Συμπληρώσαμε έναν χρόνο ουσιαστικά μακριά από τις σκοτεινές αίθουσες. Ένα πολύ διαφορετικό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ θα διεξαχθεί φέτος από τις 4 μέχρι τις 14 του Μάρτη. Ο κύριος όγκος των προβολών μετατίθεται για το καλοκαίρι και τους αγαπημένους μας Θερινούς με την ελπίδα να ανοίξουν όπως και πέρυσι. Πάμε όμως να ρίξουμε μία ματιά στο τι θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε μέσω των διαδικτυακών προβολών τις προσεχείς ημέρες. Τρεις πυλώνες: Προορισμός ταξίδι με μία αναδρομή σε ντοκιμαντέρ που έγραψαν ιστορία, Top Docs και NextGen.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Αφετηρία μας το Awland. Σκηνοθετικό ντεμπούτο των Κόζιμο Καρίντι και Άνε Ιραζαμπάλ Εκοραμπαρουτία. Το 1/4 του παγκόσμιου πληθυσμού παιδιών σχολικής ηλικίας ζουν σε εμπόλεμη ζώνη ή σε περιοχές πληγείσες από καταστροφή. Από το ποσοστό της παγκόσμιας ανθρωπιστικής βοήθειας στην εκπαίδευση πηγαίνει ποσοστό μικρότερο του 2%. Τέσσερα προσφυγόπουλα, τέσσερις χώρες … Μάχη για το αυτονόητο.
Συνέχεια με το πολυβραβευμένο, “Από πού πάμε σπίτι μας” (2009) της Ρεμπέκα Καμία. Έξι νέοι. Mexico-USA. Ένα ταξίδι τρόμου στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Πρέπει να ξεπεράσουν κυριολεκτικά και μεταφορικά τείχη. Όνειρα, τύχη, ευρηματικότητα. Δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Ρισκάρουν ακόμα και την ίδια τους τη ζωή.
Κεντρικό αεροδρόμιο THF του Καρίμ Αϊνούζ (2018). Τραγική ειρωνεία. Το αεροδρόμιο Τέμπελχοφ του Βερολίνου άλλοτε καμάρι της ναζιστικής Γερμανίας έχει μετατραπεί σε χώρο προσωρινής φιλοξενίας αιτούντων πολιτικό άσυλο. Η δύναμη της μνήμης μέσα από τη θύμηση ενός Σύρου πρόσφυγα που βλέπει μπρος γκρεμό και πίσω ρέμα.
Παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης για τις “φωνές μας” της Σόνια Μαδρίρ (2021). Ισπανία και Ιταλία πλήρωσαν βαρύ φόρο αίματος. Χιλιάδες νεκροί από την πανδημία. Οι φωνές φέρνουν κοντά νέους ανθρώπους. Φόβος, πόνος, κι ανάγκη για μία παγκόσμια συζήτηση.
Πόλεμος κι Ειρήνη των Μαρτίνα Παρέντι και Μάσιμο Ντ’Ανόλφι. Η αλληλεπίδραση Κινηματογράφου και Πολέμου. Από την ιταλική εισβολή στη Λιβύη το 1911 μέχρι και σήμερα. Ένας αντισυμβατικός στοχασμός στις ατέρμονες συνέπειες του ολέθρου, στα αληθινά μαθήματα της ιστορίας και στην αναγκαιότητα διαφύλαξης της μνήμης ως παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.
Το τραγούδι του μίσους της Άννα Χίλντουρ σε ελληνική πρεμιέρα. Η Τέχνη ως φορέας αλλαγής. Οι Hatari αποτελούν ένα αντικαπιταλιστικού προσανατολισμού νBDSM συγκρότημα της Ισλανδίας. Πήραν το χρίσμα να εκπροσωπήσουν την πατρίδα τους στον διαγωνισμό της Eurovision κι αποφάσισαν να μεταφέρουν ένα παγκόσμιο μήνυμα από το Ρέικιαβικ στο Τελ Αβίβ. Γενναία πρωτοβουλία που τονίζει την ελευθερία της έκφρασης και την κοινωνική ευθύνη των καλλιτεχνών σε δύσκολους καιρούς.
