Εδώ και περίπου 15 μέρες, μετά και τη βίαιη αστυνομική καταστολή της 22ης Φλεβάρη, φοιτητές και φοιτήτριες στέκονται απέναντι σε ένα αστυνομοκρατούμενο πανεπιστήμιο. Παράλληλα βρίσκουν εκείνους τους δεσμούς αλληλεγγύης και διαλόγου για να ανοίξουν συζητήσεις που δεν θα μπορούσαν να γίνουν εν μέσω πανδημίας μέσα στα πανεπιστήμια λόγω αναστολής των δια ζώσης μαθημάτων: πως θέλουμε την εκπαίδευση, τι σημαίνει έμφυλη βία και πατριαρχία, υπάρχουν δικαιώματα, τι πολίτευμα είναι αυτό που ζούμε;
Όλες αυτές τις κουβέντες μπορεί να τις ακούσει κανείς στα πεζούλια της πρυτανείας, στα μικρά εκείνα πηγαδάκια ανθρώπων που τηρούν τις αναγκαίες αποστάσεις αλλά έρχονται πιο κοντά σε νέες μορφές αγώνα ξεπερνώντας τα όρια μιας κατάληψης. Είναι από τη μία μια προσπάθεια να αντεπεξέλθουν στην απουσία της όποιας κοινωνικότητας είχαν τα πανεπιστήμια, μιας φοιτητικής ζωής που εδώ και ένα χρόνο δεν έζησαν και από την άλλη ένας δύσκολος αγώνας απέναντι σε μια γενικευμένη αστυνομοκρατία, στο ανελέητο ξύλο και την άρση πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων εν μέσω πανδημίας.
Σήμερα οι φοιτητές και φοιτήτριες της Σχολής Καλών Τεχνών πραγματοποίησαν ένα παζάρι με εκτυπωμένα έργα τους προς ενίσχυση των συλληφθέντων και των συλληφθεισών φοιτητών της βίαιης εισβολής των ΜΑΤ στις 22 Φλεβάρη, αυτής της «Γκουέρνικα» που ζωγράφισαν μέσα στην πρυτανεία για να εκφράσουν τον αυταρχισμό της κυβερνητικής εξουσίας και των πρυτανικών αρχών εναντίον τους. Στα αριστερά της εικόνας φαίνεται η Κ. Ριτσάτου, καθηγήτρια στην Σχολή Θεάτρου, που μπήκε μπροστά στα ΜΑΤ υπερασπιζόμενη μαζί με άλλους καθηγητές και καθηγήτριες τους φοιτητές.
Σε αυτό το κρύο πανεπιστήμιο ζεστασιά έδιναν τα κρεμασμένα πανό στα μπαλκόνια της πρυτανείας και το χάρτινο πανό στο άγαλμα του Αριστοτέλη με το ερώτημα «ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες;».
Οι φοιτητές-τριες, «τα παιδιά μας», όπως αποκαλούν ευτυχώς ολοένα και περισσότεροι καθηγητές/τριες, μπορεί να μην βρίσκονται στο μυαλό των 513 πανεπιστημιακών που υπέγραψαν κείμενο υποστήριξης του πρύτανη των ΜΑΤ, Ν. Παπαϊωάννου, αλλά σίγουρα βρίσκονται στη δική μας καρδιά, εκείνη που θα χτυπάει όταν κάποιον «άνθρωπο τον μποδίζουν να βαδίσει», έτσι όπως τραγούδησαν οι φοιτητές του Τμήματος Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του ΠΑΜΑΚ πριν λίγες μέρες.
Το παζάρι με τα έργα τέχνης των φοιτητών και των φοιτητριών της Σχολής Τεχνών σίγουρα πήγε καλά αν κρίνει κανείς από τον κόσμο που έσπευσε να συνδράμει. Σίγουρα, επίσης, ήταν αντιπροσωπευτικό του αγώνα των φοιτητικών συλλόγων για ένα πανεπιστήμιο χωρίς αυταρχισμό και αστυνομία, και κυρίως χωρίς φόβο, έτσι όπως το ονειρευτήκαμε.
Φωτορεπορτάζ: Σταυρούλα Πουλημένη
