του Βασίλη Στόλη
“…Και την 21η του Νοέμβρη είπε η Ντόρα: να φτιάξω κόμμα. Και εγένετο η Δημοκρατική Συμμαχία…”
Έτσι ξεκινάει λοιπόν από την περασμένη Κυριακή και η επίσημη ιστορία του νέου κόμματος της Ντόρας Μπακογιάννη. Και λέμε επίσημη γιατί στην πραγματικότητα η ιστορία ξεκινάει περίπου έναν χρόνο πριν όταν η πρώην υπουργός και νυν πρόεδρος ηττήθηκε από τον Α. Σαμαρά στις εκλογές για την προεδρία στην Νέα Δημοκρατία. Η «Γένεσις» ενός νέου κόμματος, το οποίο δεν σημαίνει απαραίτητα ότι γεννάει και κάτι το καινούργιο όπως συμβαίνει στην Βίβλο απ’ όπου έχει παρθεί και η παραπάνω παράφραση δημιουργεί ερωτήματα και απορίες. Βάζοντας τα σε μια αλληλουχία θα προσπαθήσουμε να δώσουμε απαντήσεις μέσα από την ανάλυση των δεδομένων που έχουμε μέχρι στιγμής.
Γιατί έκανε κόμμα η Ντόρα Μπακογιάννη και δεν έμεινε στην Νέα Δημοκρατία όπου θα μπορούσε να παίξει κεντρικό ρόλο και να επενδύσει σε ενδεχόμενη φθορά του Α. Σαμαρά;
Μετά την ήττα της η Ντόρα Μπακογιάννη επιβεβαίωσε ότι η επιρροή της περιορίζεται στο 1/3 της βάσης της Νέας Δημοκρατίας. Επιπλέον η συμβίωσή της με τον Α. Σαμαρά ήταν δύσκολη και λόγω του παρελθόντος και λόγω της παρούσης συμπεριφοράς ένθεν κι ένθεν. Οι δύο εσωκομματικοί αντίπαλοι όχι μόνο έχουν διαφορά αντιλήψεων αλλά επιδιώκουν την σύγκρουση σε κάθε περίπτωση. Μία από αυτές τις συγκρούσεις, η ψηφοφορία για το Μνημόνιο, ήταν αυτή που οδήγησε και στην διαγραφή της κ. Μπακογιάννη. Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτή της την επιλογή στηρίζεται η διακήρυξη του νέου κόμματος.
Βασίζεται σε μια υπαρκτή εκλογική βάση η Δημοκρατική Συμμαχία. Έχει πιθανότητες για είσοδο στο κοινοβούλιο;
Σύμφωνα με τις αναλύσεις και τις εκτιμήσεις μετά το πέρας των αυτοδιοικητικών εκλογών, η Ντόρα Μπακογιάννη έχει μια εκλογική επιρροή η οποία δεν είναι αμελητέα. Λαμβάνοντας υπόψη ότι δεν υπήρχε κομματικός φορέας (άρα και μηχανισμός) μέχρι τώρα αλλά υπήρχε, όπως φαίνεται και τις τελευταίες μέρες, ένας πυρήνας στελεχών της ΝΔ, οι υποψήφιοι που στήριξε η κ. Μπακογιάννη είχαν μια αξιοπρεπή παρουσία στις εκλογές. Μιλώντας με αριθμούς μόνο με τον υποψήφιο της Κρήτης το ποσοστό του κόμματος φτάνει το 1% σε εθνικό επίπεδο. Η Δημοκρατική Συμμαχία θα διεκδικούσε θεωρητικώς ένα ποσοστό της δύναμης Τατούλη στην Πελοπόννησο και ένα ποσοστό της δύναμης Δημαρά στην Αττική. Βάσει αυτών και συνυπολογίζοντας την δυναμική που αποκτά ένας νέος συνδυασμός, την δημοτικότητα της κ. Μπακογιάννη και την γενικότερη ρευστοποίηση της εκλογικής βάσης στο σύνολό της αλλά και του δικομματισμού γενικότερα η Δημοκρατική συμμαχία έχει καλές προοπτικές για είσοδο στην επόμενη Βουλή.
Που διαφοροποιείται ιδεολογικά από την δεξιά μέχρι τώρα;
Η Δημοκρατική Συμμαχία διατηρώντας τις βασικές καταβολές της μεταπολιτευτικής δεξιάς, όπως αυτή εκφράστηκε σχεδόν καθολικά από τη Νέα Δημοκρατία, αναφέρεται στον φιλελευθερισμό και στις οικονομικές στρατηγικές και ελευθερίες που αυτός προήγαγε, στον Διαφωτισμό και τον ανθρωπισμό και στην Ενωμένη Ευρώπη. Στόχος της Δημοκρατικής Συμμαχίας είναι να εκφράσει τον Φιλελεύθερο πολιτικό χώρο, στα πρότυπα των φιλελεύθερων ευρωπαϊκών κομμάτων και τους ψηφοφόρους που τοποθετούνται στο φάσμα από την κεντροδεξιά μέχρι την κεντροαριστερά, δηλαδή στον περίφημο μεσαίο χώρο. Στην μεταπολιτευτική Ελλάδα αυτό δεν κατάφερε να εκφραστεί ξεκάθαρα και με επιτυχία από κάποιον πολιτικό μετασχηματισμό αν και το σύνολο των ιδεών του νεοφιλελευθερισμού στην οικονομία εκφράστηκε από την κυβέρνηση του Κων. Μητσοτάκη. Αυτό που την διαφοροποιεί κυρίως από την Λαϊκή Δεξιά του Α. Σαμαρά και της ΝΔ είναι η συνεπής της υποστήριξη στην νεοφιλελεύθερη πολιτική και το γεγονός ότι εκφράζεται εναντίον του κομματικού συστήματος και της δομής των κομμάτων όπως είναι τώρα.
Είναι «δεκανίκι» όπως την κατηγορούν; Τι ρόλο θα παίξει στο Μνημόνιο;
Γίνεται αρκετός λόγος για το γεγονός ότι δύο κόμματα που επιδιώκουν να παίξουν ρυθμιστικό ρόλο, ιδρύθηκαν με τον ερχομό του ΔΝΤ στην χώρα. Η Δημοκρατική Αριστερά και η Δημοκρατική Συμμαχία. Το γεγονός ότι αυτά τα δύο κόμματα (το δεύτερο το ταυτίζουμε με τις πολιτικές τοποθετήσεις της ιδρύτριας μέχρι τώρα), αν δεν στήριξαν, δεν αντιπολιτεύτηκαν στα πλαίσια μιας αντιμνημονιακής τοποθέτησης την κυβέρνηση γεννάει την υποψία για ενδεχόμενο ρόλο τους σε μελλοντικά κυβερνητικά σχήματα. Το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ χάνει, η αντιπολίτευση δεν εισπράττει τη δυσαρέσκεια και το πολιτικό σύστημα ζει τις χειρότερες του στιγμές μεταπολιτευτικά ενώ η δεξαμενή των δυνητικών αναποφάσιστων ψηφοφόρων διογκώνεται κάνουν το σκηνικό πολύ ρευστό καθιστά πιθανή μια «κρίση κυβερνησιμότητας», χρησιμοποιώντας και την ορολογία που προκρίνει η κυρίαρχη ιδεολογία. Σε εποχή λοιπόν που η συναίνεση ζητείται εναγωνίως από την κυβέρνηση και τον συνασπισμό εξουσίας, η Δημοκρατική Συμμαχία, όπως διακηρύττει αναμένεται να αποτελέσει αρωγό «για την εθνική συνεννόηση και συνεργασία»
Συνδέεται η ίδρυση του κόμματος με τις προβλέψεις για κατάρρευση του πολιτικού συστήματος;
Από τον Δεκέμβρη του 2008 όταν και ο κυρίαρχος συνασπισμός εξουσίας είδε τον κίνδυνο της κατάρευσης του πολιτικού συστήματος καθώς η βάση της ελληνικής κοινωνίας παρουσίασε σημάδια εκρήξεων μέσα από την εξεγερσιακή συμπεριφορά ενός κομματιού της, τέθηκε ξανά σε λειτουργία ο ξεχασμένος από την εποχή Σημίτη μηχανισμός της συναίνεσης των πολιτικών δυνάμεων. Στην παρούσα συγκυρία του ΔΝΤ ο κίνδυνος διαφαίνεται πάλι καθότι η κοινωνική συνοχή πλήττεται βαριά από την πολιτική της κυβέρνησης και του μνημονίου. Η συνταγή της οριζοντιοποίησης της κοινωνίας, της απαξίωσης διαιρετικών τομών στο πολιτικό όπως το αριστερά-δεξιά προτάσσοντας ιδεολογήματα όπως «εκσυγχρονισμός», «ιδιώτευση και υπευθυνότητα», «δημοκρατία της συμμετοχής» και άλλα πολλά είναι και πάλι η δημοφιλέστερη στην σημερινή πολιτική κουζίνα. Δεν είναι τυχαίο ότι τελευταία επικρατούν λύσεις με ένα εναλλακτικό συναινετικό προφίλ. Βλέπε Καμίνης και Μπουτάρης που στηρίχθηκε κι από την Μπακογιάννη. Η Δημοκρατική Συμμαχία ήδη τα περιλαμβάνει στη διακήρυξη της. Τέλος, ένα δεδομένο που δεν μπορεί να αγνοηθεί αλλά αντιθέτως επεξηγεί την δημοσιότητα που δίνεται στο εγχείρημα και στο πρόσωπο της Ντόρας Μπακογιάννη αλλά της δίνει και άλλους ευνοϊκούς όρους στην προσπάθεια είναι η ταύτιση με τον επιχειρηματικό κόσμο. Όχι μόνο μέσα από προσωπικές σχέσεις (γνωστές κουμπαριές) αλλά και από το γεγονός ότι ταυτίζονται οι πολιτικές προτάσεις των επιχειρηματιών με αυτές της κ. Μπακογιάννη και του (όση καλή θέληση και να έχεις δεν μπορείς να τον αγνοήσεις) πατρός της.