eu)), ενώ χρησιμοποιούμε και τη wikipedia έως και αυτόματη μετάφραση για ορισμένους τίτλους κομμάτων.

Σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης υπάρχουν δύο ειδών πολιτικές συσσωματώσεις. Τα ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα κι οι πολιτικές ομάδες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η διαφορά είναι ότι στα ευρωπαϊκά κόμματα συμμετέχουν βασικά εθνικά κόμματα (οι ατομικές συμμετοχές είναι σπάνιες), ακόμα και κόμματα που δεν έχουν εκλέξει ευρωβουλευτές ή κόμματα από χώρες που δεν είναι μέλη της ΕΕ. Οι πολιτικές ομάδες στο ΕΚ αποτελούνται από πρόσωπα (που είναι βέβαια μέλη κομμάτων, αλλά αν κάποιο άτομο διαγραφεί ή αποχωρήσει από το εθνικό κόμμα του μπορεί να φύγει ή όχι από την αντίστοιχη ομάδα). Συνήθως τα μέλη του ενός ευρωπαϊκού πολιτικού κόμματος ανήκουν σε μια ομάδα του Ευρωκοινοβουλίου αν και υπάρχουν εξαιρέσεις, ενώ μια ομάδα μπορεί να αποτελείται από μέλη περισσότερων του ενός ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων.

Οι πολιτικές ομάδες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι αυτή τη στιγμή οκτώ, ενώ δεν αποκλείεται στο μέλλον να εμφανιστούν κι άλλες ή να διαλυθούν ήδη υπάρχουσες, όπως άλλωστε έχει γίνει και στο παρελθόν και μόλις τώρα . Για να αναγνωριστεί μια πολιτική ομάδα πρέπει να έχει τουλάχιστον 23 μέλη που να έχουν όμως εκλεγεί σε τουλάχιστον επτά διαφορετικά κράτη μέλη. Να σημειώσουμε ότι πριν την αποχώρηση της Μ. Βρετανίας το ΕΚ είχε 751 έδρες, μετά 705 έδρες οι οποίες αυξήθηκαν τώρα σε 720. Οι πολιτικές ομάδες που υπάρχουν, με φθίνουσα σειρά ισχύος, είναι (οι διαφορές με βάση τα στοιχεία από τη wikipedia):

Πίνακας 1. Σύνθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

Να εξηγήσουμε λίγο παραπάνω τα πράγματα αναφέροντας και ποια ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα ανήκουν σε ποιες ομάδες, μαζί με κάποια παραδείγματα εθνικών κομμάτων. Να σημειώσουμε ότι δέκα ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα αναγνωρίζονται από την ΕΕ, χρηματοδοτούμενα μάλιστα απ’ αυτήν αναλόγως της δύναμής τους, ενώ υπάρχουν και συσσωματώσεις εθνικών κομμάτων που δεν αναγνωρίζονται, κι επομένως δεν χρηματοδοτούνται, από την ΕΕ.

Στον χώρο της Ακροδεξιάς υπάρχουν πλέον τρεις ομάδες στο ΕΚ. Η μεγαλύτερη είναι οι Πατριώτες για την Ευρώπη (Patriots for Europe), που αποτελεί μετεξέλιξη της ομάδας Ταυτότητα και Δημοκρατία (Identity and Democracy, ID), οπότε η σύγκριση γίνεται με τον αριθμό των μελών αυτής της ομάδας στην προηγούμενη σύνθεση του ΕΚ. Σ’ αυτήν μεγαλύτερο κόμμα είναι η γαλλική Εθνική Συσπείρωση της Λεπέν, ενώ η βασική προσθήκη στη νέα ομάδα είναι το Fidesz του Ούγγρου πρωθυπουργού Όρμπαν. Εδώ ανήκουν οι ευρωβουλευτές των κομμάτων που είναι μέλη του ευρωπαϊκού κόμματος Ταυτότητα και Δημοκρατία κι από την Ελλάδα η Φωνή Λογικής της Λατινοπούλου. Αυτή η ομάδα, αν και τρίτη σε δύναμη, έχει μέλη μόνο από εννέα χώρες (το ένα τρίτο του συνόλου, δύο παραπάνω από το όριο). Κατόπιν έχουμε τους Ευρωπαίους Συντηρητικούς και Μεταρρυθμιστές (European Conservatives and Reformers, ECR) με κυρίαρχο το κόμμα Αδέλφια της Ιταλίας της πρωθυπουργού Μελόνι, όπου συμμετέχουν τα εθνικά κόμματα του ομώνυμου ευρωπαϊκού κόμματος, καθώς κι η Ελληνική Λύση του Βελόπουλου. Οι ECR είναι σαφώς πιο απλωμένοι γεωγραφικά,αφού εδώ εκπροσωπούνται 18 χώρες. Σ’ αυτήν την ομάδα συμμετέχουν και λίγα μέλη του ΕΚ που ανήκουν στο Ευρωπαϊκό Χριστιανικό Πολιτικό Κίνημα (European Christian Political Movement, ECPM), του οποίου όμως τα περισσότερα κόμματα μέλη στέλνουν τους ευρωβουλευτές τους στο ΕΡΡ. Τέλος, πριν μόλις λίγες ημέρες δημιουργήθηκε και τρίτη ακροδεξιά ομάδα, η Ευρώπη των Κυρίαρχων Εθνών (Europe of Sovereign Nations, ESN) με σημαντικότερο κόμμα την Εναλλακτική για τη Γερμανία. Τα αριθμητικά δεδομένα της ομάδας είναι οριακά καθώς έχει 25 μέλη (δύο πάνω από όριο), από οκτώ μόλις χώρες (μία πάνω από το όριο).

Στο σχήμα που δίνει τις ομάδες του ΕΚ η ESN τοποθετείται τέρμα δεξιά, ακολουθούμενη από τους Patriots κι εν συνεχεία από τους ECR. Γενικότερα, επίσης, σε κάποια μέσα ενημέρωσης διαφαίνεται μια τάση να θεωρηθεί η Μελόνι ως λιγότερη ακραία, άρα και πιο συνεννοήσιμη, από τη Λεπέν. Επίσης, υπήρχε εδώ και χρόνια ένας αντιπρόεδρος του ΕΚ από αυτή την ομάδα, ενώ στην τωρινή σύνθεση έγιναν δύο. Επειδή η εκλογή των αντιπροέδρων δεν γίνεται αναλογικά αλλά όσα άτομα εκλεγούν πρέπει να κερδίσουν την απόλυτη πλειοψηφία των ψηφισάντων, αυτό σημαίνει ότι αρκετά μέλη του ΕΚ από άλλες (και μη ακροδεξιές ομάδες) ψηφίζουν υπέρ των μελών των ECR. Θεωρούμε, όμως, δύσκολο να κατατάξουμε μια από τις τρεις αυτές ομάδες ως πιο ακραία από την άλλη. Δηλαδή, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι το κόμμα της Ιταλίδας πρωθυπουργού αποτελεί μετεξέλιξη, έστω και σε δεύτερο βαθμό, του νεοφασιστικού Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος του Αλμιράντε. Επίσης, το κυπριακό ΕΛΑΜ, που συνδέεται με την ελληνική Χρυσή Αυγή, ανήκει κι αυτό στους ECR. Από την άλλη η Λέγκα του Σαλβίνι ανήκει στους Patriots, ενώ η Γαλλία έχει μέλη και στις τρεις ομάδες. Πέρα, δηλαδή, από το κόμμα της Λεπέν, κέρδισε πέντε έδρες κι Η Περήφανη Γαλλία, ένας σχηματισμός με βασικό κορμό το κόμμα Ανάκτηση! του Ζεμμούρ. Όμως τα τέσσερα μέλη ζήτησαν το κόμμα τους να υποστηρίξει την Εθνική Συσπείρωση από τον πρώτο γύρο στις γαλλικές εκλογές που προκηρύχθηκαν εξαιτίας των ευρωεκλογών. Αυτό εξόργισε τον αρχηγό του κόμματος που τα διέγραψε, αυτά όμως δεν εντάχθηκαν στους Patriots αλλά στους ECR. Το ένα μέλος που έμεινε πιστό στον ηγέτη του πήγε, με τη σειρά του, στην ESN. Τέτοια διαφοροποίηση! Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι το άθροισμα αυτών των τριών ομάδων (οι οποίες όλες σημείωσαν αύξηση) είναι 187 έδρες κι πρέπει να προσθέσουμε κι άλλα μέλη του ΕΚ που δεν έχουν ενταχθεί σε κάποια ομάδα, όπως π.χ. ένα μέλος της AfD που δεν ακολούθησε τα άλλα δεκατέσσερα στην ESN, ενώ το ίδιο έγινε και με τρία μέλη του πολωνικού σχηματισμού Συνομοσπονδία (Konfederacja, τα άλλα τρία εντάχθηκαν στην ESN), καθώς κι ένα μέλος της Δημοκρατίας (Republika) στη Σλοβακία (το άλλο επίσης είναι στην ESN), ενώ σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες υποψήφια για την ESN ήταν κι άλλα κόμματα που δεν εντάχθηκαν, προς το παρόν τουλάχιστον, δηλαδή το ισπανικό Η Γιορτή Τελείωσε (3 έδρες), το SOS Ρουμανία (2 έδρες) κι η δική μας Νίκη (1 έδρα). Όπως, λοιπόν, και να το κάνουμε το άθροισμα των εδρών των ακροδεξιών κομμάτων υπερβαίνει σαφώς τον αριθμό 188 που είναι οι έδρες του ΕΡΡ (στον ιδεολογικό χώρο του οποίου δεν φαίνεται να κινείται κάποιο από τη μη ενταγμένα σε ομάδες μέλη του ΕΚ) και καταγράφεται τυπικά ως η μεγαλύτερη ομάδα στο ΕΚ. Επιπλέον, ενώ δύο ακροδεξιές ομάδες έχουν μέλη από λίγες σχετικά χώρες, αν πάρουμε και τις τρεις αυτές ομάδες μαζί τότε μόνο από τρεις χώρες δεν προέρχονται εκπρόσωποί τους.

Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (Χριστιανοδημοκράτες) [European People’s Party (Christian Democrats), EPP] εκφράζει τον χώρο της κλασικής Δεξιάς/Κεντροδεξιάς και σ’ αυτό ανήκουν τα κόμματα μέλη του ομώνυμου ευρωπαϊκού κόμματος, όπως η γερμανική Χριστιανοδημοκρατική Ένωση, η ιταλική Φόρτσα Ιτάλια κι από την Ελλάδα η Νέα Δημοκρατία. Στην ομάδα αυτή εντάσσονται, όπως προαναφέραμε και τα περισσότερα μέλη του Ευρωπαϊκού Χριστιανικού Πολιτικού Κινήματος, ενός πιο μικρού και πιο καθαρόαιμου δεξιού ευρωπαϊκού πολιτικού κόμματος. Όπως βλέπουμε και στον πίνακα το ΕΡΡ σημείωσε αύξηση της δύναμής του κι είναι η μεγαλύτερη ξεχωριστά πολιτικά ομάδα στο ΕΚ. Τέλος, είναι η μόνη ομάδα που έχει μέλη απ’ όλες τις χώρες της ΕΕ.

Στην περιοχή Κέντρου/Κεντροδεξιάς κινείται η ομάδα Renew Europe την οποία συναπαρτίζουν δυο ευρωπαϊκά κόμματα, η μεγαλύτερη Συμμαχία των Φιλελεύθερων και Δημοκρατών για την Ευρώπη (Alliance of Liberals and Democrats for Europe, ALDE) και το μικρότερο Ευρωπαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα (European Democratic Party, EDP). Στην ομάδα αυτή ανήκουν διάφορα φιλελεύθερα κόμματα, όπως το γερμανικό Ελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα, ενώ το ισχυρότερο μέλος του είναι η παράταξη Ανάγκη για την Ευρώπη του Γάλλου προέδρου Μακρόν, στην ήττα της οποίας οφείλεται και η σημαντική πτώση του αριθμού των ευρωβουλευτών της ομάδας, που την οδήγησαν από την τρίτη στην πέμπτη θέση. Εδώ ανήκε τα τελευταία δυο χρόνια ο Γιώργος Κύρτσος, μετά τη διαγραφή του από τη Νέα Δημοκρατία. Με την ευκαιρία να θυμίσουμε ότι ο γνωστός δημοσιογράφος στην αρχή της Μεταπολίτευσης ήταν στην ΚΝΕ, ενώ τα χρόνια πριν τη ΝΔ ανήκε στον ΛΑΟΣ. Στην ομάδα αυτή συμμετέχουν ευρωβουλευτές από 20 χώρες.

Στο γραφικό της επίσημης ιστοσελίδας του ΕΚ η ομάδα των Πράσινων/ΕΕΣ (Greens/EFA) βρίσκεται μεταξύ Renew και σοσιαλδημοκρατών, δηλαδή στον πολιτικό χώρο Κεντροαριστεράς/Κέντρου. Δύο αναγνωρισμένα ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα συμμετέχουν και σ’ αυτή την ομάδα, όπως άλλωστε φαίνεται κι από τον τίτλο της. Πρόκειται για το Ευρωπαϊκό Πράσινο Κόμμα (European Green Party, EGP) και την Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία (European Free Alliance, EFA), που αποτελεί συσσωμάτωση κάποιων τοπικών κομμάτων συγκεκριμένων περιφερειών κρατών μελών της ΕΕ, τα οποία διεκδικούν αυτονομία ή περισσότερα δικαιώματα για τις περιφέρειες και τις εθνότητες που επιδιώκουν να εκπροσωπήσουν. Επιπλέον στην ομάδα αυτή εντάσσονται και τα μέλη του ΕΚ που ανήκουν σε δύο ακόμη ευρωπαϊκά κόμματα, τα οποία όμως δεν πληρούν τις προϋποθέσεις αναγνώρισης (κι επομένως χρηματοδότησης) από πλευράς ΕΕ. Πρόκειται για το Ευρωπαϊκό Πειρατικό Κόμμα (European Pirate Party, PPEU), το οποίο διεκδικεί περισσότερη ελευθερία στο διαδίκτυο και τη Βολτ Ευρώπης (Volt Europa), ένα καινούργιο σχετικά μόρφωμα που δηλώνει φιλοευρωπαϊκό, οικονομικά φιλελεύθερο, κοινωνικά ανεκτικό κι έχει οργανώσεις σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, εντός κι εκτός ΕΕ, το οποίο διαπραγματευόταν τη συμμετοχή του και με την ομάδα Renew, αλλά τελικά παρέμεινε στους Πράσινους. Σ’ αυτήν την ομάδα ανήκε ο εκάστοτε ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων την περίοδο 2009-2014, καθώς επίσης κι ο Πέτρος Κόκκαλης τους τελευταίους μήνες μετά την αποχώρησή του από τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτή η ομάδα έχει μεγάλη απώλεια εδρών, οφειλόμενη κυρίως στην πτώση του μεγαλύτερου κόμματός της των Γερμανών Πράσινων, και κατεβαίνει επίσης δύο θέσεις, από την τέταρτη στην έκτη. Τα μέλη της προέρχονται από 17 χώρες.

Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Κεντροαριστεράς ανήκουν στην Προοδευτική Συμμαχία των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών (Progressive Alliance of Socialists and Democrats, S&D), βασικός κορμός της οποίας είναι το Κόμμα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών (Party of European Socialists, PES). Εδώ, βέβαια, από την Ελλάδα ανήκει το ΠΑΣΟΚ. Παρότι κι αυτή η ομάδα χάνει έδρες, κυρίως εξαιτίας της ήττας του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας, παραμένει όμως στη δεύτερη θέση, ενώ μόνο σε δύο χώρες δεν καταφέρνει να εκλέξει ευρωβουλευτή.
Στα Αριστερά έχουμε την Αριστερή Ομάδα / ΕΕΑ (Ευρωπαϊκή Ενωμένη Αριστερά) – ΒΠΑ (Βόρεια Πράσινη Αριστερά) [The Left Group / GUE (Gauche Unitaire Européenne) – NGL (Nordic Green Left)]. Κορμός της ομάδας είναι το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (Party of European Left, PEL), αλλά μετέχουν και μέλη από την ομαδοποίηση Ευρωπαϊκή Αντικαπιταλιστική Αριστερά (European Anti-Capitalist Left, EACL), η οποία δεν αυτοχαρακτηρίζεται ευρωπαϊκό κόμμα, καθώς και τα μέλη του ΕΚ από κόμμα Φιλοζωικής Πολιτικής στην ΕΕ (Animal Politics EU, APEU), το οποίο θεωρεί εαυτόν ευρωπαϊκό πολιτικό κόμμα, αλλά δεν αναγνωρίζεται ως τέτοιο από την ΕΕ. Εδώ, ως γνωστόν, από την Ελλάδα συμμετέχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα μέλη της προέρχονται από τις μισές χώρες της Ένωσης, συγκεκριμένα από 14.

Στην Άκρα Αριστερά μπορούμε να κατατάξουμε μόνο τις δύο έδρες του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, οι εκπρόσωποι του οποίου δεν ανήκουν σε καμιά ομάδα οπότε καταγράφονται στα Μη Ενταγμένα σε Ομάδες Μέλη (Non-Inscripts, ΝΙ). Αυτά τα δύο μέλη αποτελούν και τους μοναδικούς αντιπρόσωπους της Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Δράσης (European Communist Action, ECA), συσσωμάτωσης που δεν ενδιαφέρεται να χαρακτηριστεί ως ευρωπαϊκό πολιτικό κόμμα. Εδώ θεωρούμε ότι ανήκει κι μια άλλη συσσωμάτωση που επιδιώκει μάλλον να αναγνωριστεί ως ευρωπαϊκό κόμμα, αλλά αυτό δεν έχει συμβεί μέχρι τώρα. Μιλάμε για το Κίνημα Δημοκρατία στην Ευρώπη 2025 (Democracy in Europe Movement 2025, DiEM25), γνωστό στα ελληνικά ως ΜΕΡΑ25, μέλη του οποίου συμμετείχαν στις εκλογές σε μερικές χώρες χωρίς όμως να καταφέρουν να κερδίσουν κάποια έδρα.

Στο σύνολο των μην ενταγμένων σε ομάδα μελών του ΕΚ (ΝΙ) βρίσκουμε ευρωβουλευτές από έξι χώρες, αρκετοί από τους οποίους μπορούμε να θεωρήσουμε ότι ανήκουν σε κάποιο πολιτικό χώρο, παρότι δεν ανήκουν σε κάποια ομάδα.

Τέλος να αναφέρουμε ότι η γενική συμμετοχή σ’ όλη την ΕΕ έφθασε το μισό εκλογικό σώμα, για την ακρίβεια ήταν 51,08%, αλλά με μεγάλες διακυμάνσεις όπως θα δούμε παρακάτω.

Αποτελέσματα κατά χώρα

Στη συνέχεια θα παρουσιάσουμε και θα αναλύσουμε τα αποτελέσματα εξετάζοντας τις χώρες καθ’ ομάδες, όπως προαναφέραμε. Ξεκινάμε με τις ιδρυτικές χώρες που χωρίζουμε στις μεγάλες (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία) και στη Μπενελούξ (Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Ολλανδία)· κατόπιν έχουμε την πρώτη διεύρυνση του 1973, από την οποία μένουν πλέον δύο χώρες (Δανία, Ιρλανδία)· μετά έχουμε τη δεύτερη (1981, Ελλάδα) και τρίτη διεύρυνση (1986, Ισπανία, Πορτογαλία)· ακολουθεί η τέταρτη διεύρυνση το 1995 (Αυστρία, Φινλανδία, Σουηδία)· ύστερα έχουμε την πέμπτη και μεγαλύτερη διεύρυνση (2004) με δέκα χώρες που χωρίζουμε στις Βαλτικές (Εσθονία, Λεττονία, Λιθουανία), τις χώρες του Βίσεγκραντ (Τσεχία, Ουγγαρία, Πολωνία, Σλοβακία) και τις Μεσογειακές (Κύπρος, Μάλτα, Σλοβενία)· τέλος έχουμε τις πιο πρόσφατες διευρύνσεις του 2007 (Βουλγαρία, Ρουμανία) και 2013 (Κροατία). Μετά την ονομασία στα ελληνικά παραθέτουμε στο τέλος σε παρένθεση και με έντονη γραφή τα αρχικά ή το όνομα του κόμματος ή του συνδυασμού στην τοπική γλώσσα. Τα αποτελέσματα που φαίνονται στους πίνακες προέρχονται από την ιστοσελίδα του ΕΚ, επιπλέον στοιχεία για μικρά κόμματα που δεν κατέλαβαν καμία έδρα τα παίρνουμε από τη Wikipedia. Μας προξένησε απορία ότι κάποιες φορές στο επίπεδο των μικρών κομμάτων τα επίσημα αποτελέσματα παραλείπουν (ενσωματώνοντάς τα στα λοιπά κόμματα), κάποιους σχηματισμούς που παίρνουν μεγαλύτερο ποσοστό από άλλους που παρατίθενται σε αυτά, δηλαδή για παράδειγμα στην Ελλάδα εμφανίζεται ο Κόσμος με 1,08%, αλλά οι Πατριώτες (1,45%) εντάσσονται στα λοιπά. Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε κάθε χώρα ισχύει διαφορετικό εκλογικό σύστημα.

(στο επόμενο μέρος ανάλυση για τις μεγάλες ιδρυτικές χώρες: Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία)