Του Γιάννη Γκλαρνέτατζη
Στις 10.3.1923 ο Δήμος Θεσσαλονίκης υπογράφει σύμβαση με την Εταιρεία Υδάτων Θεσσαλονίκης. Τότε δήμαρχος Θεσσαλονίκης ήταν ο Πέτρος Συνδίκας (1875-1926), τον οποίο είχε διορίσει λίγο καιρό πριν (8.12.1923) η κυβέρνηση που είχε προκύψει μετά το στρατιωτικό κίνημα του 1922. Ο ίδιος υπήρξε υποψήφιος δήμαρχος στις εκλογές του Οκτωβρίου 1925 (τις πρώτες δημοτικές εκλογές για τις Νέες Χώρες, επί ελληνικής διοίκησης), στις οποίες κατετάγη τέταρτος με 2.732 ψήφους (15,2%).
Η Εταιρεία Υδάτων, από την άλλη, ήταν (και) τότε ιδιωτική και ανήκε σε Βέλγους κεφαλαιούχους, οι οποίοι είχαν κάνει κι άλλες επενδύσεις στη Θεσσαλονίκη από τα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (όπως τα τραμ και η ηλεκτροδότηση). Στη σύμβαση μεταξύ άλλων προβλεπόταν η διάτρηση αρτεσιανών φρεάτων στο Λεμπέτ (Σταυρούπολη) με δαπάνη του Δήμου καθώς και η διοχέτευση, τόσο αυτών όσο και όλων των υπολοίπων, ποσοτήτων νερού στο δίκτυο διανομής της Εταιρείας με κάποιες εξαιρέσεις. Τα προβλήματα υδροδότησης, βέβαια, δεν λύθηκαν κι όπως αναφέρθηκε σε συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου σχεδόν δυο χρόνια αργότερα (29.3.1925) η συνολική απόδοση των πηγών που ανήκαν στον Δήμο και στην Εταιρεία έφθανε τα 16.000 κυβικά μέτρα ενώ οι ανάγκες ήταν τριπλάσιες. Τότε κατατέθηκαν προτάσεις για υδροδότηση από τον Αξιό κι από τις πηγές Όμπαρ (Αραβησσός).
Το πρόβλημα του νερού είναι χρόνιο για τη Θεσσαλονίκη. Πολύ αργότερα (στη δεκαετία του 1970) ήρθε το νερό της Αραβησσού, αλλά κι αυτό δεν επαρκεί πλέον (παρ’ ότι στέρεψε τις πηγές του χωριού με αποτέλεσμα να εξεγερθούν οι κάτοικοι) κι έτσι φθάσαμε μέχρι τον Αλιάκμονα, τα νερά του οποίου (σύμφωνα με σχέδια της Νομαρχίας επί Ψωμιάδη) θα γέμιζαν και την άτυχη Κορώνεια που εξαφανίστηκε. Βέβαια, το μέλλον μόνο ευοίωνο δεν φαίνεται με την επικείμενη ιδιωτικοποίηση της Ε.Υ.Α.Θ.
Πηγή: Ευάγγελος Χεκίμογλου, Ο Νικόλαος Μάνος και ο Μεσοπόλεμος στη Θεσσαλονίκη, Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών – University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2010, σ. 170-177.