To 23o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ ξεκίνησε για δεύτερη διαδοχική χρονιά από απόσταση κι όχι στο φυσικό του περιβάλλον τις σκοτεινές αίθουσες του Ολύμπιον και του Λιμανιού. Το ραντεβού για τη συνέχεια δίνεται στους Θερινούς τον Ιούνιο. Το νέο τμήμα “ΝextGen” μας επιφυλάσσει αρκετές ευχάριστες εκπλήξεις. Η πρώτη μας στάση αφορούσε την παγκόσμια πρεμιέρα των “Nuestras Voces” της Σόνια Μαδρίδ. Τοποθετείται στην καρδιά του σήμερα, γυρισμένο εξ’ ολοκλήρου με κάμερες κινητών τηλεφώνων. Νέοι άνθρωποι από την Ιταλία και την Ισπανία μιλούν για την εμπειρία της πανδημίας και το πρώτο κύμα αναγκαστικού εγκλεισμού (Απρίλης-Μάης 2020).
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Μάλαγα-Μαδρίτη-Τοσκάνη-Φρίουλι. Πόλεις της μεσογείου που βίωσαν την κόλαση του θανάτου. Άνθρωποι να χειροκροτούν στα μπαλκόνια, να βάζουν μουσική, να παίζουν οι ίδιοι ρυθμικά. Τα ζήσαμε ως ένα βαθμό κι εμείς οι ίδιοι στην πατρίδα μας. Μία μίνι αναδρομή και μία αναπόφευκτη σύγκριση με όσα βιώνουμε σήμερα έναν χρόνο μετά. Στην αρχή υπήρξε πανικός, φόβος, πόνος. Στη συνέχεια η προσμονή της επανεκκίνησης κι η ελπίδα. Η αλληλεγγύη έκανε την εμφάνιση της, ωστόσο το μεγάλο στοίχημα είναι να παραμείνει ως τρόπος ζωής και ευγένειας.
Φαινομενικά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ένωσαν σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία. Δημιούργησαν όμως έναν τεχνητό λαβύρινθο κι εν τέλει ένα πνιγερό τοπίο. Κερδισμένοι βρέθηκαν όσοι έκλεισαν τα πάντα και χαμένοι στην μοναξιά τους απόλαυσαν τον ήχο των πουλιών. Αυτοί αναζήτησαν τη γαλήνη μέσα σε μία σύγχρονη φυλακή. Εκτίμησαν την αξία της σιωπής. “Μπορώ να ακούσω την ησυχία”. Διάνυσαν τον δύσκολο δρόμο της ενδοσκόπησης και του απολογισμού μακριά από τους φρενήρεις ρυθμούς της καθημερινότητας. Γυμνάστηκαν, έτρεξαν, αποσυμπιέστηκαν συνολικά.
Οι έφηβοι στην προκειμένη περίπτωση κόντρα στο ρεύμα της εποχής δεν εθελοτυφλούν. Αντιθέτως αναγνωρίζουν τις ευθύνες μας. Δε διστάζουν να ασκήσουν κριτική με επιχειρήματα. Βλέπουν την ενοχή στα πρόσωπα των “σκλάβων” του παγκόσμιου καπιταλισμού, οι οποίοι πίστεψαν πως μπορούν να κυριαρχήσουν στη γη δίχως να συμμορφώνονται με τους νόμους της. Οι συνέπειες δεν άργησαν να φανούν. Η “ουτοπία” της αντιμετώπισης της μάνας Φύσης ως ισότιμο μέλος φαίνεται πως είναι πια μονόδρομος. Εκδικείται αργά, μα έχει έρθει η ώρα, διότι δε τη σεβαστήκαμε.
Σήμερα η αβεβαιότητα κυριαρχεί. Κάποιοι ψάχνουν ξέφωτο, άλλοι την άκρη του τούνελ, άλλοι το τελευταίο μίλι μίας επώδυνης διαδρομής. Είμαι σίγουρος πως αυτά τα παιδιά συνεχίζουν να καταθέτουν τις απόψεις τους. Η ανταλλαγή τους κρίνεται επιβεβλημένη. Ξημερώνει ένας κόσμος δίχως ενσυναίσθηση, ειλικρίνεια και θέληση και μόνο αυτοί μπορούν να τον αλλάξουν όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται. Eγκλωβισμένοι σε πολυσύνθετα αδιέξοδα πρέπει να βρουν την άκρη του μίτου και παράλληλα τη δύναμη να επιφέρουν ουσιαστικές αλλαγές στο κεντρικό γίγνεσθαι σε παγκόσμια κλίμακα.
Φωνάζουν πως δεν πρέπει να ξεχάσουμε να αισθανόμαστε. Μιλούν με ωριμότητα για αλληλεγγύη και συνεργασία. “Καλή η τεχνολογική πρόοδος, αλλά δεν είμαστε ρομπότ. Είμαστε άνθρωποι και δεν πρέπει να χάσουμε την ανθρωπιά μας. Η προηγούμενη γενιά δεν ήξερε να διαχειριστεί καταστάσεις και την πληρώνουμε εμείς”. Συνοψίζουν ιδανικά όσα προηγήθηκαν. Δεν ωφελεί όμως να μείνουμε στο παρελθόν, καθώς ο χρόνος τρέχει κι ο καθένας γράφει τη δική του ιστορία. Μάρτης 2020-Μάρτης 2021 και συνεχίζουμε…
