του Βασίλη Στόλη
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την δυνατότητα που έδωσε στον πρωθυπουργό στο να φέρει σε πέρας την θητεία της κυβέρνησής του, η ερμηνεία του αποτελέσματος των αυτοδιοικητικών εκλογών εκ μέρους του. Ο Γ. Παπανδρέου πιστεύει (ή απλά διαπιστώνει δημοσίως) ότι η κοινωνία εγκρίνει την πολιτική του και «ο λαός είναι μαζί του» και κατά συνέπεια δεν έχει λόγο να πάει σε πρόωρες εκλογές για νομιμοποιήσει τις πολιτικές του αποφάσεις καθ’ ότι θεωρεί εαυτόν τον απόλυτο κυρίαρχο στο πολιτικό παιχνίδι.
Από την άλλη πλευρά η κυριαρχία Παπανδρέου στο πολιτικό σκηνικό αμφισβητείται και στο επίπεδο του κοινωνικού με την έντονη έκφραση της λαϊκής δυσαρέσκειας (παράδειγμα η 15η Δεκέμβρη) αλλά ειδικότερα και στο επίπεδο του εσωκομματικού γίγνεσθαι. Η διάρρηξη των σχέσεων του κυβερνώντος κόμματος με την κοινωνική του βάση δείχνει να συνοδεύεται με τον πολλαπλασιασμό των φωνών κα την εμφάνιση ενδείξεων για πιθανή οργάνωση εσωκομματικής αντιπολίτευσης.
Από την στιγμή που ο Γ. Παπανδρέου επικράτησε του Ευ. Βενιζέλου στην μάχη για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ η εσωκομματική αντιπολίτευση έδειχνε από πλήρη αδυναμία μέχρι το να παύσει να υφίσταται. Πιθανοί «εχθροί εκ των έσω» είτε τοποθετήθηκαν σε υπουργεία που θα τους έφθειραν (Λοβέρδος στο Εργασίας), είτε έμειναν εκτός κυβέρνησης (Αποστολάκη), είτε πήραν θέση που τους κολάκευε (Πάγκαλος) προκειμένου να σιωπήσουν. Κατά την ψήφιση του Μνημονίου η εσωκομματική αντιπολίτευση αντιμετωπίστηκε με διαγραφές. Με τον ανασχηματισμό δε οι «φωνές γκρίνιας» τοποθετήθηκαν σε «δύσκολα» υπουργεία (Παπουτσής, Κατσέλη). Η ίδια τακτική εμφανίστηκε και προχθές με την διαγραφή Παπαχρήστου.
Ως εδώ καλά για τον πρωθυπουργό. Το ερώτημα είναι πως θα αντιδράσει σε μια ενδεχόμενη ομαδική αντιπολίτευση με οργανωμένο πυρήνα στελεχών και ενδεχομένως και στρατηγική που θα έχει βλέψεις στην ανατροπή της ηγεσίας. Είδαμε τις τελευταίες μέρες, στα πλαίσια της παραγοντίστικης παράδοσης στο χώρο του ΠΑΣΟΚ, στελέχη να διαφωνούν καθαρά με τις επιλογές χωρίς βέβαια να το εκφράζουν με την καταψήφιση του πολυνομοσχεδίου. Τυχαία (…δεν νομίζω) τα συγκεκριμένα στελέχη προέρχονται από το πάλαι ποτέ εκσυγχρονιστικό μπλόκ που στήριζε τον Κώστα Σημίτη. Το μπλόκ το οποίο μιλούσε για την κοινωνία των 2/3, τον εκσυγχρονισμό της χώρας, την ΟΝΕ και την ΕΕ, το ζήτημα της μεγάλης Κεντροαριστεράς και άλλα πολλά. Δεν είναι τόσο η ιδεολογική διαφορά τους με τον Γ Παπανδρέου που είναι σχεδόν ανύπαρκτη αλλά είναι κυρίως η προοπτική που θα δοθεί για αλλαγή στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ μετά από μια ενδεχόμενη και υπό το βάρος της δυσαρέσκειας ήττα του κόμματος στις επόμενες εκλογές . Ήττα που δεν θα ναι ανάγκη να σημαίνει ότι θα ναι δεύτερο πίσω από την ΝΔ αλλά το ότι θα απαιτεί δεκανίκια συμμαχίας για να σχηματίσει κυβέρνηση.
Θα αποτελέσει μια οργανωμένη εσωκομματική αντιπολίτευση αυτή η ομάδα; Αν ναι, πως θα αντιδράσει ο πρωθυπουργός; Η λογική λέει όχι διαγράφοντας τους από την Κ.Ο. αφού έτσι θα ρίξει την ίδια του την κυβέρνηση. Ή μήπως θελήσει να την ρίξει;