Η κρίση, η φτώχεια και η κρίση κατοικίας είναι το επίκεντρο ενός αφιερώματος που ξεκινά το alterthess. Τα στατιστικά στοιχεία πολλά και σοκαριστικά αλλά οι βιωματικές εμπειρίες πολλαπλάσιες και ισχυρότερες.
Άνθρωποι που απειλούνται με έξωση και πλειστηριασμό, άνθρωποι χωρίς στέγη που ζούν στο δρόμο, σε εγκαταλελειμμένα παραπήγματα και καλύβες αλλά και σε δωμάτια που νοικιάζονται «με τη βραδιά», άνθρωποι στο περιθώριο.
Τα στοιχεία για όλη τη χώρα αλλά ιδιαιτέρως για την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη είναι συγκλονιστικά.
Τα νούμερα
Στο 27,4%, που αποτελεί νέο ρεκόρ, έφτασε η ανεργία τον Σεπτέμβριο σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, ενώ οι άνεργοι ανήλθαν σε 1.376.463 άτομα και ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός ανήλθε σε 3.327.859 άτομα. Όσον αφορά την κατοικία σύμφωνα με στοιχεια σε περίπτωση άρσης της απαγόρευσης των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας περίπου 110.000 νοικοκυριά θα χάσουν άμεσα το σπίτι τους. Παράλληλα, πολλά νοικουριά ζουν σε άθλιες συνθήκες, χωρίς ρεύμα, θέρμανση και νερό. Χαρακτηριστικά, πάνω από 3.500 οικογένειες ζουν χωρίς ρεύμα μόνο στις Δυτικές Συνοικίες της Θεσσαλονίκης. Την ίδια στιγμή στους 3500 υπολογίζονται οι άστεγοι στη Θεσσαλονίκη ενώ τα τελευταία χρόνια αύξηση της τάξης του 25% παρουσιάζει ο αριθμός των ανθρώπων που χάνουν το σπίτι τους σε όλη τη χώρα.
Οι άνθρωποι
Σοκαριστικές και οι μαρτυρίες που περιλαμβάνονται στο αφιέρωμα. Μιλήσαμε, μεταξύ άλλων, με τη κ. Μαρίνα Καραμπετιάν που κατάγεται από την Αρμενία και ζει στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης. Η κ. Μαρίνα, άνεργη στα 47 της χρόνια ζει με την οικογένειά της τους τελευταίους δύο μήνες χωρίς ρεύμα. Με κεράκια για φωτισμό, κουζίνα υγραερίου και για ψυγείο το μπαλκόνι του σπιτιού τους προσπαθούν να επιβιώσουν χωρίς καμία βοήθεια από το κράτος. Οι γείτονες το μόνο στήριγμά της. “Το χειρότερο συναίσθημα είναι να ξυπνάς το πρωί και να μην θες να σηκωθείς από την κουβέρτα, αυτό που ζούμε αν δεν το ζήσετε δεν περιγράφεται” λέει.
Το κοινωνικό κράτος καταρρέει
Καθώς το κοινωνικό κράτος καταρρέει αναπτύσσονται δομές που προσπαθούν να διαχειριστούν το κενό. Από τη μια πλευρά, οι επίσημες δομές του κράτους και των Δήμων σε συνεργασία με μη κυβερνητικές οργανώσεις και η εκκλησία με δομές φιλοξενίας, συσσίτια, ιατρεία κ.α δημιουργούν προσωρινές δομές διαχείρισης της μιζέριας που δεν μπορούν να καλύψουν παρά ελάχιστο αριθμό ανθρώπων και για μικρό χρονικό διάστημα. Από την άλλη, ξεπηδούν κινηματικές και αυτοοργανωμένες δομές με τις οποίες οι πληττόμενοι προσπαθούν να κερδίσουν συλλογικά πίσω την αξιοπρέπειά τους και να αντισταθούν καθημερινά στη λαίλαπα της κρίσης. Σε αυτό το επίπεδο ιδιαίτερη η συνεισφορά της εμπειριάς των ευρωπαϊκών κινημάτων για τη στέγη και το δικαίωμα στη κατοικία.
Δείτε περισσότερα στο αφιέρωμα που θα ξεκινήσει από το Σάββατο 14 Δεκεμβρίου και θα ανανεώνεται κάθε Σάββατο και Κυριακή.
Τα στοιχεία του αφιερώματος βασίζονται στις μεταπτυχιακές διατριβές και στην έρευνα που έγινε το καλοκαίρι του 2013 απο τις αρχιτεκτόνισσες Μαρία Καραγιάννη και Ματίνα Καψάλη ενω η επιπλέον επιτόπια έρευνα, το ρεπορτάζ και η επιμέλεια είναι των δημοσιογράφων του alterthess Σταυρούλας Πουλημένης και Κατερίνας Μπακιρτζή.