Θα θυμάσαι, φαντάζομαι, εκείνες τις μέρες στα τέλη του Γενάρη του 2015, όταν προετοιμαζόμασταν πυρετωδώς για το πρώτο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο εσύ, το πρώτο Eurogroup εγώ. Θα θυμάσαι την κοινή γραμμή που αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε: Να επιχειρηματολογήσουμε πως, ως ΕΕ, καλούμασταν να εξισορροπήσουμε, από τη μία, το αποτυχημένο Μνημόνιο και, από την άλλη, την νωπή λαϊκή εντολή μας. Θα τους λέγαμε ότι, στην πραγματικότητα, δεν υπήρχε σύγκρουση μεταξύ της λαϊκής εντολής μας και των συμφερόντων της Ευρώπης. Θα τους αποδεικνύαμε γιατί το ελληνικό Μνημόνιο, το οποίο εμπνεύστηκε και επέβαλε βίαια η κυβέρνηση της κας Μέρκελ, όχι μόνο προκάλεσε ανθρωπιστική κρίση στη χώρα μας αλλά και έγινε η βάση όλων των πολιτικών λιτότητας στην υπόλοιπη Ευρωζώνη που πλήγωσαν βαθιά την Ευρώπη. Πράγματι, αυτά ακριβώς τους είπαμε – και σωστά.
Προχθές διάβασα το άρθρο σου στην γερμανική Die Zeit σε αφιέρωμα με την ευκαιρία της αποχώρησης της Άγκελα Μέρκελ από την Καγκελαρία. Σε αυτό αναθεωρείς το ζητούμενο της πρώτης σου κυβέρνησης ανασκευάζοντας τον κοινό μας στόχο της εξισορρόπησης του Μνημονίου με την λαϊκή μας εντολή ως εξής:
«Σε αυτή την κρίση έπρεπε να πετύχουμε ισορροπία μεταξύ της πολιτικής εντολής που λάβαμε μέσω των εκλογών και της κοινής δέσμευσης να εγγυηθούμε ειρήνη για τους λαούς της Ευρώπης.»
Εκεί, δηλαδή, που είχαμε ταχθεί στην υπέρβαση του δίπολου «λαϊκή εντολή», από τη μία, και «καταστροφικό Μνημόνιο», από την άλλη, εσύ σήμερα μιλάς για δίπολο «λαϊκή εντολή», από τη μία, και «ειρήνη για τους λαούς της Ευρώπης» από την άλλη – λες και η λαϊκή εντολή του Γενάρη του 2015 ερχόταν σε σύγκρουση όχι μόνο με το συμφέρον των λαών της Ευρώπης αλλά και με την… ειρήνη!
Έως προχτές, ήθελα να πιστεύω ότι οι δρόμοι μας χώρισαν επειδή διαφωνήσαμε για το κατά πόσον η ρήξη με το Βερολίνο και την τρόικα ήταν ενδεδειγμένη κίνηση υπέρ του κοινού σκοπού – που δεν ήταν άλλος από το να ανατρέψουμε τις μνημονιακές πολιτικές ώστε να ανακουφιστεί τόσο η Ελλάδα όσο και η υπόλοιπη Ευρώπη. Λέω «έως προχτές» επειδή με το άρθρο σου στην Die Zeit αποκήρυξες, έμμεσα αλλά σαφέστατα, όχι μόνο τη ρήξη αλλά και την λαϊκή εντολή που ζητήσαμε και πήραμε ως αντίθετη (άκουσον άκουσον!) με την… ειρήνη στην Ευρώπη. Κρίμα.
Με αυτή τη δήλωση μετανοίας σου -και μάλιστα σε γερμανικό μέσο ενημέρωσης- κατέβηκες το τελευταίο σκαλί της συνθηκολόγησής σου. Ουσιαστικά απαρνείσαι τη λαϊκή εντολή του Γενάρη του 2015. Δεν σου αρκούσε το ότι έχεις από πολλού χαρακτηρίσει «αυταπάτη» την ρήξη για την οποία είχαμε εκλεγεί; Ότι έκανες τα πάντα να μην γίνει το 2015, αλλά και να δαιμονοποιηθεί χωρίς να έχει γίνει;
Πολλοί θα αναρωτηθούν: Έχει σημασία, μετά από τόσα και τόσα, αυτό το νέο σου βήμα, της πλήρους προσχώρησης στο δόγμα των «Βάστα Γερούν» που παρουσιάζουν την τότε κυβέρνησή μας ως αντι-ευρωπαϊκή, λαϊκιστική και επικίνδυνη για την Ευρώπη; Έχει σημασία η προσωπική σου διαδρομή από υβριστής της Άγκελα Μέρκελ σε υμνητή της;
Ναι, έχει σημασία. Έχει σημασία επειδή το άρθρο σου σηματοδοτεί σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που στενάζει σήμερα κάτω από τη διακυβέρνηση της «Μητσοτάκης ΑΕ» πως, όσο καλές και να είναι οι προθέσεις ενός μεγάλου μέρους του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η ηγεσία του πάνω απ’ όλα βάζει την ένταξή της στο σύστημα που τους συνθλίβει. Οι πολίτες ακούνε τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να καταφέρονται εναντίον του ξεπουλήματος της ΔΕΗ ή του ΔΕΔΔΗΕ κλπ και, όχι μόνο θυμούνται πως αυτά όλα δρομολογήθηκαν με το Μνημόνιο που εσύ υπέγραψες, αλλά και σε διαβάζουν τώρα να τους λες πως όλα τα ξεπούλησες, μαζί με την κα Μέρκελ, υπέρ της ευρωπαϊκής… ειρήνης.
Αγαπητέ Αλέξη,
Αυτό το γράμμα μου σε σένα δεν αφορά ούτε το παρελθόν ούτε την Ιστορία. Αναφέρεται στο μέλλον αυτής της χώρας. Εξηγεί γιατί αποκλείεται η οποιαδήποτε προοδευτική συμμαχία με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Σκιαγραφεί την παλλαϊκή συστράτευση που θα γεννήσει, αργά ή γρήγορα, η μονιμοποιημένη κρίση. Και θυμίζει ότι η αυθεντική παλλαϊκή συστράτευση που έχει ανάγκη ο τόπος δεν θα αφήσει ξανά χώρο για ανεύθυνη υπακοή στις διάφορες Μέρκελ που το σύστημα πάντα θα γεννά ώστε να αναπαράγεται το ίδιο εις βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας ελλήνων και ευρωπαίων.
